Πεντακαθαρίδης

Αντί να αναζητώ τον Ερμή του κειμένου αποδεικνύομαι έρμαιο της επικαιρότητας ξανά, οπότε έμπλεος σοβαροφάνειας αποφαίνομαι:

1) Το να εμφανίζεσαι καθημερινά στις ειδήσεις ως εκπρόσωπος κομματικής αλήθειας σε καθιστά συντομότατα αντιπαθέστατο, ανεξαρτήτως του τι λογής άνθρωπος όντως είσαι. Αν ας πούμε είσαι ο Ρουσόπουλος, δεν αντέχεσαι επειδή είσαι δεν είσαι -που μπορεί και να είσαι- παριστάνεις τον εξυπνότερο απ΄όλους, αν είσαι ο Αντώναρος δεν αντέχεσαι επειδή και είσαι και παριστάνεις τον χαζότερο απ' όλους. Αν τώρα είσαι ο Παπακωνσταντίνου, δεν αντέχεσαι για το ζεν υφάκι σου και την μειλίχια προπαγάνδα σου, όσο εν πάση περιπτώσει μπορεί να οριστεί ως προπαγάνδα ο καθημερινός επίσημος λόγος κάθε κόμματος, όπου σε κάθε μα κάθε ζήτημα που προκύπτει πρέπει να αναδεικνύεται η διαφορετική οπτική γωνία, είτε με την με κάθε τίμημα δικαιολόγηση των αδικαιολογήτων είτε με την πάση θυσία καταγγελία των ορθών (εξαιρουμένου φυσικά του ΚΚΕ, όπου σε κάθε μα κάθε ζήτημα, μια και μοναδική είναι η οπτική γωνία). Με άλλα λόγια, αν το παιχνίδι συμπολίτευσης - αντιπολίτευσης εξακολουθεί να έχει ανάγκη αυτή την κοροϊδία του ασταμάτητου μπλα - μπλα, είναι τελικά τα εκάστοτε πρόσωπα που υποδυόμενα τους άχαρους αυτούς ρόλους δίνουν πρόσωπο στον ρόλο τους. Έτσι, είτε το ήθελε είτε όχι, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου προσωποποίησε τη νέα παπανδρεϊκή ορθοδοξία, η οποία αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από ανεπίληπτο ήθος, από μη άφημα να πέσει οτιδήποτε κάτω, από υπεράνω κατεδάφιση κάθε αμφιλεγόμενης ενέργειας ή παράλειψης κυβερνητικού στελέχους. Προξενεί έτσι ιδιαίτερη ευχαρίστηση σε χαιρέκακους ανθρώπους όπως εγώ, το να τον βλέπεις να προσπαθεί να εξηγήσει με τον ίδιο τόνο φωνής, με το ίδιο μηχανικό στυλ, με την ίδια άσπιλη ανωτερότητα τις αμφιλεγόμενες ιστορίες που αφορούν το δικό του πρόσωπο. Δεν πρόκειται για το μπούμερανγκ της ηθικολογίας, πρόκειται μάλλον για το μπούμεραγκ της επίσημης αλήθειας, το μπούμερανγκ της έλλειψης φωτοσκιάσεων στον επίσημο λόγο, το μπούμερανγκ της προβολής της πολιτικής πραγματικότητας ως ένα αδιάκοπο παιχνίδι καλών - κακών ή ικανών - ανίκανων, το ίδιο κάνει.

2) Βλέποντας, ακούγοντας και διαβάζοντας τα όσα έλεγε ο δικηγόρος στον άνθρωπο του επιχειρηματία, ο τρόπος της έκφρασής του, η χροιά της φωνής του, όλα πάνω του μου θύμισαν ανθρώπους με τους οποίους έχω παλιότερα συναλλαχθεί, ανθρώπους που μολονότι δεν τους βάραινε κάποια υποψία ποινικού αδικήματος, με έναν παρόμοιο τρόπο μιλούσαν και φέρονταν.

Το στατιστικό μου δείγμα είναι εντελώς μικρό και η γενίκευση πιθανότατα λανθασμένη, ωστόσο έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για βορειοελλαδίτικο ιδίωμα, για ένα ιδίωμα τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς που υπερεκδηλώνει ένα και καλά ντομπριλίκι, μια και καλά τσακαλιά, ένα και καλά δεν θα πιαστώ κορόιδο εγώ, εγώ είμαι αυθεντικός άνθρωπος και περπατημένος άνθρωπος και ντιπ για ντιπ μάγκας εγώ.

3) Ο τρόπος με τον οποίο, η ίδια η Βουλή που ψηφίζει κατά των κρυφών καμερών χρησιμοποιεί τις κρυφές κάμερες, είναι ένα έξοχο παράδειγμα αφενός της αντιδιαστολής νομίμου και ηθικού (με την απαραίτητη διευκρίνιση ότι σε ένα περιβάλλον αισθητής μείωσης του ηθικού πήχυ και κατακλυσμού ψεμμάτων, ως ηθικό μπορεί να νοείται και το να αναγκάζεσαι να κάνεις χρήση του μόνου μέσου που σου δίνει τη δυνατότητα να ξεφύγεις λίγο απ' τα ψέμματα) και αφετέρου του ότι νόμοι που δεν εσωτερικεύονται ως δίκαιοι είναι τελικά νόμοι που δεν πρόκειται να φτουρήσουν (εκτός βέβαια αν η εσωτερίκευση αφορά τους φτωχομπινέδες, όπου ό,τι κι αν εσωτερικεύσουν ό,τι κι αν εξωτερικεύσουν, όλα κι όλα, dura lex sed lex).
4) Το οποίο μας φέρνει στην αντιδιαστολή της υπερβολικής κάλυψης από τα κανάλια σκανδάλων και παρασκανδάλων με την μηδενική κάλυψη της απεργίας πείνας στις φυλακές. Γιατί ακριβώς και στα σκάνδαλα και στα παρασκάνδαλα υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων: εκείνοι που μπορούν να μπουν φυλακή (η Τσέκου χθες, ο Κουκουβίνος ίσως αύριο) κι εκείνοι που δεν μπορούν να μπουν φυλακή (ενώ οριακά ενδιάμεσες κατηγορίες σαν τον Νικολουτσόπουλο αντιδρούν εξίσου οριακά, αφού θεωρούσαν ότι ανήκαν στην μία κατηγορία και βρέθηκαν ξαφνικά να ανήκουν στην άλλη, οπότε πώς να μην σαλτάρεις;). Η φυλακή δεν είναι για τους Θέμους, για τους Θέμους είναι οι εκπομπές, κι εκπομπές όπως οι ειδήσεις δεν έχει νόημα να ασχολούνται με τους φυλακισμένους, αφού αυτοί δεν αφορούν ως άνθρωποι διαφορετικοί, διαφορετικοί τόσο από τους ανθρώπους των Μέσων και των μέσων όσο και από τον μέσο τηλεθεατή.

Με τη διαφορά ότι ο δεύτερος νομίζει ότι είναι διαφορετικός από τους φυλακισμένους.