Αφέλεια
Aφέλεια δεν είναι να είσαι ευχαριστημένος που κέρδισε ο Ομπάμα, αφέλεια δεν είναι να νιώθεις ότι κάτι πολύ θετικό συνέβη στην Αμερική, αφέλεια δεν είναι να συμμερίζεσαι το πνεύμα ανάτασης και αισιοδοξίας που επικρατεί παγκόσμια.
Αφέλεια είναι να επισημαίνεις γραπτά ή προφορικά πληροφορίες ήδη γνωστές.
Την πληροφορία ότι ο Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ με ένα από τα δύο κόμματα του αμερικάνικου πολιτικού κατεστημένου την έχουμε και εμείς.
Την πληροφορία ότι δεν εξελέγη με κάποιο δικό του κίνημα, ότι έπαιξε με τους όρους του παιχνιδιού και ότι χρηματοδοτήθηκε από ένα σημείο κι ύστερα από τους ίδιους που χρηματοδότησαν τον Μακέιν την έχουμε και εμείς.
Ακόμη περισσότερο, την πρόβλεψη ότι καθόλου δεν αποκλείεται κάποια στιγμή στο μέλλον να βομβαρδίσει κι αυτός μια καινούρια χώρα και να ξεκινήσει έναν δικό του πόλεμο, ναι, μπορούμε να την κάνουμε κι εμείς.
Αφέλεια είναι να ισοπεδώνεις αυτό που έγινε και τις προσδοκίες που γεννά, κρίνοντας τα πράγματα απ' έξω, κρίνοντας το πακέτο «ΗΠΑ» ως σύνολο και μην κρίνοντας τι είναι προτιμότερο να συμβεί εντός του πακέτου αυτού.
Αφέλεια είναι να κρίνεις τις εξελίξεις στην βάση του ρόλου που θα επιθυμούσες εσύ να έχουν οι ΗΠΑ, αντί να τις κρίνεις στην βάση του δεδομένου τους ρόλου.
Αφέλεια είναι η υπενθύμιση των ακραίων ορίων των ΗΠΑ ως αρχή και τέλος της κουβέντας.
Αφέλεια είναι να μην προτιμάς την κίνηση προς το ένα άκρο από την κίνηση προς το άλλο, όσο πολύ κι αν απέχουν σε ορισμένους τομείς κι όσο ελάχιστα σε άλλους.
Αφέλεια, τέλος, είναι να μην βλέπεις ότι ακόμη κι αν ο Ομπάμα ξεκινήσει σε μερικά χρόνια παγκόσμιο πόλεμο, δεν είναι σήμερα και με βάση τα ως τώρα δεδομένα αφελής η ικανοποίηση για την εκλογή του.
posted by Old Boy @ 5:26 μ.μ.
52 comments
52 Comments:
πάντα κρίνουν με βάση τα συφέροντά τους εδώ, σε αυτήν τη χώρα. Το σύστημα υπάρχει, κανείς πρόεδρος δεν είναι απολυτα ελεύθερος. Κινείται στα πλαίσια. Η διαφορά όμως είναι η ανάγκη για ανάταση που ενεργοποιήθηκε μέσα σε αυτό το πολυσυλλογικό έθνος. Η ευκαιρία για ίση μεταχείριση ασχέτως φυλής. Μια αναμφίβολα (και ανεξαρτήτως των μετέπειτα κινήσεών του όπως ανέφερες ) χαρισματική προσωπικότητα. Ακούγοντας λόγους του, θυμάμαι πάλι ποιά είναι η ουσία της πολιτικής.Μαγνητίζοντας- εμψυχώνει και ανακαλεί όλες τις ελπίδες του Αμερικανικού λαού. Δεν είναι αφέλεια να κοιτάζω τον πρώτο έγχρωμο πρόεδρο της ισχυρής αυτής χώρας και να με συγκινεί η εικόνα και ο λόγος του. Δεν είναι αφέλεια να χαίρομαι για την εκλογή αυτή, όχι όταν στη δική μου χώρα δεν νιώθω παρά ανόητη βλέποντας τους πολιτικούς μου.
Κι ας λένε οι δικοί μας ό,τι τους κατεβάσει..
ματαιοδοξία ίσως? για την οποία φροντίζει πάντα ένα κάποιο σύστημα, όχι πάντως ο θε(ί)ος
---------------
Ασ-χη-μονών εκολαπτόμενος & μη εισέτι του άγιου βουνού επισκέπτης ΚΠ
Νομίζω ότι στην Ελλάδα ιδίως η αριστερά ήταν ανέκαθεν αφελής κατά τον τρόπο που περιέγραψες. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια ζούμε νομίζω κάτι ανάλογο, αλλά στην 'αριστερή' του εκδοχή αυτή τη φορά, των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων των εποχών της 'μαύρης δεξιάς'. Στην σημερινή εποχή της μαύρης αριστεράς αν δεν είσαι φανατικά αντιαμερικανός, αν δεν υποστηρίζεις στην εξωτερική πολιτική το τρίγωνο που λέγεται Ελλάς-Σερβία-Ρωσία (αλίμονο ιδίως αν μιλήσει κανείς εναντίον των 'αδερφών' μας Σέρβων, διότι εκτός από 'αριστεροί' είμεθα και Χριστιανοί Ορθόδοξοι) και αν δεν είσαι υπέρ κάθε είδους καταλήψεων, δημόσιων καταστροφών και βιαιοπραγιών δεν θεωρείσαι αριστερός. Εν τέλει, φαίνεται ότι τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων πάντα θα κατατρέχουν την ελληνική αριστερά είτε έτσι είτε αλλιώς.
