Κάτι που γίνεται

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν οι Τράπεζες.

Και όσο τα χρόνια περνούσαν έπαψαν να είναι απλά Τράπεζες και μετατράπηκαν σε Ταμπού.

Αυτό κάθε άλλο παρά σήμαινε ότι δεν γινόταν κριτική σε επιμέρους ενέργειές τους.

Σήμαινε όμως ότι και όσοι ασκούσαν την κριτική και όσοι την άκουγαν, γνώριζαν ότι βάλλεται μια Ανώτερη Δύναμη.

Η δε πηγή αυτής της Δύναμης λεγόταν Αυτονόητο: το μυαλό μας δεν μπορούσε πια να σκεφτεί από μόνο του - μερικά πράγματα νοούνταν από μόνα τους - ήταν δοσμένα από έξω - έτσι ήταν και αλλιώς δεν μπορούσε να ήταν - ήταν Δόγματα.

Και κριτικάροντας το Δόγμα ήσουν εκ των προτέρων ακυρωμένος ως γραφικός.

Στην απίθανη δε περίπτωση που η κριτική σου γινόταν επικίνδυνη, ακυρωνόταν τότε ως Ύβρις.

Όταν λοιπόν οι Τράπεζες τα βρήκαν σκούρα, το Κράτος είπε εδώ είμαι, μην έχετε έγνοια καμιά.

Γράφτηκαν τότε και ειπώθηκαν διάφορα κατά βάθος, πλάτος και ύψος χλιαρά.

Γιατί -όπως και να το κάνουμε- ήταν δυνατόν να μη στηριχθεί ο πυλώνας της οικονομίας μας, η ραχοκοκαλιά του συστήματός μας;

Καλή λοιπόν η κριτική, αλλά για την τιμή των όπλων.

Το Κράτος μας άλλωστε δεν είχε άλλη επιλογή: όλα τα Κράτη το ίδιο έκαναν.

Μέχρι που βγήκε ένας Αρχιερέας από την κάστα των Ελέω Αυτονόητου Ιερέων, μέχρι που βγήκε ένας Τραπεζίτης, κι άρχισε να λέει λόγια που ως τότε έλεγαν άλλοι.

Οπότε τώρα, αφού τα λέει αυτός, παίζει το ενδεχόμενο να μπούμε όλοι σε μια διαδικασία επώδυνη, παίζει το ενδεχόμενο να χρειαστεί να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ξανά, να θυμώνουμε ξανά, να αποφασίζουμε ξανά, να απαιτούμε ουσιαστικές αλλαγές ξανά.

Γιατί αν τα λόγια του Αλέκου και της Αλέκας είναι a priori απαξιωμένα, τα λόγια ενός Τραπεζίτη δεν έχουν απλώς κύρος, αλλά -πολύ περισσότερο- όταν ένας Τραπεζίτης λέει ότι μπορούμε να αγοράσουμε μερικά τανκ λιγότερα ή να ανασταλούν οι πληρωμές μερικών δανείων, τότε είναι κάτι που γίνεται.

Αν στην Αριστερά είχε παραχωρηθεί για να παίζει ο χώρος της Ουτοπίας, τα λόγια του Τραπεζίτη μας επαναφέρουν στον χώρο του Εφικτού.

Εξ ορισμού.