Αδόλφος Αβραμόπουλος
posted by Old Boy @ 5:21 μ.μ.
53 comments
Old Boy
ΑΝΑΒΑΛΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΑΜΑΡΤΙΕΣ & ΜΕΓΑΛΑ ΛΑΘΗ («Οι σχολιαστές σημειώνουν σ' αυτό το χωρίο: Η ορθή αντίληψη ενός ζητήματος και η παρανόηση ενός ζητήματος δεν αποκλείονται αμοιβαίως». Φραντς Κάφκα, "Η Δίκη").
53 Comments:
Σωστός. Μόνο αυτός και η Αλέκα μπορούν να σώσουν τον κόσμο.
Τουλάχιστον ο Ομπάμα δημοσιεύει αναλυτικά το πόθεν έσχες της προεκλογικής του καμπάνιας, σε αντίθεση με τους έλληνες πολιτικούς και τον Περισσό, που κάνει τις μπίζνες του ιεροκρυφίως.
Τώρα μάλιστα, old boy... Έκανες αναφορά σε ότι πιο ουσιαστικά αντιδραστικό υπάρχει στον ελληνικό τύπο: Στον Ταλιμπάν Στάθη...
Kι όμως, μολονότι έχω ξαναγράψει ποστ που ειρωνεύονται τον Στάθη, εξακολουθώ να τον εκτιμώ ιδιαίτερα.
Ασχολούμαι μαζί του πιθανόν επειδή μας ενοχλούν περισσότερο οι υπερβολές των ανθρώπων που σεβόμαστε.
Λες και δεν είναι στη φύση του κάθε έθνους να θέλει να επιβάλλεται δια της βίας. Κι εμείς, τηρουμένων των αναλογιών, είμαστε οι χιτλερίσκοι των Βαλκανίων, με όλους αυτούς τους τραμπουκισμούς που κάνουμε με τα Σκόπια.
Λες και η Αθηναϊκή Δημοκρατία του 5ου π.Χ., όταν ήταν η υπερδύναμη της εποχής, δεν είχε σφάξει ένα σωρό κοσμάκη.
Λες και ο Στάλιν κ.λπ. κ.λπ.
Δεν μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη ο πλανήτης να γίνει μια αλάνα με παιδιά των λουλουδιών.
Και, εντάξει, το να λέει κανείς ότι ο Ομπάμα είναι το ίδιο μιλιταριστής με τον Χίτλερ δικαιολογείται αν είναι ΚΝίτης 20άρης. Αλλά, ρε Σταθάρα, 60αρίζεις πλέον...
Αγαπητέ old boy διαφωνώ μαζί σου... Όπως η Λιάνα Κανέλλη, ο Τριάντης ή μακαρίτισα Μαλβίνα Κάραλη, και ο Στάθης ανήκει στην ειδική αυτή κατηγορία που μπορεί να τους συμπαθείς - αλλά δεν τους εκτιμάς καθόλου. Άσε που μπορεί να είναι και ιδιαιτέρως επικίνδυνοι...
Ένας φίλος
Ποτέ οι υπερβολές και οι αστοχίες μιας πλευράς δεν πρέπει να αποτελούν επιχείρημα δικαίωσης της άλλης.
Έτσι, οι υπερβολές και οι αστοχίες του Στάθη δεν αναιρούν στο παραμικρό το γεγονός, ότι ανέκαθεν η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν επηρεάζεται από τις όποιες διαφορές μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών.
Εάν ο Ομπάμα (ή ο όποιος Ομπάμα) θεωρήσει πως είναι προς συμφέρον των ΗΠΑ να βομβαρδίσουν π.χ. την Αθήνα, θα το πράξει.
Μπανάνα Σπλιτ
Όπως λέω και δυο ποστ παρακάτω, το γνωρίζω ότι ο Ομπάμα μπορεί να βομβαρδίσει την Αθήνα.
Όπως επίσης λέω όμως, πιστεύω ότι το ενδεχόμενο να βομβαρδίσει ο Ομπάμα την Αθήνα είναι μικρότερο από το να τη βομβαρδίσει ο Μακέιν.
Ωραία η σύνθεση, αλλά σκέφτηκα πως θα ήταν πιο ακόμη πιο δυνατό το κοντράστ αν είχε χρησιμοποιηθεί σαν βάση κάποια με τον Χίτλερ να δέχεται μια ανθοδέσμη, ας πούμε, από ένα κατάξανθο γερμανάκι.
Πάω στις εικόνες της γκουγκλ για τα δέοντα ... and the rest is alternative history
Ο Στάθης; Πασόκος.
όταν κάποιος δεν μπορεί να φθάσει έναν άλλον ...λίγα λέγονται.
n.v.s.n.a.
τελικά φαίνεται πως δε ξέρεις από άντρες. ο αβραμό -δε το λέω ολόκληρο γιατί έχω πλύνει τα δόντια μου και σιχαίνομαι- είναι ο ορισμός του ντεκαβλέ. πιο ντεκαβλέ από τον θάνο ασκητή. ενώ ο μπλάκμαν, αν δεν πήγαινε για πρόεδρος και καθάριζε τα νύχια του με σουγιαδάκι στο μπρονξ, ευχαρίστως να του χαρίζαμε κανένα πονηρό χαμόγελο από τη μεγάλη γκάμα μας. αλλά με τον ρόλο που' χει...γκάμα μας. αβραμόπουλος εφφεκτ. ντεκαβλέ. δίκιο είχες τελικά.
Σέβεσαι.. τον Στάθη;
Θα το σκεφτώ να σου ξαναμιλήσω.
Ρε τι έπαθα νυχτιάτικα.