Κύριε Γεράσιμε λέτε βλακείες και δεν το καταλαβαίνετε. Οξύτατο το πολιτικό σας κριτήριο συμπαθέστατε δεξιούλη. Να σας χαιρόμαστε ως σχολιαστή του όλντ μπόι.
Ανώνυμε, ανώνυμε, γιατί να είσαι ανώνυμος; Αρνείσου την ανωνυμία σου, δέξου τη συμφωνία μου. Τη 40η συμφωνία μιας Ανώνυμης ότι ο Γερασιμάκος είναι δεξιούλης, λέει άρες μάρες κουκουνάρες και το χειρότερο; Δεν το αντιλαμβάνεται.
Ξυπνάς πάθη βλέπω, Γεράσιμε ;)
Ξέχασα να πω ότι για τα 'αριστερά' μας κόμματα αν δεν είσαι μ’ εμάς, είσαι με τους άλλους: αν δεν είσαι δηλαδή βεριτάμπλ 'αριστερός' ελληνικής βοσκής - στο λιβάδι του μπάρμπα-Τσίπρα ή σ' αυτό της κυρα-Αλέκας - είσαι 'δεξιούλης'.
@old boy
Μπαα
...είναι αδύνατη η κατάργηση του μετριασμού...
Πέστα βρε old boy, μπράβο...
Έθιξες πολύ ωραία ένα από τα βασικά προβλήματα της ισοπεδωτικής "επαναστατικο-μεσογειακής θεώρησης".
Όχι αγαπητέ ανώνυμε, δεν λέει βλακείες ο Γεράσιμος. Απλώς ίσως υπερβάλλει, με την έννοια, οτι αυτό που περιγράφει είναι μια αντίληψη που βολεύει ωραιότατα τις ύποπτες και δημαγωγικές ηγεσίες (κομματικές και συνδικαλιστικές) καθώς και τη μεγάλη μάζα των ΚΚΕδων και ΚΚΕδογενών (π.χ. αριστερό ρεύμα στο ΣΥΡΙΖΑ), που ακροβατούν μεταξύ εντιμότητας και βλακείας. Πολύ σωστά επισημαίνει οτι π.χ. ο Παπαγιαννάκης θεωρείται "δεξιός"...
Το να είσαι όμως αριστερός δεν σημαίνει οτι εντάσσεσαι ή εκφράζεσαι από αυτές τις κατηγορίες...
Ένας φίλος
Αφέλεια είναι παρ' όλα ταύτα να πιστεύσεις ότι ο Ομπάμα θα λύσει τα δικά μας προβλήματα, αυτά που δεν είμαστε ικανοί να "βάλουμε πλάτη" για να τα λύσουμε εμείς.
Ένας Αμερικανός πρόεδρος είναι Αμερικανός πρόεδρος. Μπράβο τους που είχαν την τόλμη να τον εκλέξουν (εμείς εδώ δεν θα ψηφίζαμε ποτέ έναν εμιγκρέ μη λευκό), αλλά έχει κυρίως με τα προβλήματα της χώρας του να ασχοληθεί. Δεν είναι ο μεσσίας για τα δικά μας αδιέξοδα.
Όσο για την εξωτερική του πολιτική, θυμίζω την προκλητικά φιλο-Γεωργιανή στάση του, στην πρόσφατη κρίση της Ν. Οσετίας. Εκεί έπρεπε να υποστηριχτεί πάση θυσία αυτός ο γελοίος ο Σαακασβίλι (ο οποίος σημειωτέον επιμένει να μιλά αμερικανικά προς όλους, σε επίσημες συναντήσεις αρχηγών κρατών, για να δείξει την προσκόλλησή του στην αστερόεσσα, ενώ για λόγους εθνικής αξιοπρέπειας σε τέτοιες συναντήσεις ο καθένας μιλά τη γλώσσα του και υπάρχουν μεταφραστές), σε πείσμα κάθε λογικής και έννοιας δικαίου, όταν αυτός υπήρξε ο επιτιθέμενος.
Είναι αφέλεια που ένιωσα ικανοποίηση, όχι με την εκλογή του Ομπάμα αλλά με την τριάρα του Παναθηναϊκού στη Βρέμη;
Θα μου πεις, ετερον εκάτερον. Ναι αλλά τα δυο γεγονότα συνέπεσαν και προφανώς επικράτησε η Πανάθα.
Κατανοητόν ότι οι γαύροι έψαξαν για ικανοποίηση αλλού.
ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ: υπερασπίζεσαι ένα συναίσθημα αναφορικά (όχι με ένα προδοσφαιρικό αλλά) με ένα πολιτικό συμβάν.
Είναι λάθος.
Τα πολιτικά πράγματα οφείλουμε να τα επεξεργαζόμαστε με άλλα κριτήρια, όχι με το συναίσθημα και τις όποιες εξάρσεις του.
Αυτά είναι για τη μπάλα.
LEON SESTOV JUNIOR
Σάμι, Γκόρμπι, Ντόρι, Μιμη, Μπούσι, Ρουσο, Τζων, ο μάμα μία, δισύλλαβα είναι όλα τα σχετικά φαίνεται, έχομεν εμείς κάποιον-α τέτοιο-α?
Σωστό αγαπητέ univers. Το να θεωρούμε οτι θα λυθούν τα δικά μας μικρο-επαρχιακά εθνικά θέματα, είναι αφέλεια, σε οποιαδήποτε περίπτωση.
Ωστόσο, το αίτημα για μια πιο προοδευτική ηγεσία (όσο γίνεται) στην υπερδύναμη είναι ενδεχομένως κοντά στην εκπλήρωση του - και είναι σημαντικό.
Φιλο-γεωργιανή είναι γενικώς η στάση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Δε νομίζω οτι ο Ομπάμα ήταν χειρότερος από τον προσανατολισμένο σε πολιτικές ισχύος και σύγκρουσης Μακ Κέιν... (για να μη μιλήσουμε για την άθλια Πέιλιν)...
Αυτό που επισημαίνει ο old boy, είναι οτι είναι επικίνδυνη η "αριστερή" ισοπέδωση: Αν όλοι είναι ίδιοι, τότε νομιμοποιούνται και οι Ταλιμπάν Μπους, Τσεινι, Ράμσφελντ κλπ. με αυτά που έκαναν...
Ένας φίλος
Κοιτάξτε να δείτε, μόνο το γεγονός ότι με πρόεδρο τον Ομπάμα θα υπάρξουν περισσότερες ατομικές ελευθερίες μέσα στην Αμερική και θα δοθεί περισσότερη μέριμνα στις μειονότητες είναι μεγάλη διαφοροποίηση σε σχέση με τον Μακέιν. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τους αριστερίζοντες της ελληνικής δημοσιογραφίας.
old-boy, με "τ'αγοράκια" στο blog τα έχετε καλά; παίζετε και μαζί εκτός διαδικτύου, κάνετε παρέα;
Αφέλεια είναι και το να αδιαφορείς, να σηκώνεις τους ώμους σα να μη συνέβη τπτ σπουδαίο ή άξιο λόγου. :)
Συνάδελφοι ανώνυμοι και επώνυμοι σχολιαστές, μην ξεχνάτε ότι η αριστερά στην ελλάδα δεν κυβέρνησε ποτέ. Μην της ζητάτε λοιπόν και τα ρέστα, γιατί προδίδετε τι καπνό φουμάρετε. Είναι για γέλια και για κλάματα η επίθεση,θυμίζει Τέρενς.
Leon Sestov Junior, κι όμως θέλω να πιστεύω ότι δεν υπερασπίζομαι ένα συναίσθημα, αλλά ότι μίλησα με βάση την ψυχρή λογική. Ή έστω την θερμή λογική :)
Τέλος, αν τυχόν δεν το ξέρεις, πέρνα κι από το www.gatezero.gr, όπου καταργείται εντελώς η λογική ;)
Νetizen, παίζουμε, ναι. Και περνάμε πολύ όμορφα.
Αφέλεια είναι να επισημαίνεις γραπτά ή προφορικά πληροφορίες ήδη γνωστές.
Πρόκειται για έναν, αν μη τι άλλο, πρωτότυπο ορισμό της αφέλειας.
Και αν χρειάζεται να αλλάξουμε τον ορισμό για να αποτινάξουμε την κατηγορία της αφέλειας, τότε μάλλον τον εαυτό μας κοροϊδεύουμε...
Και, ναι, μπορεί κάποιες δημοσιονομικές λεπτομέρειες της αμερικανικής ζωής να αλλάξουν για τον Τζό τον Υδραυλικό. Σε ό,τι μας αφορά —κάτι τρέχει στα γύφτικα.
Λέγοντας «σε ό,τι μας αφορά» τι εννοείς; Την καθημερινότητά μας;
Πρόκειται για έναν, αν μη τι άλλο, πρωτότυπο ορισμό της αφέλειας.
Aς τον συμπληρώσω: Αφέλεια είναι να επισημαίνεις γραπτά ή προφορικά πληροφορίες ήδη γνωστές, παρουσιάζοντάς τες ως προχωρημένες αναλύσεις, που καθιστούν υποτίθεται αφελείς όσους σε πείσμα των αναλύσεων αυτών νιώθουν ότι κάτι θετικό συνέβη.
''δώσε μου την χαρά να είμαι ΑΦΕΛΗΣ για λίγες μέρες, αισιόδοξος για λίγο καιρό, δεν έχεις ιδέα πόσο το χρειάζομαι, δεν έχεις ιδέα τι έχω περάσει.''
the American people sais to old boy!
