Ο τρόπος
Το ζήτημα ανακύπτει κατά κύματα (και) τον τελευταίο καιρό:1) Στη μουσική:
2) Στα βιβλία:
3) Στα μπλογκ:
---
Αν τώρα με ρωτήσεις τη δική μου γνώμη, αν μεν είσαι συνθέτης σαν τον Μικρούτσικο το στοίχημα είναι να γράφεις τον «Σταυρό του Νότου», αν δε είσαι λογοτέχνης σαν τον Ελευθερίου το στοίχημα είναι να χαμογελάς με όσα ακούς και να προσπαθείς να νιώσεις την αλήθεια όσων βρίσκονται στο άλλο «στρατόπεδο», να προσπαθείς να νιώσεις ακόμη - ακόμη κι αυτόν τον ιερό ζήλο του Μικρούτσικου.
Αν είσαι η Δημουλά το στοίχημα είναι να γράφεις τα ποιήματα που γράφεις· όσο περισσότεροι τώρα σε διαβάσουν έχει καλώς, ακόμη κι αν η επιτυχία σου οφείλεται σε παρεξήγηση, ακόμη και αν δεν ξέρουν αν αγαπούν όντως τα ποιήματά σου ή κάτι άλλο που δεν είναι πάντως τα ποιήματά σου. Είναι δηλαδή προτιμότερη η παρεξηγημένη αναγνώριση από την παρεξηγημένη αδιαφορία. Γιατί η αδιαφορία του κόσμου σε οδηγεί σχεδόν αναπόφευκτα στο να αγκιστρωθείς επάνω της σαν τάχα αυτή μόνη της να σε δικαιώνει.
Στο δε μπλογκολογικό επίπεδο, όσο σωστό κι αν είναι να λέμε ότι ο κόσμος διαβάζει τα τρωκτικά και όλα τα υπόλοιπα μέλη της πανίδας επειδή αυτά γουστάρει και αυτά του αναλογούν, άλλο τόσο σωστό είναι αντί να σφιχταγκαλιάσουμε την αδιαφορία σαν ελιτίστικη καταξίωση, να δεχθούμε πως το στοίχημα είναι να διαβάσουν κι εμάς.
Το στοίχημα όμως δεν είναι να μας διαβάσουν επειδή θα αρχίσουμε να αλλάζουμε εμείς, αλλά επειδή θα αρχίσουν να αλλάζουν αυτοί.
Και ίσως να αρχίσουν να αλλάζουν όσο δεν πτοούμαστε, όσο εξακολουθεί ο καθένας από εμάς να προτείνει τον δικό του τον τρόπο, έναν τρόπο που πρέπει -όσο δύσκολο κι αν είναι- να συνεχίσει να πιστεύει κι αγαπά, είτε κατορθώσει να τον κοινωνήσει στους άλλους είτε όχι.
posted by Old Boy @ 5:18 μ.μ.
15 comments
15 Comments:
12.000 points! :)
Α! Μια μικρή συμπλήρωση: στο ρήμα "διαβάζει" προσθέτω και το "ακούει".
http://www.radiobubble.gr/
Χεχε, δειξε λιγο κατανοηση στον ταλαντουχο Ευγενιο και στον μουσικανεπιληπτο Θανο.
Δε γουσταρουν ολοι συγχρωτισμους με αυτο που αισθανονται ως ανοικειο και αν-αισθητικο ως προς το προσωπικο τους συμπαν. Αν και θα λεγα του Ευγενιου, τον οποιο λατρευω, πως χεστηκαμαν(sic) για τις προτιμησεις και τα κολληματα του ελληνικου λογοτεχνικου συναφιου που μια όσο πατάει η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ εμμηνοπαυσιακή εσάνς την έχουν και την χαίρονται,οπως χεστηκαμαν και για τις πρωκτικές προτιμησεις μεγάλου ποσοστού του απονευρωμένου πόπολου. Κάπου στη μέση βρίσκεται η αλήθεια άλλωστε.
Με το -μέγιστο-Σύσσημον μπορεί να μην ασχολούνται επαρκώς η Ελισάβιτριόλι Κοτζαμάν και ο Βασίλειος Παραμάρας αλλά το κοινό του βρίσκει καθημερινά(και όχι μόνο ανάμεσα σε wannabe Μιχαηλ Ψελλους του 21 αιώνα αλλά και σε πλείστους όσους "παρακμιακούς" θαμώνες των Amateur Boyzz Ευγένιε;-)
Το στοιχημα ειναι να ξεκολλησουμε.
Ολοι μας:)
Συμφωνώ.
Όσο και αν δυσκολεύομαι να φανταστώ πως δε μπορεί οι ίδιοι αναγνώστες να διαβάζουν το Τρωκτικό και σένα, τον προλαλήσαντα, τον σραόσα, το βαρόμετρο, τον Ανδριωτάκη, τον Καπλάνι κλπ, άλλο τόσο δυσκολεύομαι να κάνω τους διαχωρισμούς που με ευκολία σε βλέπω να έχεις κάνει: εμείς και αυτοί.
Εγώ (αχ, τι ωραίο! σαν νουγκατίνα μετά από εξαντλητική δίαιτα! Εγώ κανένας; ) είτε με πεις "εμείς" είτε με πεις "αυτοί", το ίδιο πνίξιμο νιώθω. Ο πληθυντικός είναι το πρόβλημα, όχι το πού στέκεται.
(Σαφέστερη δεν έχω υπάρξει. Να το κάνω πιο σαφές; Έπαθα κρίση σαφήνειας).