Κάπου ρατάρει ο Στάθης. Δεν έχει δει μάλλον το "θυρωρό της νύχτας", για να εκφραστώ κινηματογραφικά. :)
egw otan ematha oti telika bgike skeftika oti o monos tropos na dextoun oi asproi mauro proedro itan na ine autos aspros... (se 'aspro' perivallon megalose o obama, kamia sxedi me maurous)
sxesi*
koinws, forese o manolios ta rouha tou alliws, i, to aspro probato ntithike mauro...
Aκίνδυνε, ευτυχώς που δεν έχει σκεφτεί ο Αλογοσκούφης να βάλει κανέναν έμμεσο φόρο στην χρήση των γκουγκλοεικόνων, γιατί θα το 'χα κλείσει το μαγαζί :)
Σραόσα, εγώ δεν θα σου μιλάω, που δεν θυμάσαι ως θα όφειλες τα άπαντά μου και αγνοείς βασικές πτυχές. Αλλά, εδώ που τα λέμε, δεν ξέρεις δυο ιστολόγους, θα ξέρεις τέτοια προχωρημένα πράγματα;
Εγώ πάντως, για να μιλήσω όσο μπορώ σοβαρά, νομίζω ότι το σχόλιο του Στάθη αυτή τη φορά έχει μια βάση πάνω στην οποία προσωπικά συμφωνώ. Αν πρέπει, τώρα, να κρίνουμε συνολικά τον Στάθη, μπορώ να αναφέρω και κάτι άλλες ιστορίες -όπως και μια φορά, τυχαία, που πήγε να με σκοτώσει με το αυτοκίνητό του στο δρόμο, γιατί ο μαλάκας πάτησε επιδεικτικά πάνω στη διάβαση κι εγώ είχα walkman στ'αυτιά...
Ασφαλώς και στη σχετική σύγκριση με προηγούμενους ή άλλους υποψήφιους προέδρους της Αμέρικας, ο Ομπάμα παίρνει το credit, αλλά σημαίνει απαραίτητα κάτι αυτό; Ακόμα περισσότερο, μήπως πρέπει να φοβόμαστε ακόμα περισσότερο κάτι τέτοιες περιπτώσεις, δηλαδή αυτή τη συγκαλυμμένη ...πως να την ρε γαμώτο, κάτι σε δημοκρατία να την πω, κάτι σε προοδευτικότητα,,,; Πάντως, από την παραδοσιακή αλητεία ΜακΚέιν/Μπους/κλπ, πιο άσχημα μου χτυπάει ο πόλεμος που θα κάνει στο Ιράν η "αλλαγής" του Ομπάμα.
Σιγά το θέμα βέβαια. ΑΠλά εξλέγη και σύμφωνα μ'αυτό και μόνο το δεδομένο καλά ίσως τα λέει ο Ολντμπόης. Εδώ είμαστε και θα τα ξαναδούμε. Χαρά να έχουν τα ποστ και ο blogger.com και θα τους ξαναπιάσουμε στο στόμα μας τους μπαγάσηδες...
Όλντμποη, ξέρεις ότι είμαι από τους γλείφτες θαυμαστές σου που λένε κι οι διάφοροι λαπούτες, αλλά οφείλω να σου αναγνωρίσω ότι η (εθελούσια ή μη) εμπλοκή σου με τρολ και δικηγόρους και άλλα εμπριμέ του διαδικτύου, έχει κλέψει κάτι από το συγγραφικό σου οίστρο. Σε βρίσκω πεσμένο τελευταία, αλλά και σχετικά αποπροσανατολισμένο. Και φυσικά αυτό δεν είναι ούτε παράπονο ούτε κατηγόρια ούτε κριτική. Μια διαπίστωση της στιγμής είναι. ΚΑι είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν καλύτερα. Μαζί σου!
Οι κοινωνίες αλλάζουν. Με πολλούς τρόπους. Αργά ή προβληματικά, αλλάζουν οπωσδήποτε.
Η προκατάληψη και η εκ των προτέρων απορριψη οποιασδήποτε προοπτικής, μου φαίνεται πολύ συντηρητική θέση.
Δεν τρέφω αυταπάτες, ούτε έχω συγκεκριμένες ελπίδες από τον Ομπάμα. Αλλά εύχομαι να πάει ενα βήμα μπροστά αυτή τη χώρα προς όφελος του πλανήτη
Από τότε που βγήκε τον ίντερνετ γίναμε όλοι πάμπλικ φίγκιουρς.
Ray ομόρφυνες, μεγάλωσες, παίζεις, γράφεις και σενάρια, έχεις πάρει και Όσκαρ, άντε και εισ' ανώτερα καλλιτέχνη την Κυριακή! Λέμε τώρα.
Νίκος Εγγονόπουλος
ΜΕΓΑΛΟΡΡΗΜΟΣΥΝΗΣ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΑ
Διαβάζοντας τώρα τελευταία το πρόσφατο βιβλίο του κ. Μηνά Δημάκη Καζαντζάκης, επιστολές-σχόλια, σ’ αυτές άλλωστε, παραπέμπουμε πάντα στη συνέχεια, ξαναστοχάστηκα τις ανυποχώρητες αντιρρήσεις μου στο εξογκωμένο φαινόμενο του Νίκου Καζαντζάκη, βγαλμένες κυρίως απ’ το ίδιο του το έργο, μα ωστόσο κι απ’ τα γράμματά του στην πρώτη γυναίκα του τη Γαλάτεια, όσο κι από τ’ άλλα τα προς τον κ. Παντελή Πρεβελάκη. Σε όλα του τα πολυποίκιλα γραψίματα –φιλοσοφική στόχαση, ποίηση, δραματουργία, πεζογράφημα ή επιστολογραφία- ο Καζαντζάκης κραυγάζει πως είναι ψυχοδοσμένος ολότελα στον αγώνα για τη μεταποίηση σε πνεύμα της ύλης κι όπως ο ίδιος το λέει στην Οδύσσεια, το υπερσιβηρικό τούτο κι αβάσταχτο πέος, απευθυνόμενος επικλητικά προς τον ήλιο τον «ανατολίτη»,
κι ό,τι τηράς στη γης μαντάτευε κι ό,τι γρικάς μολόγα,
κ’ εγώ θα τα περνώ στου σπλάχνου μου το μυστικό αργαστήρι,
κι αγάλια, με το παίξε γέλασε και το βαθύ κανάκι,
πέτρες, νερό, φωτιά και χώματα θα γίνουν όλα πνέμα...