φιλικά!
@ netizen
Δηλαδή για εσάς δημιουργική είναι μόνο η κόντρα, το "χώσιμο", η "χολή" κλπ. Τα υπόλοιπα είναι προφανώς "ξενέρωτα". Τι πρόβλημα κι αυτή μεσογειακή ψυχοσύνθεση...
@ ανώνυμος 12.19
Ε, όχι και Τέρενς αγαπητέ! Να μου επιτρέψετε να κάνω την πιο σκληρή κριτική στον χώρο που με αφορά και με ενδιαφέρει - και από τον οποίο έχω τις μεγαλύτερες απαιτήσεις.
@ γνωμοδότης
Λυπάμαι αγαπητέ, διαφωνούμε. Αν εσείς πιστεύετε οτι η διακυβέρνηση Μπους δεν άλλαξε ριζικά τον πλανήτη, τότε αντιμετωπίζετε τα πράγματα "αυτιστικά", κατά την ταπεινή μου άποψη. Το αν ο Ομπάμα θα εκπληρώσει τις προσδοκίες, είναι άλλο θέμα. Αν όμως δεν βλέπετε τις διαφορές από την αμερικανική ηγεσία της τελευταίας οκταετίας (και στη δική σας ζωή, π.χ. οικονομική κρίση), μάλλον η ανάλυση σας είναι πολύ φτωχή, ως ανύπαρκτη
Ένας φίλος
Τέρρυ.
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...
@ netizen
Δηλαδή για εσάς δημιουργική είναι μόνο η κόντρα, το "χώσιμο", η "χολή" κλπ. Τα υπόλοιπα είναι προφανώς "ξενέρωτα". Τι πρόβλημα κι αυτή μεσογειακή ψυχοσύνθεση...
Ένας φίλος
11/06/2008 03:19:00 πμ
δίχως όνομα, γράψτε κι άλλα, είναι τόσο διασκεδαστικά τα συμπεράσματά σας, οι δημοσιογραφικές ανακατασκευές μετάθεσης ευθυνών, δίχως να σας απευθύνομαι. Γράψτε τα όνειρά σας.
Old-boy, σε ρώτησα για να γνωρίζω τη στάση σου προς έφηβους σε ηλικία, μην παρεξηγηθούμε δίχως λόγο στο χώρο του δικού σου ιστολογίου, εγώ τους αποφεύγω διακριτικά όποτε ασχολούνται. Πολύ καλά κάνετε και περνάτε μαζί όμορφα, είτε εντός, είτε εκτός διαδικτύου, εγώ δεν κάνω παρέα μαζί τους. Απ' όσες αναφορές έχω κι εκτός διαδικτύου, "ζηλεύουν" κι αυτό όπως και να 'χει δεν είναι προς εκτίμηση. Τι κουβέντες ν'ανταλλάξεις με παιδιά τα οποία φθονούν;
Νομίζω ότι αφέλεια ονομάζει την αισιοδοξία ο βαθιά απαισιόδοξος άνθρωπος. Και έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε βαθιά απαισιόδοξοι. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι αυτό που ένιωσε μια μεγάλη μερίδα κόσμου με την εκλογή του Ομπάμα ίσως δείχνει περισσότερο τη βαθιά ανάγκη για αυτό το συναίσθημα παρά τη δύναμη της ίδιας την πηγής του.
Μήπως η υπενθύμιση γνωστών ή αναμενόμενων πραγμάτων δεν είναι αφέλεια αλλά κοινή λογική;
Από την ως τώρα ιστορική μας εμπειρία πιθανότερο είναι το σύστημα να χρησιμοποιεί τον Ομπάμα παρά το αντίθετο.
Old boy συμφωνώ σε αυτά που γράφεις για την αφέλεια του κόσμου και επαυξάνω:
http://video.google.com/videoplay?docid=7065205277695921912
.........Αφέλεια, τέλος, είναι να μην βλέπεις ότι ακόμη κι αν ο Ομπάμα ξεκινήσει σε μερικά χρόνια παγκόσμιο πόλεμο, δεν είναι σήμερα και με βάση τα ως τώρα δεδομένα αφελής η ικανοποίηση για την εκλογή του
Aν και ο ορισμος περι αφελειας και μη, της τελευταιας σου παραγραφου με μπερδευει λιγακι old boy,εγω σκεπτομαι οτι σιγουρα, για μας, δεν θ αλλαξει τιποτα οπως δεν αλλαξε με τον Κλιντον,αλλα για τους αμερικανους ηδη αλλαξε ,αφησαν τον καναπε του σπιτιου τους και πηγαν μαζικα, ψηφισαν και εξελεξαν για προεδρο,και δημοκρατικο και αφροαμερικανο, δεν ειναι μια υπερβαση αυτο(διπλη μαλιστα) για ενα εθνος που παραηταν βολεμενο και ναρκωμενο απ την υψηλη χοληστερινη?