Old Boy,
ο Ευγένιος Αρανίτσης απαξιώνει τον Gérard de Villiers!
Ως προσβεβλημένος υπερόπτης αναγνώστης, παραθέτω δείγματα γραφής του δημιουργού του S.A.S. (Son Altesse Sérénissime), πρίγκηπος Malko Linge:
"Τρείς καμήλες ήταν γονατισμένες μπροστά στην λευκή Ρολς και μασούλαγαν μελαγχολικά κοιτάζοντάς την χωρίς φθόνο."
"Ο Μάλκο μπήκε μέσα της άκαμπτος σαν την δικαιοσύνη."
"Τα πολωνικά δεν είναι γλώσσα που την μιλάς. Την φτερνίζεσαι."
Allez, le Prince! (bis)
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω για το στοίχημα. Και αν ο διαχωρισμός "εμείς" και "αυτοί" χτυπάει κάπως στη niemandsrose το στοίχημα είναι να διαβάζουν κάτι άλλο και όχι και στα μπλογκς τα ίδια που διαβάζουν/βλέπουν στα κατεστημένα ΜΜΕ.
Βλακείες.
Niemandsrose, αν σε πνίγει ο πληθυντικός μπορείς να αποδεσμευτείς. Δεν περιέλαβα μέσα του κανέναν με το ζόρι. Από απλή περιέργεια όμως: εσύ δεν περιλαμβάνεις τον εαυτό σου σε κανενός είδους πληθυντικό; Θεωρείς ότι κανείς πληθυντικός δεν έχει βάση;
Fliboid Studge, δεν έχω διαβάσει Ζεράρ ντε Βιλιέ, αλλά τα τρία αποσπάσματά σου με έπεισαν :)
Ανώνυμε, ναι, φυσικά.
Αναγκαστικά μπορείς να περιλάβεις στα δίποδα, σε αυτούς που έχουν απολυτήριο λυκείου, που έχουν περάσει το αμάξι τους απ' το ΚΤΕΟ και λοιπά τσουβαλιάσματα. Αλλά ενώ το κράτος, σαν κράτος που είναι, έχει ένα λόγο να μας μαντρώνει σε διάφορες κατηγορίες, σε αυτό το χαοτικό πράμα που λέγεται blogging "εσείς" τι λόγο έχετε;
@antidrasi+sex, η μεγαλειότητά μου δέχεται να της απευθύνεις το λόγο. Το γ' ενικό περισσεύει. :b
*"να με περιλάβεις" (διορθ.)
To κράτος, σαν κράτος που είναι, έχει πράγματι την εξουσία να μας μαντρώνει σε κατηγορίες.
Εγώ όμως εξουσία δεν έχω, ούτε σύλλογο ίδρυσα, ούτε επιχείρησα ποτέ να εκπροσωπήσω κανέναν, άρα και δεν επιχείρησα να περιχαρακώσω και μαντρώσω κανένα.
Ο πληθυντικός μου θεώρησα ότι κινείτο στον χώρο του αυτονόητου. Δηλαδή αν γράψω αύριο π.χ. «όλοι εμείς που αγαπάμε το σινεμά» δεν νομίζω να θεωρήσει κανείς εαυτόν θιγμένο.
Οld Boy απλά συμφώνω με τα δικά σου.
Έχουμε πολλές κοινές απόψεις μου αρέσει αυτό που είπες
Το στοίχημα όμως δεν είναι να μας διαβάσουν επειδή θα αρχίσουμε να αλλάζουμε εμείς, αλλά επειδή θα αρχίσουν να αλλάζουν αυτοί.
Μεγάλη κουβέντα φίλε
Τσέκαρε σε παρακαλώ http://topaiditisplateias.blogspot.com/2008/11/blog-post_23.html
Θα συμφωνήσουμε απόλυτα
Νομίζω πως τελικά συμφωνώ με το Θερβάντες, όπως το είχε πει στο Δον Κιχώτη. Κι είχε πει περίπου το εξής (όπως τα κατάλαβα εγώ): υπάρχουν τα σκουπίδια, υπάρχουν τα εμπορικά, τα ποιοτικά και τα εμποροποιοτικά. Οι ποιοτικοί 'δυστυχώς' χάνονται μέσα στην αδιαφορία, αλλά οι εμποροποιοτικοί, αυτοί δηλαδή που είναι σε θέση να παρέχουν και ποιότητα και ποπ διασκέδαση ταυτόχρονα, είναι οι πραγματικά ιδιοφυείς χρήστες τού κάθε μέσου. Και δεν υπάρχει δικαιολογία που ένας ποιοτικός δεν καταφέρνει να γίνει εμποροποιοτικός (υποθέτοντας, αυθαίρετα, ότι θα το ήθελε): ας ήταν καλύτερος ή ας προσπαθήσει περισσότερο.
Αυτά τα ωραία έγραφε ο Θερβάντες στο Δον Κιχώτη, και τα απέδειξε κιόλας, ακριβώς με το ίδιο βιβλίο.
Thrass
Eμποροποιοτικοί: ωραία λέξη - ωραία έννοια :)
Δηλαδή αν γράψω αύριο π.χ. «όλοι εμείς που αγαπάμε το σινεμά» δεν νομίζω να θεωρήσει κανείς εαυτόν θιγμένο.
Εγώ ναι. Δεν μπορώ να δεχθώ να ανήκω στην ίδια ομάδα που "αγαπάει το σινεμά" με φαν του Ντάνιελ Ντέι Λούις.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home