Ολοφάνερο πως εκείνο που προσωπικά βιώνει σαν πνευματοποίηση της ύλης ο Καζαντζάκης είν’ η συγγραφή λογοτεχνημάτων, η λεγόμενη γενικότερα πνευματική δημιουργία.
«Τίποτα δεν έκαμα, η ζωή μου θα πάει χαμένη, αν η Οδύσσεια που τυπώνεται τώρα δεν έχει αξία. Μα κι αν έχει, πάλι η ζωή –αυτή είναι η φύση της και η ανώτατή της ευγένεια και γι’ αυτό την αγαπούμε με τόσο πάθος- θα πάει χαμένη. Το ξέρουμε και δε φοβόμαστε και δουλεύουμε σα να ’μαστε αθάνατοι. Ανώτερη μορφή, θαρρώ, δεν μπορεί ο κακομοίρης-εξαίσιος άνθρωπος να φτάσει»
Το ν’ αλλάζεις όμως την ύλη σε πνεύμα, σημαίνει την αυτοταπείνωση του πνεύματος, που σημαίνει αυτόματα την ταπείνωση του σώματος, την υπαρκτικήν εναρμόνιση του εγώ προς το εσύ και προς ολάκερη την ολόγυρα Πραγματικότητα, την απ’ την ελάττωση και ελάττωση της ατομικότητας πραγματούμενη, και που μάλιστα στον υψηλό της αναβαθμό, την αγιότητα, καταλήγει στην αγαθή ταύτιση της ανθρώπινης οντότητας και του Είναι στο πιο καθολικό φανέρωμα της υπάρξεως. Δυστυχώς, όμως, ο Καζαντζάκης είχε μέσα στο κεφάλι του το σώμα. Το δείχνει τούτο η βαθειά πεποίθηση πως «δουλεύοντας» (=γράφοντας = ανήκω στο πνεύμα) κατορθώνει τη μεταμόρφωση σε πνεύμα της ύλης, προεκτείνοντας έτσι τη δημιουργία, σαν υπαρκτικήν ουσία της πνευματικότητας, ως το λεγόμενο κάτι ξεχωριστό, χειραγωγώντας ως τη διάκριση την έννοια της δημιουργίας, τη διακεκριμένη κατάσταση, πράμα που του επιτρέπει ν’ αντιμετωπίζει την παρουσία, λογουχάρη, του Βούδα ή του Χριστού, των αγίων ανθρώπων όπως ο ταπεινότατος εκείνος ιταλιάνος που διάλεξε να πετάξει στα σκουπίδια τη χωριστικήν ατομικότητα, για να γίνει, κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του ίδιου του Καζαντζάκη, ο φτωχούλης του Θεού – με τον ίδιο «οραματικόν» οίστρο που θέλει ν’ αντιμετωπίζει τον οποιοδήποτε δυνάστη Mussolini κι όσους άλλους βαρβάρους της Ιστορίας, πράμα που του επιτρέπει ν’ αφιερώνει βιβλία ολόκληρα για να εξυμνήσει φρικώδη πλάσματα τύπου Ζορμπά ή Καπετάν Μιχάλη κι άλλα βιβλία για να δοξολογήσει, ταυτόσημα, το Βούδα ή το Χριστό ή τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασσίζης, βάζοντας αγιασμένους ανθρώπους και σκύλους, όλους μαζί, στο ίδιο φιλοσοφικό τσουβάλι, που ’χει πάρει τ’ όνομα ηρωικός μηδενισμός, ένας όρος ολωσδιόλου ξεκρέμαστος, αβαρής απλούστευση και πάντως τίποτα πιο χοντροκομμένο σαν πνευματική θεώρηση της υπάρξεως. Κι απ’ αυτή την «οραματική» βίγλα νιώθει τόσον ελεύθερος, ο πολυφημισμένος ασκητικός του «θεού της Κρήτης», ώστε να γράφει, δίχως κανένα δισταγμό πνευματικότητας, πράματα σαν τα επόμενα:
«Σούστειλα προχτές την έκδοση του Ο Χριστός ξανασταυρώνεται στη Σουηδία. Σε παρακαλώ να δείξεις την έκδοση στον «Ίκαρο» καθώς και τις εσώκλειστες δυό πρώτες κριτικές... Η πρώτη έχει τη μεγάλη αξία το ότι είναι γραμμένη από τον παντοδύναμο γραμματέα της Σουηδικής Ακαδημίας». (δική μας υπογράμμιση, σελ. 30)
Πιστεύουμε πως ένας άνθρωπος που διαρκώς διατρανώνει πως έχει βάλει σα μοναδικό στη ζήση του κι αναντικατάστατο στόχο να κάνει πνεύμα την ύλη, που εκθειάζει μ’ ένα γλωσσικό μπαρόκ ανεξάντλητο την ταπείνωση, το λυτρωτικό παραμέρισμα της ατομικότητας, τους υπέροχους φτωχούληδες του Θεού, με μιαν ένταση που δείχνει και να συνταράζεται μάλιστα στης καρδιάς του το βάθος από τούτη την ιδεώδη κατάσταση, μονάχα μ’ αυτό τον τον ονομαζόμενο ηρωικό μηδενισμό θα μπορούσε να «νομιμοποιήσει» τη δυνατότητα να συνταιριάζει την πνευματοποίηση της ύλης με καταστάσεις όπως «ο παντοδύναμος γραμματέας της Σουηδικής Ακαδημίας», που όμως δεν αποδείχτηκε στην περίπτωση και πραγματικά παντοδύναμος, αλλ’ απλώς –όπως θα λέγαμε «καζαντζακικά» - μεγαλοδύναμος: «Παρά τρίχα να πάρει εφέτο το Nobel η Κρήτη» (σελ. 30).