Εστω κι αν -ξυπνησαν-οταν ενιωσαν οτι τους παιρνουν το χαμπουργκερ απ το στομα,ισως,λεω ισως,ενδιαφερθουν στο μελλον για τον (βρωμικο) ρολο της χωρας τους στις παγκοσμιες πολιτικες εξελιξεις και πως θα τον βελτιωσουν...Αυτο κι αν ειναι ο απολυτος ορισμος της αφελειας,αλλα για την ελπιδα ζουμε ρε γαμωτο...
Το να είσαι ένας απλός και κακοπληροφορημένος πολίτης τριτοκοσμικής χώρας που αδιαφορεί για μία τόσο συνταρακτική τροπή της παγκόσμιας Ιστορίας είναι ενδεχομένως αφέλεια. Το να είσαι πολιτικός αρχηγός ή στέλεχος και να αναμασάς τις ίδιες κοτσάνες με τους υποτιθέμενους ιδεολογικούς σου εχθρούς είναι εγκληματική αμέλεια.
Πολιτική ανάλυση βουτηγμένη στον ρομαντισμό. Όνειρα, ελπίδες, άρνηση επισήμανσης των δεδομένων. Γιατί να αναφερθούν αντεπιχειρήματα;
@όλους
Βέβαια είναι αφέλεια το αρχικό κείμενο.
Αφέλεια είναι να ξεχνάς ότι οι Αμερικάνοι ανέκαθεν ψήφιζαν και τώρα πάλι ψήφισαν με το μυαλό στα πορτοφόλια τους.
Αφέλεια είναι να πιστεύεις ότι ένα πρόσωπο θα τα αλλάξει πια όλα.
Αφέλεια είναι να πιστεύεις ότι μπορεί να επιτευχθεί κοινωνική δικαιοσύνη μέσα από τον καπιταλισμό τη στιγμή που το ιστορικό πολιτικό ρεύμα, που πρεσβεύει κάτι τέτοιο, η σοσιαλδημοκρατία, έχει χρεωκοπήσει παντού.
Αφέλεια δηλαδή (ένα από τα πολλά παραδείγματα) είναι να πιστεύεις ότι το αισχρό ασφαλιστικό σύστημα των ΗΠΑ (41% των πολιτών ανασφάλιστοι) θα μεταρρυθμιστεί χωρίς να θιχτεί το κεφάλαιο και με όλους ευχαριστημένους.
Αφέλεια είναι να πιστεύεις ότι αλλάζει κάτι χωρίς κοινωνικά κινήματα αλλά με εκλογές, με ανθρώπους που χέστηκαν ξαφνικά πάνω τους όταν η γενικότερη καφρίλα του συστήματος τους χτύπησε μαζικά την πόρτα και βγήκαν για πρώτη φορά από το σπίτι τους αντικρίζοντας τον "άλλο" και ψηφίζοντας Ομπάμα.
Αφέλεια είναι να πιστεύεις ότι τη στιγμή που σε 20 χρόνια δε θα υπάρχουν πάγοι στους πόλους και το 1/3 της πανίδας του πλανήτη είναι υπό εξαφάνιση το ανθρώπινο γένος θα συνεχίζει να επιμένει στο ίδιο σύστημα άκρατης (και άδικης) οικονομικής μεγέθυνσης και θα σωθεί πιστεύοντας σε "Μεσσίες" τύπου Ομπάμα.
Αφέλεια τέλος είναι να πιστεύεις ότι υπάρχει ελπίδα για ριζική αλλαγή πραγμάτων και συσχετισμών από ένα μόνο πρόσωπο, όταν σε όλο τον ρου της ιστορίας ολόκληρα κόμματα - κινήματα, αφού έπαιξαν με την εξουσία, αφομοιώθηκαν ώσπου να πεις "Γιόσκα Φίσερ", και κρινόμενα εκ του αποτελέσματος άλλαξαν ελάχιστα στις ζωές των ανθρώπων.
Ε ναι λοιπόν φίλοι, είναι αφέλεια και αυταπάτη. Γιατί ζούμε σε κοινωνίες με τεράστιες συγκρούσεις στο εξωτερικό τους, η εξομάλυνση των οποίων γίνεται όλο και πιο δύσκολη, ενώ οι εκρηκτικές κρίσεις ενός αντι-ανθρώπινου συστήματος επιβάλλουν να συμμετέχουμε όλοι στις λύσεις τους και όχι μόνο αυτοκράτορες - πρωθυπουργοί.
Έτσι, δεν είναι αφέλεια να θεωρεί κανείς ότι οι πολυσύνθετες κοινωνίες του σήμερα δε μπορούν να διευθύνονται πλέον αποτελεσματικά από συγκεντρωτικές εξουσίες αλλά με όσο το δυνατόν περισσότερη συμμετοχή των ίδιων των πολιτών στα κέντρα αποφάσεων.
Δεν είναι αφέλεια να θεωρεί κανείς ότι οι οικονομίες, που επηρεάζουν τις ζωές μας, δε μπορούν πια να λειτουργούν σε ένα κενό αέρος εκτός δημοκρατίας και πολιτικής.
