Η κατάσταση των πραγμάτων

Βλέπω τον Γιάννη Μηλιώκα στην τηλεόραση. Πόσο άλλαξα - πόσο δεν άλλαξε. Η επανεμφάνισή του μετά από πάμπολλα χρόνια απουσίας (από τα πράγματα) μας υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να συγχέουμε το έργο με «τα πράγματα» (με όλο αυτό το εμπορικό - ματαιόδοξο κομμάτι γύρω από το έργο, που προσπαθεί να επινοεί τρόπους να κρατιέσαι διαρκώς στην επικαιρότητα, πουλώντας το ίδιο προϊόν με καινούρια περιτυλίγματα).
Καμιά φορά μπορεί να εξαφανίζεσαι εντελώς, με παράπλευρη απώλεια την εξαφάνιση των τραγουδιών σου (αφού πια δεν τα «υποστηρίζεις»), ωστόσο αυτά να αποδεικνύονται ανθεκτικά· κι είναι ανθεκτικά ακριβώς επειδή είναι αυθεντικά. Η αυθεντικότητα μπορεί να έχει μακροπρόθεσμός σύμμαχός του καλλιτέχνη, είναι όμως και βραχυπρόθεσμος εχθρός του. Όντας αυθεντικός γίνεσαι και δύσκολα κατατάξιμος, με αποτέλεσμα να κλονίζεις τις σιγουριές όσων είναι στα πράγματα. Και το ξεβόλεμα δεν το αγαπάει κανείς. Τι ακριβώς είσαι εσύ; Όταν δεν ξαναβόσκεις άλλες βουβάλες περιμένεις να σε πάρουμε εντελώς στα σοβαρά; Αντίθετα, να δεις που κάποτε θα σε πούμε και μαλάκα. Σοβαροφάνεια – σπουδαιοφάνεια – καλλιτεχνοφάνεια: η Αγία, Ομοούσιος και Αδιαίρετος Τριάς.
Την πεπατημένη· να πατάς πάνω στις πατημασιές των άλλων· μην μας μπερδεύεις με την προσωπική σου φωνή· να μοιάζει με τις προηγούμενες· πρετ α πορτέ φωνές για καταναλωτές - σκυλιά του Παβλώφ.
Έντεχνο στον ήχο αλλά λαϊκό στο συναίσθημα, το «Για το καλό μου» είναι ένα πραγματικά μεγάλο τραγούδι. Τελευταία σκηνή του «Ψυχώ»: τυλιγμένος σε μια κουβέρτα ο Νόρμαν Μπέιτς μονολογεί κι έχει κρυμμένο τον σουγιά για το καλό του.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)