Περ’ απ’ όλα αυτά, τώρα, τα θεμελιώδη, θα ’χαμε να παρατηρήσουμε κάποτε στον Καζαντζάκη και κάποιαν αβαρή συναίσθηση του πνευματικού παρελθόντος της Ιστορίας, περίεργο σύμπτωμα για έναν άνθρωπο πολλαπλά διαβασμένο, που είχε τόσα και τόσα μελετήσει κι ανήκε στους «πολλών ίστορας»... Διατυπώνει σ’ ένα γράμμα του την ακόλουθη παράξενη θριαμβολογία:
«[...] τον παρακαλώ να διαβάσει στη Νέα Εστία [...] σε μια μελέτη για τον Heidegger τη φράση που αρχίζει: «Μια επιπόλαιη θεώρηση θα νόμιζε ότι θέτοντας μας η αγωνία απέναντι στο μηδέν...!!κλπ.». Το διάβασα προχτές και μου ’κανε κατάπληξη. είναι ακριβώς μια από τις κεντρικές κολόνες της Οδύσσειας κι όλου μου του έργου κ’ η σκέψη αυτή διατυπώθηκε πολλά χρόνια πριν από τον Heidegger. Ο Αποστολόπουλος το ξέρει καλά, μα θα ’ταν χρήσιμο να το διαπιστώσει και με τον Heidegger». (σελ. 31)
Ο Καζαντζάκης, όπως βλέπουμε, διεκδικεί σ’ αυτό το σημείο την πατρότητα της σκέψεως, που λέει πως η αγωνία, η ξέσκεπη από κάθε μεταφυσικό επέκεινα, μας τοποθετεί κατάντικρυ στο μηδέν. Ωστόσο, τη σκέψη τούτη πιστεύουμε, πρώτα πρώτα, πως πρέπει να τη θεωρήσουμε λειτουργούσα, σε ψηλότερη ή χαμηλότερη βαθμίδα, για κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στην κλίμακα του φόβου του θανάτου, της απώλειας της ζωής ωσάν ζωής του εγώ, της ατομικής παρουσίας. Ο Danton , όταν το επαναστατικό δικαστήριο του έκανε τα τυπικά ερωτήματα για τα στοιχεία ταυτότητας, έδωσε στο ερώτημα για τη διαμονή του την ακόλουθη απάντηση: «Σε λίγο η διαμονή μου θα ’ναι το μηδέν»... Επόμενο πως ο άνθρωπος που κάνει μια τέτοια σκέψη πρέπει, λογικά, να ’χει βιώσει, λίγο ή πολύ, την αγωνία εκείνη που μας τοποθετεί κατάντικρυ στο μηδέν. Αλλ’ όμως τη «θυγατέρα-σκέψη» του Καζαντζάκη, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό που θα ’χαμε να παρατηρήσουμε, την περιέχει διαυγέστατη και η βαθύτερη πνευματική μέριμνα (η αγωνία λέγεται στα λεξικά και μέριμνα) μες στη μακραίωνη φιλοσοφική παράδοση της ανθρωπότητας. Ας πάρουμε, λοιπόν, αν όχι τίποτ’ άλλο, το Τάο τε κινγκ, το περίλαμπρο βιβλίο του Λάο-τσε, την πιο αμυθοποίητη μεταφυσική διδασκαλία της αρχαίας Ασίας. Την αγωνία που μας βάζει σύστηθους απέναντι στο μηδέν –απ’ τη χαμηλότερη βαθμίδα της ως την υψηλότερη, εκείνη που φανερώνει μ’ άλλα λόγια την αγωνία ως υψωτική μέριμνα – την κάνει να υπάρχει, κατά τη διδασκαλία τούτη, το κτητικό-προσκολλητικό στοιχείο της υπάρξεως: η ατομικότητα.
Εκείνος που δίνεται στη μελέτη
γίνεται πιότερος μέρα με τη μέρα.
Εκείνος που αφιερώνεται στο Τάο
ελαττώνεται μέρα με τη μέρα.
Ελαττώσου κι ακόμη ελαττώσου
για να φτάσεις κάποτε στην απραξία.
Με την απραξία
τίποτα δεν υπάρχει που να μη γίνεται.
(Τάο τε κινγκ 48, γαλλ. μετ. του Liou Kia-haway)
Θυμίζουμε την οντολογική θεμελίωση της ταοϊκής διδασκαλίας:
Ο γυρισμός είν’ η κίνηση του Τάο.
Τούτο φανερώνεται στο να ’ναι κανείς έξω απ’ τη δύναμη.
Όλα τα όντα πηγάζουν απ’ το Είναι.
το Είναι πηγάζει απ’ το μη-Είναι.