Δεν είναι αφέλεια να νομίζουμε ότι χωρίς τα κοινωνικά κινήματα τίποτα πραγματικά δεν άλλαξε στην ιστορία.
Δεν είναι αφέλεια να μην κολλάμε σε πρόσωπα - μεσσίες αλλά να αγωνιζόμαστε για την ουσία και συλλογικά.
Δεν είναι αφέλεια να μαθαίνουμε από τα διδάγματα του παρελθόντος προχωρώντας την υπόθεση μπροστά.
Δεν είναι επίσης αφέλεια να αναγνωρίζουμε ότι :
1. Αυτό που έγινε στις ΗΠΑ αποδεικνύει ότι η χώρα αυτή έχει το πιο εξελιγμένο καθεστώς κοινοβουλευτισμού.
2. Ο Ομπάμα για τα δεδομένα της προεκλογικής εκστρατείας του δημιούργησε ένα τεράστιο κοινωνικό κίνημα, το οποίο όμως θα πάει σπιτάκι του αφήνοντας τις τύχες του στο μπαμπάκα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
3. Συγκρινόμενη με την πολιτική Μπούς η διακυβέρνηση Ομπάμα θα επιφέρει κάποιες - πολύ μικρές - βελτιώσεις στη ζωή του μέσου Αμερικάνου (δεν είναι δα και πολύ δύσκολο αυτό).
4. Η ικανότητα του πνευματικού, πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ να καλλιεργεί με εφέ τύπου τηλεόρασης αυταπάτες στο λαό είναι εξαιρετικά εκλεπτυσμένη και ανυπομονούμε πότε αυτή η ηλίθια κωμωδία θα ανατραπεί από τον ίδιο το λαό.
Αυτά και σόρρυ που μακρυγόρησα.
ΥΓ. Στην αφέλεια του αρχικού κειμένου αφιερώνονται τα άκρως πολιτικά και καθόλου αφελή κεντρικά συνθήματα της προεκλογικής καμπάνιας του Ομπάμα. "CHANGE", "YES, WE CAN". Άντε και με Γιωργάκη - Τσίπρα στας Ελλάδας, μπάς και βρέξει και εδώ λίγη "εθνική υπερηφάνια". Θα τους την έχουμε βέβαια στημένη.
Το να ελπίζει κανείς ότι, με έναν έγχρωμο πρόεδρο, η μεν πολιτική που υπαγορεύουν τα αόρατα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ θ' αλλάξει ελάχιστα, η δε νοοτροπία του μέσου Αμερικάνου θα πάει λίγο προς το πιο προοδευτικό, κι ότι αυτό μακροπρόθεσμα θα επηρεάσει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας του, νομίζω πως δεν είναι αφέλεια.
«Πολιτική ανάλυση βουτηγμένη στον ρομαντισμό. Όνειρα, ελπίδες, άρνηση επισήμανσης των δεδομένων. Γιατί να αναφερθούν αντεπιχειρήματα;»
Βουτηγμένο στον ρομαντισμό ενώ λέω ότι καθόλου δεν αποκλείεται να κάνει τους δικούς του πολέμους;
Και καμία άρνηση επισήμανσης των δεδομένων δεν υποστηρίζω.
Αντίθετα υποστηρίζω ότι τα δεδομένα είναι γνωστά, δεν αποτελούν συγκλονιστικά μυστικά που ο κόσμος δεν ξέρει και που ανατρέπουν την αισιοδοξία του.
Υποστηρίζω ακόμη ότι η Αμερική έχει όρια τα οποία είναι σχεδόν αδύνατο να υπερβεί κανένας Ομπάμα, αλλά επίσης ότι είναι προτιμότερο να κινηθεί η Αμερική προς το όριο του Ομπάμα παρά προς το Όριο που την οδήγησε ο Μπους και η Ευαγγελική Δεξιά.
Ιnlovewithlife, ευχαριστώ για την αφιέρωση στην αφέλεια του αρχικού κειμένου, αναρωτιέμαι όμως αν κατάλαβες τι έλεγε.
Aνώνυμε των 12:23 λέγοντας ότι «αφέλεια, τέλος, είναι να μην βλέπεις ότι ακόμη κι αν ο Ομπάμα ξεκινήσει σε μερικά χρόνια παγκόσμιο πόλεμο, δεν είναι σήμερα και με βάση τα ως τώρα δεδομένα αφελής η ικανοποίηση για την εκλογή του» εννοώ ότι ακόμη και αν ο Ομπάμα διαψεύσει τις προσδοκίες αυτό δεν θα συνιστά δικαίωση των σημερινών αρνητών, αφού σήμερα που μιλάμε οι προσδοκίες έχουν βάση.
Με ένα ποδοσφαιρικό παράδειγμα αν ο Ζιλμπέρτο Σίλβα σερνόταν στο γήπεδο δεν θα σήμαινε ότι κακώς η απόκτησή του συνοδεύτηκε από αισιοδοξία, αφού τα δεδομένα την στιγμή της μεταγραφής του (ή αντίστοιχα τα δεδομένα τη στιγμή της εκλογής του Ομπάμα) δικαιολογούσαν αυτήν την αισιοδοξία.