(ό.π. 40)
Το Τάο είν’ ο δρόμος προς το άδειασμα της ατομικότητας, πηγής της κτητικότητας και του εξουσιάζειν. Το Τάο είν’ ο δρόμος προς την απραξία (non-agir, non-faire), που σημαίνει βασικά τη μη προσκόλληση στ’ αποτελέσματα του πράττειν, είτε αυτά είν’ αγαθά είτε αυτά είν’ άσχημα.
Γιατί σε τι διαφέρουν
το ναι και το όχι;
Σε τι διαφέρουν
καλό και κακό;
(ό.π. 20)
Το Τάο είν’ η κίνηση προς την καθαρά πνευματική χρήση του Είναι, προς το μη-εγώ που είναι το ατάραχτο εγώ της μη-ατομικότητας, του μη-κτητικού-προσκολλητικού στοιχείου της υπάρξεως, προς την εξουδετέρωση της αγωνίας, προς τη μεταμόρφωση σε πνεύμα της ύλης: την αταραξία.
Φτάσε στην κενότητα την ύψιστη
και σ’ αταραξία διατηρήσου...
βλέποντας την ακράδαντην αλήθεια:
Τη σκοτεινιά στην πλάτη τους τα όντα κουβαλούν
και σφίγγοντας το φως μέσα στα μπράτσα τους κρατούν...
εκείνη την αντιφατική της όψη και ταυτότητα:
Όλος ο κόσμος τ’ όμορφο κρατεί,
είναι σ’ αυτό που η ασκήμια του κατοικεί.
Όλος ο κόσμος το αγαθό για το αγαθό κρατεί,
είναι σ’ αυτό που το κακό του κατοικεί.
Γιατί το είναι και το μηδέν γεννιούνται το έν’ απ’ τ’ άλλο...
Σ’ αυτό το σημείο το είναι (etre) και το μηδέν (neant) είν’ ακριβώς ό,τι ο Ηράκλειτος (fr.88) ονομάζει «ζων» και «τεθνηκός» που είναι «ταυτό» (s’ engendrent). Είν’ η παντοδέχτρα ζωή κι ο παντοδέχτης θάνατος, οπού αγωνιά κι ο Καζαντζάκης...
Ύστερα, λοιπόν, απ’ όλα τούτα, πως θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε μαζί με τον Καζαντζάκη δική του τη «σκέψη αυτή» περί αγωνίας απέναντι στο μηδέν; Το καινούργιο (μας λείπει, πάντως, η δυνατότητα για να το βεβαιώσουμε) πιθανό να ’ν’ εκείνη η χοντροκομμένη λύση που ο Καζαντζάκης δίνει στο πρόβλημα της υπάρξεως, ο λεγόμενος ηρωικός μηδενισμός, που όμως αφήνει σύξυλο στην ουσία του το πρόβλημα, γιατί το λύνει ολόσωστα, μας λέει ο συγγραφέας-φιλόσοφος της «κρητικής ματιάς», τόσον ο αγριάνθρωπος, λογουχάρη, καπετάν-Μιχάλης, όσο κι ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης... Εντούτοις, περατώνοντας αυτό το σύντομο μελέτημα, θα ’πρεπε να σημειώσουμε πως ο Καζαντζάκης έχει προσφέρει στη νέα ελληνική λογοτεχνία την πιο θησαυριστική γλώσσα που, παρ’ όλες τις ακρότητες της, δεν παύει να ’ναι μια ξέχωρα δυναμική και ιδιότυπη πραγματικότητα.
Τυπικό υστερόγραφο: Σην παράθεση των αποσπασμάτων απ’ τα γράμματα του Καζαντζάκη κρατήσαμε την ισχύουσα ορθογραφία, γιατί στην έκδοση του κ. Δημάκη πότε υπάρχει και πότε δεν υπάρχει η προσωπική ορθογραφία του συγγραφέα της Οδύσσειας. Διαβάζουμε, λογουχάρη, «τελεφταία» και «τελευταίο», «εφχαριστώ» και «ευχαριστώ», «γράμα» και «γράμμα», «τυπόσει» και «τυπώσει» κι άλλα πάμπολα τέτοια.
Gasireu, χα :)
Costinho, η τελευταία παράγραφος του σχολίου σου και με απασχολεί και φοβάμαι ότι δεν κάνει λάθος. Δεν φταίει κανένα τρολ πάντως για τον αποπροσανατολισμό μου ούτε κανείς άλλος, παρά εγώ ο ίδιος.
Τέλος πάντων ή τα καλύτερα θα έρθουν ή τα καλύτερα ήρθαν και δεν θα ξαναρθούν.
Θα δείξει κι ό,τι δείξει θα το δω κι εγώ.
Γραμμένο.
παναγράμματος, ιταμός μοσχόμαγκας τραμπουκάκι, ψεύτης απατεωνίσκος, εθνικιστής, ρατσιστής --ποια απ' όλες του τις πλευρές [αν τις θυμήθηκα όλες] εκτιμάς, ορέ ολντμπόη [ή για ποια έχεις τυχόν απορία ή αμφιβολία, να σου τη λύσω;]
συμμαζέψου, γιατί θα σου ζητάμε και ψυχική οδύνη, που μας βάζεις να διαβάζουμε τα ξερατά του
υπογραφή: οι θαυμαστές σου που [ακόμα] σ' εκτιμάμε :-)
Δυσκολεύτηκα, αλλά - δεν.
Μπορώ να αντιληφθώ δηλαδή γιατί πρέπει να ακούγονται και οι άλλες φωνές, και να μην λέμε όλοι 'γουάου' κάθε φορά που ακούμε ομπάμα, και οτι τα άκρα μας βοηθούν να δούμε τα μέσα, αλλά τελικά - δεν.
Δεν κατάλαβα γουάη έπρεπε να βάλεις ομπάμα με την σβάστιγκα, ή γιατί έπρεπε να διαβάσουμε τον Στάθη να τον παρομοιάζει με τον Χίλτερ.
Εκτός του οτι τα μεγέθη είναι άστα να πάνε, δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί να ξεκινάμε με το 'αντε γαμήσου' - με την λογική οτι αν ξεκινήσουμε έτσι, ο άλλος θα γίνει καλύτερος, ή τουλάχιστον δεν θα έχουμε πιαστεί κορόϊδα.
Λες και είναι μόδα να είμαστε εναντίον - γενικώς.
Τεσπα, μπορεί να είμαι χαζός, δεν ξέρω - αλλά αυτήν την φορά, δεν.
Josephus Ephesius Magus: και ομοφυλόφιλοι. προσθετικά το λέω αυτό γιατί εσύ ΑΧ.
ΤΟ ΜΕΓΑ ΒΕΛΑΣΜΑ
ή
ΠΑΝ-ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ
Όταν βαρέα βάρη επωμίζονται σε προκυμαίες, σε κρηπιδώματα σταθμών, σε αυλές και δρόμους, σε λιπαρά μέσα σκατά πατώντας, της καθημερινής ζωής οι αχθοφόροι, τους άτλαντας του κόσμου αχρηστεύοντας, οι άνεργοι άτλαντες διάτορα βογγούν με στοναχάς, με θρήνους.
Και όμως, την ώρα που αίρονται τα βάρη (ζεμπίλια και σάκκοι λογής-λογής με πράγματα ακατονόμαστα γεμάτοι – τουτέστι γεμάτοι κρίματα, γεμάτοι αμαρτίες) η Οικουμένη ακόμη ζη και οτέ μεν αγάλλεται, οτέ δε (πολύ συχνότερα) βαριά στενάζει, κάτω από τα βάρη των βαρέων βαρών (όπλα πυρηνικά, πραμάτιες απατηλές, ψέματα ποικίλα – όλα σκατά, όλα αμαρτίες) την ίδια ώρα ακούεται – και τούτο μοιάζει πάντοτε με θαύμα - και εις τους αγρούς, και μεσ’ στις πόλεις, κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού και κάτω από τ’ αστέρια, ακούεται πάντοτε ένα μεγάλο βέλασμα (μπεέ-μπεέ) καλύπτοντας τον θρήνο των ατλάντων, ένα θεσπέσιο βέλασμα από φωνήν αλέκτορος πιο καθαρό, πιο πλήρες, εν μέγα βέλασμα φωτοβριθές (μπεέ-μπεέ, μπεέ-μπεέ) που την ελπίδα σπέρνει στις ψυχές αυτών που το ακούνε, εν μέγα βέλασμα σαν καθαρό νερό από των ουρανών τους καταρράκτας πίπτον, ένα μεγάλο βέλασμα ωραίου αμνού (μπεέ-μπεέ) εν βέλασμα νεαρού κριού (μπεέ-μπεέ) που όσοι το ενωτίζονται μεγάλες στέρνες γίνονται του ανεσπέρου λόγου, εν βέλασμα που όσοι το ενστερνίζονται σώζονται πάντα, ένα μεγάλο βέλασμα σαν μέσ’ από χωνί τεράστιου τηλεβόα, εν μέγα βέλασμα αμνού (ενός αμνού που εις το Περού θα ημπορούσε κάλλιστα και λάμα νάναι) το βέλασμα νεαρού κριού με ωραίους ευμεγέθεις όρχεις, το βέλασμα του αγαθού αμνού (μπεέ-μπεέ, μπεέ – ω δόξα, δόξα Αλληλούια!) το βέλασμα του ωραίου αμνού, του αμνού-κριού του αίροντος τας αμαρτίας του κόσμου.
Νίκος Καρούζος
Aρκούδε, παρανόηση. Ειρωνικό είναι το ποστ (και η φωτογραφία), ειρωνικό σε όσα λέει ο Στάθης ή μάλλον στον υπερβολικό τρόπο έκφρασής του. Η θέση μου (που είναι μάλλον κι η δική σου) δυο ποστ πιο κάτω, στο ποστ με τίτλο «Αφέλεια».
παναγράμματος, ιταμός μοσχόμαγκας τραμπουκάκι, ψεύτης απατεωνίσκος, εθνικιστής, ρατσιστής --ποια απ' όλες του τις πλευρές [αν τις θυμήθηκα όλες] εκτιμάς, ορέ ολντμπόη [ή για ποια έχεις τυχόν απορία ή αμφιβολία, να σου τη λύσω;]
Έχει και ορισμένες καλές πλευρές ο Στάθης. Π.χ. έχει ―στοιχειώδη, έστω― αίσθηση της γλώσσας, δεν είναι επιφυλλιδογράφος της κακιάς ώρας, δεν προπαγανδίζει κουτοπόνηρη προοδευτικίλα επιπέδου ΣΥΝ και δεν κομίζει τα κουρέλια της ύστερης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας σαν μεγάλη τέχνη.
Α, και ως παναγράμματος γλύτωσε από το να είναι ημιμαθής βλαχοδήμαρχος.
Αγαπητέ Γιάννη Χάρη, από όσα του καταλογίζεις το μόνο που θα με βρει εν μέρει σύμφωνο είναι το μοσχόμαγκας.