Εγώ βρίσκω αφελές να μην καταλαβαίνει κανείς πότε είναι μαρτυρας στην γέννεση ιστορικών γεγονότων που αιώνες αργότερα θα διδάσκονται στα σχολεία. (Ας μην ξεχνάμε πως αυτό που εμοιαζε απίθανο πριν εναν χρόνο, πριν τρεις μέρες έμοιαζε μονόδρομος και σήμερα μοιάζει του γκουντ του μπη τρου. Επίσης ο κόσμος πάντα θα αλλαζει, μονο οι αμοιβάδες -προς το παρον- μένουν ίδιες)
γυ. Ουμινγκ, αφελεια στην απαισιοδοξία δεν βλέπω, βλέπω μόνο επίγνωση. Αλλα νομίζω πως ο αισιοδοξος κι ο απ- συμπίπτουν, στο ότι και οι δυο συμφωνουν, καθείς απο το δικό του μπαιράκι, οτι ο κόσμος ...δε θα μπορούσε να είναι καλύτερος
:Ρ
:)
αριθμός σχολίου τριάντα εννέα (39). Πόσο αφελές.
Αντίθετα υποστηρίζω ότι τα δεδομένα είναι γνωστά, δεν αποτελούν συγκλονιστικά μυστικά που ο κόσμος δεν ξέρει και που ανατρέπουν την αισιοδοξία του.
Και όμως, ο κόσμος, που τάχα "γνωρίζει τα δεδομένα" ξαναπέφτει και ξαναπέφτει στην ίδια αισιόδοξη λούμπα.
Αισιοδοξούσε με Κένεντυ, με Κάρτερ, με Κλίντον.
Πόσες μαλακίες αισιοδοξίας δεν είχαμε διαβάσει για τον σαξοφωνίστα;
Για ξαναδιάβασε τι έγραφε ο HS Thompson π.χ. για τον Κάρτερ, πριν βγεί και αφού βγήκε...
Τώρα τα ίδια και με Ομπάμα.
Άραγε μετά είκοσι έτη, στον επόμενο αντίστοιχο δημοκρατικό πρόεδρο των ΗΠΑ (ίσως gay, ίσως γυναίκα, μπορεί και λατίνο) θα ξαναγράψεις το ίδιο; Οψόμεθα.
Θα διαλέξω την αφέλεια της αισιοδοξίας (μαζί με τον ολντ μπόι).
Γιατί τελικά ο Μπους κατάφερε να βγάλει τον Ομπάμα πανίσχυρο.
Έναν Ομπάμα που "δεν έχει γωνίες και δεν μπορώ να τον πιάσω από πουθενά", όπως είχε πει ο Πάγκαλος για τον Αβραμόπουλο.
Έναν Ομπάμα που είναι γεννημένος Αντρέας Παπανδρέου. Ευαγγελίζεται την Αλλαγή χωρίς Περιεχόμενο.
Την Αλλαγή που δεν ξέρουμε προς τα που και πως.
Την Αλλαγή που αν κάτσουμε να δούμε πως την σκέφτεται ο κάθε ένας Αμερικανός, δεν θα βγάλουμε κανένα συμπέρασμα.
Την Αλλαγή που είναι το ένα πράγμα που ενώνει αυτή την στιγμή όλους του πολίτες - δεν είναι τυχαία η λέξη - του κόσμου: Η Αλλαγή είναι αναγκαία. Ίσως και αναπόφευκτη.
Ελπίζω και εγώ - αυτήν την λέξη άλλωστε άλλωστε χρησιμοποίησε στον λόγο αποδοχής του: ελπίζω - μαζί με τόσους άλλους πως θα έρθει η πολυπόθητη αλλαγή.
Ίσως η ανάγκη μου να είναι μόνο εσωτερική. Είναι όμως ανάγκη. Μην την ειρωνεύεστε.
@inlovewithlive
Συμφωνώ πολύ. Μπράβο.
Πάντως η ιστορία έχει δείξει πως ένας Μπους φέρνει στην εξουσία εναν Ομπάμα αλλά και ένας Ομπάμα φέρνει στην εξουσία μια Πέιλιν. Θυμηθείτε το αυτό.
Τα 50.000.000 που ψήφισαν "100 more years in Iraq", δεν μου επιτρέπουν να δω το ποτήρι μισογεμάτο. Δεν αίρουν το σκεπτικισμό μου, παρά το γεγονός, ότι κι εγώ ένιωσα καθησυχασμένος με το εκλογικό αποτέλεσμα.
Θα στηρίξω την "αντι-αισιοδοξολογία" μου αναφερόμενος αποσπασματικά, στο σχόλιό σας:
Αφέλεια, τέλος, είναι να μην βλέπεις ότι ακόμη κι αν ο Ομπάμα ξεκινήσει σε μερικά χρόνια παγκόσμιο πόλεμο, δεν είναι σήμερα και με βάση τα ως τώρα δεδομένα αφελής η ικανοποίηση για την εκλογή του.