Γνωμοδότη, θα διαφωνήσω βέβαια με όσα υπαινίσσεσαι, όσο για τα κουρέλια θα παίξουμε και ξύλο ;)
Πάλι τα ίδια; Τα θέλει ο κώλος σας για τρόλιασμα, λυπηροί.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
..είπε ο jago και άρχισε το παλιό τρολοκοσκινάκι του..
..jag, jag..uar(θα θελες)
Αμάν analiza!
Είναι τρομαχτική η δυστυχία σου!
Εσένα πόσες φορές σού έχουν κάνει αυτά που εκτοξεύεις στον Old Boy?
Μάλλον πολλές, μα πάρα πολλές φορές...
Ηρέμησε, φουκαριάρικο, και βγες στον παγωμένο αέρα να συνέρθεις.
@analiza chimica
se fylaki zeis? den exeis ti na kaneis kai parafylas pote tha vreis patima na arxiseis na gamas eponymous kai anonymous? einai fanero oti sou leipei to sex. den tha vreis prokopi edo. kala sou ta leei o anonymos, pigaine kamia volta na xeharmaniaseis. kai pou xereis? gia olous exei o theos re vlameno! akoma kai gia sena (mazi me ti mama sou)!
ο/η old boy είπε...
Γνωμοδότη, θα διαφωνήσω βέβαια με όσα υπαινίσσεσαι, όσο για τα κουρέλια θα παίξουμε και ξύλο ;)
Σε αυτό το θέμα θα διαφωνούμε, Μπόυ.
Δικαίωμα σου να σφάλεις ;-)
...ε, καλά - το είπα, μπορεί να είμαι και χαζός :)
Το είχα διαβάσει - και το ξέχασα τελείως.
Και 'σύ, όμως, με τρόμαξες :)
Είμαι ίσως και λίγο ευαίσθητος απέναντι σε αυτούς με με ευκολία σακατεύουν την -αθώα; ένοχη;- ελπίδα των ανθρώπων.
@analiza
Η Ανώνυμος tria sxolia pio panw psarwse entelws:)
zubjam
yugoslava einai
Ο Στάθης ύπήρξε και ίσως είναι ακόμη οπαδός δικτατοριών.Αλλά η σημερινή στάση του δε στρέφεται κατά του Ομπάμα αλλά κατά των πασοκοσυριζαίων τους οποίους υποπτεύεται ότι ψάχνουν ευκαιρία να απαλλαγούν από τον αντιαμερικανισμό.Προοδευτικές κατινιές.
Τέτοιες οι γνωριμίες του old-boy.
To Photoshop μας κάνει προπέτες ο λόγος που αφουγκράζομαι ρηχούς. Ο σύχρονος φασισμός παραμένει ο Μπους με το Γκουαντανάμο και με το "η μαζί μας ή τρομοκράτες!" Και αυτό φαίνεται να ηττάται με την κινητοποίηση μαζικά Αμερικάνων πληττομένων αστών. Καμμία προλεταριακή ή Αβραμοπουλική ιντριγκα ή "ανάσταση"
Φασισμός είναι η επινόηση η κατασκευή η επιβολή η αποδοχή και η εφαρμογή του άγχους με σκοπό την άρνηση της ελευθερίας δηλαδή της ίδιας της ανάπνιας.
Δεν γίνεται να είμαι ελεύθερος "επειδή η οικονομία". Διαστρέφομαι αφύσικα αν προσπαθήσω να κάνω κάτι τέτοιο και πονάω πολύ.
Πείραμα: αν είμαι ένας χαμένος που ενδιαφέρεται να ελέγξει τον κόσμο στον απόηχο της ιδέας και στο συναίσθημα, ώστε να τον οδηγήσει στην ιδανική βλακεία, το αποτέλεσμα oldboy. (Γιε μου! η Δημοσιογραφία...)
Ο Αβραμόπουλος επαγγελματίας άχρηστος. Ζει το όνειρο να χρησιμοποιήσει τη σημερινή διάχυτη φασιστική προπαγάνδα της κοινωνίας απλώς για να καταστεί επιτέλους πρωθυπουργός, δηλαδή τίποτα. Είναι αδύνατο να είμαι πρωθυπουργός. Πράγματα ανόητα και επικίνδυνα. Εντούτοις, θα τα κάνει. Επειδή δεν έχει έναν άνθρωπο και δεν επιθυμεί για κανέναν ανθρώπινος να υπάρξει.
Σκληρές αποφάσεις οι φασιστικές.
Θέλω να πω ένα τραγούδι γκρεμισμένο
Με άδειες λέξεις κι ένα νόημα χαμένο
Νάναι κλειστό σαν το δικό σου παραθύρι
Νάχει ραγίσει σαν ζωή και σαν ποτήρι
Έτσι μια σκόρπια ιστορία δίχως τέλος
Με τρεις τελείες μιά καρδιά και ένα βέλος
εγω βλεπω οτι τα πραγματα πανε οπως ειπανε οι ειδικοι ιστορικοι και κονωνιολογοι, την αμερικη ειπανε θα ερθει ωρα να την κυβερνησουν οι μειονοτητες, κυριως μαυροι και ισπανοφωνοι, και οτι βαθος χρονου, ι η επισημη γλωσσα (κι επομενως η διεθνης) θα ειναι η ισπανικη... καλα το ειπε ο Ομπαμα κι ας ειναι απλα αυτο που του ειπανε οι επικοινωνιολογοι να πει, ''η αλλαγη ηρθε..''
σημειλογικά, πρόκειται περί αριστουργήματος. κατά τα λοιπά (Στάθης και σχόλια) μιζεροσαλάτα...
αντιγράφω προηγούμενο σχόλιό μου για τον Στάθη:
«παναγράμματος, ιταμός μοσχόμαγκας τραμπουκάκι, ψεύτης απατεωνίσκος, εθνικιστής, ρατσιστής --ποια απ' όλες του τις πλευρές [αν τις θυμήθηκα όλες] εκτιμάς, ορέ ολντμπόη [ή για ποια έχεις τυχόν απορία ή αμφιβολία, να σου τη λύσω;]»
το μόνο που σε βρίσκει σύμφωνο, λες, αγαπητέ ολντ μπόι, είναι το «μοσχόμαγκας»: το πιο ανώδυνο, λέω εγώ τώρα
και ενώ δεν έχεις εσύ απορία, να διατυπώσω εγώ μια δικιά μου: τα «Τουρκιά» και κόντρα «Τουρκιά», το «αλλά τι περιμένεις από Τούρκο» κ.ά., αν δεν είναι εθνικισμός και ρατσισμός, τι ακριβώς είναι;
προτιμώ όμως κάτι πιο δροσιστικό, π.χ. «αίσθηση της γλώσσας» όπως είπεν άλλος. Λάβετε φάγετε λοιπόν: εκοσμήθη δάφνης· το εύελπες· βασιλιάς των Φράγκων το πώποτε· όταν ακόμα κατήχαμε φοιτητικά απογεύματα· μπάρκαρε το πόποτε τακτικά· η πειραθείσα συγχώνευση· η ηδύς μελαγχολία· απάδουν τέτοιων θεωριών· οι δρόμοι δεν διεπλέοντο αυτοκινήτων· προβήκανε στην αναβίωση αρχαίων τοπωνυμίων· τα φιλοσοφικά καταλήγματα· η μετάθεση της εντρύφησης στις θρησκευτικές σπουδές
αλλά γιατί όχι; «μόνον ένας ανελλήνιστος μπορεί να ’ναι αλάνθαστος στα ελληνικά», λέει, ή μάλλον είπε
εγώ είχα πει παναγράμματος· σόρι, είχα ξεχάσει και το μπουρδολόγος
διαπλέομαι και τρελαίνομαι
Γλώσσα, λάθη και πάθη ;))))))
Ο Στάθης είναι πολιτική απόφαση.
Νίκος Εγγονόπουλος
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ
Ήδη αυτή η γενική μού κάθεται στο στομάχι.
(Πώς να τη χτίσω τώρα την αρχή και τη συνέχεια –
εκείνο το υποχθόνιο κίτρινο
και του άγαμου έαρος η μαβιά τυραννίδα
θηλάζοντας απ’ την άρρωστη καθημερινότητα
στριφογυρίζει ώρα στο κεφάλι μου η λέξη ανθοσύνη...)
Επιτέλους: το ράδιο έτριζε ωσάν
τα ξύλα οπού καίγονται στο τζάκι.
Βαθμός αγέλης το άριστα (μα η αγκάλη-λάμψη;
τι γίνεται τώρα με τη λάμψη...).
Βρώσις και πόσις η παντέρημη διαύγεια
κι ο όσιος νους αποτίοντας
αυτό που ονομάζουμε χαρόντισσα ή άλλως ποίηση
ακόμη κι ο πιο πήλινος Ευριπίδης
είναι μια άγουρη φωτιά στο στόμα.
(Ωραίος εδώ πέρα θα ερχότανε
με οχταράκια Λειψίας ο Επίχαρμος,
εκείν’ η ολομόναχη βρυσούλα
η φρασούλα όπου βασιλεύει το φωνήεντο
εκείνος ο πεσμένος σπόνδυλος από λέξεις...)
Αλήθεια, μάνα μ’, ό,τι και να ειπείς ό,τι και ναν το κράξεις
οι λέξεις είν’ απλώς ανεμομάσημα
οι λέξεις είναι λάγνες κουταμάρες.
Φυλλώματα ορατά και διάτορα (μην τα συνεχίζεις).
Φαίνεται το χωράφι το απότιστο
φαίνεται και το ποτισμένο.
Άειντε ωρέ παλιοζωή εσύ τσαλακωμένη βρομοτράπουλα
οπού μας έμαθες του λαθεμένου το μεγαλείο:
πως είν’ ετούτο το σωστό απ’ την ανάποδη-
σε τούτηνε τη θεονήστικη Πληρότητα
υπάρχοντας το Μέγα Χαλάλι.
Κι όπως αρώτησα. το είν’ αυτό το ξεροτρόχαλο;
- Ο κόσμος,
μ’ αποκρίθηκε η νεάνιδα Περσεφόνη.
Μια φλόγα κουρευάμενη με των ομματιώνε
το αέναο ψαλίδι.
Μια φλόγα μεγαλόχαρη και πικροπαινεμένη
πο ’χει ανταρίτσα στην κορφή και καταχνιά στη ρίζα –
το λένε στο κρασάκι τους οι έρμοι ελληνάδες
όπ’ έχουν φως για σάβανο οι πολυβασανάδες.
Κι όποιος λαλεί την ερημιά στις μέρες μας απόδιαβος
κι ο θάνατος ολημερίς των σκοταδιών εργάτης
(ε, άντε στο διάολο, το ’χεις πια παραχέσει...).
Διεκδικώ τα γερατειά μου. δεν το κατορθώνω.
Κι ο ασπρογάλαζος αϊτός στα σύρματα επιάστη.
για ιδές πως κουρελιάστηκε
(εικόνα μέσ’ στο σούρουπο της θλίψεως-:
ο σπαραγμός ανυπεράσπιστος
κι ο πόνος που βραδυάζει προ του Διαστήματος)...
Εβγάτε όξω, ρε μανάρια, απ’ τις λέξεις
εβγάτε όξω δίχως πουκάμισα
στους μεγάλους αγώνες της ορατότητας.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home