Obama said: I'm not against war! I'm just against this war.
Αντίστροφη διατύπωση: Αφέλεια είναι να είσαι ικανοποιημένος για την εκλογή, απλώς και με βάση τα ως τώρα (προεκλογικής εκστρατείας) δεδομένα και να μη βλέπεις ότι και ο Obama μπορεί να ξεκινήσει σε μερικά χρόνια παγκόσμιο πόλεμο.
Είναι αφέλεια;
Απειρωτα, μη μας σκιάζεις βρε άνθρωπε! Αρκετά ψιλιαζόμαστε με τις αιτίες εμφάνισης, επιτυχίας (όσο κι αν ξεφούσκωσε) και προοπτικές διάρκειας του "φαινομένου", μην αρχίσουμε να έχουμε εφιάλτες με την Πέιλιν από τώρα...Γιατί λέει το ταλαίπωρο μυαλό, πολιτικοί καρχαρίες υπάρχουν τόσοι και τόσοι, σιγά μην την αφήσουν να βγει μπροστά που δεν ξέρει την τύφλα της. (Μήπως ήξερε ο Μπους;) Κι οι "ψηφοφόροι" είπαμε μπορεί να είναι ντιπ για ντιπ αλλού αλλά σιγά μην την ψήφιζαν για πρόεδρο. (Ναι, αλλά ψήφισαν τον Μπους...) Και τσουπ σου σκάει η αμφιβολία "ρε μπας και...". Τελικά όντως υπάρχει διαφορά μεταξύ του σύμπαντος και της ανθρώπινης βλακείας. Μόνο που η δεύτερη, εκτός του ότι είναι απίθανο να μετρηθεί, είναι και πολύ επικίνδυνη...
maria.jawan
Koυκοδήμο, θα μπορούσα να απαντήσω ότι υποψήφιος που θα έλεγε στις ΗΠΑ ότι είναι εναντίον όλων των πολέμων, θα κατασπαρασσόταν από τους αντιπάλους του.
Αλλά δεν απαντάω αυτό, μπορεί να έχεις δίκιο και εγώ άδικο.
Δεν θεωρώ την αισιοδοξία απερίσκεπτη.
Δεν αισιοδοξώ όμως ότι κάτι ουσιαστικά καλό θα γίνει. Π.χ. δεν πιστεύω, ότι ο νέος πρόεδρος θα αντιμετωπίσει εγκαίρως και αποτελεσματικά το ενεργειακό προβλημα του πλανήτη, πριν πιάσουμε πάτο δηλαδή. Βέβαια τότε, εντάξει, κάτι θετικότερο από το μηδέν θα γίνει.
Πάντως κατανοώ το νόημα του άρθρου σου. Μάλλον με τη διατύπωση είχα ένσταση.
Επίσης αφέλεια είναι αυτό που κάνουν οι γκόμενες και αφήνουν τούφες από τα μαλλιά τους στο μέτωπο.
Αφέλεια είναι να κάθεσαι κοτζάμ Ολντ Μπόης να παινίζεις γιορτινά ποστάκια για τον Τσίμπρα, τον Ομπάμα και στον κάθε παπουτσωμένο γάτο με ουρά.
Καλό το παραμύθι τους αλλά δεν έχει δράκο.
Μία ερώτηση μόνο θέλω να απευθύνω στον Ομπάμα μια που έχω μάθει πως μας διαβάζει:
Μίστερ Πρέσιντεντ, με τον πόλεμο κατά της """τρομοκρατίας""" -τρομάρα σας- τι θα γίνει; Φίνις; Και τις κάμερες που φύτρωσαν μέχρι και στα μπατζάκια μας τι θα τις κάνουμε Πρόεδρε;
Πού να τις βάλουμε; Πείτε το, my ass.
*παιανίζεις
50ο σχόλιο. Τι κερδίζω;
Πενήντα μία.
"Ο απαισιόδοξος είναι ο συνειδητοποιημένος αισιόδοξος".
Αγνώστου πατρός. Το διάβασα σε μια συνέντευξη της Ζυράνας Ζατέλη (καλή γυναίκα, λιγνή και αρχαία. Γεννήθηκε πριν εφευρεθεί ο τηλέγραφος. Μη μάθει πως έχει εφευρεθεί και η τηλεόραση και δεν το αντέξει η καρδούλα της φοβάμαι.Να, αντί να λογοτεχνίζουμε Ολντ Μπόη, εσύ κι εγώ που είμαστε και ταλεντάρες, και στο τσακίρ κέφι να ρίχνουμε και κανένα φιλολογικό κουτσομπολιό, καθόμαστε και ασχολούμαστε με τη μπάμια που μόνο το γκόντ μπλες αμέρικα να έλεγε τον είχα ξεγραμμένο).
«Μία ερώτηση μόνο θέλω να απευθύνω στον Ομπάμα μια που έχω μάθει πως μας διαβάζει».
Είναι από τους παλαιότερους και πιστότερους αναγνώστες ετούτου του ιστολογίου ο Μπαράκ Χουσεϊν.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home