Over the Epidaurus Hill

Μοιράζουμε το Σάββατό μας μεταξύ ενός από τους παλαιότερους καλλιτέχνες του Γένους, του Αριστοφάνη, και μιας από τις νεότερες καλλιτέχνες του Γένους, της Mόνικας. Προτείνω να πάμε Επίδαυρο πιο πολύ για την μικρή εκδρομή και την αναγκαία αλλαγή παραστάσεων, η οποία μπορεί να συμπεριλαμβάνει και μια ενδιαφέρουσα παράσταση, χωρίς να είναι πάντως από μόνη της η αιτία της εξόδου. Την Μόνικα πάλι την ακούμε στη διαδρομή αυτοτελώς, χωρίς πρόσθετα και συντηρητικά.

«Η κωμωδία δεν είναι μουσείο» τραγουδούν στην Επίδαυρο, αναρωτιέμαι όμως αν οι «ΒATΡΑ-Χ» του Δημήτρη Λιγνάδη ήταν τελικά μια πρόταση για ένα νέο τρόπο προσέγγισης του Αριστοφάνη ή η ακούσια ομολογία ότι ο Αριστοφάνης δεν μπορεί πλέον να είναι τίποτε άλλο από έκθεμα στο μουσείο, ένα μουσείο που η παράσταση βανδάλισε εμπνευσμένα και με σεβασμό.

Αλλά τι σημασία έχει; Η παράσταση μού φάνηκε προϊόν μόχθου και γνώσης και είχε αρκετές ευφρόσυνες στιγμές. Αν το ευφρόσυνό της είναι υπέρ ή κατά του Αριστοφάνη ας το αποφασίσουν οι θεατρολόγοι και οι κριτικοί θεάτρου. Φαντάζομαι ότι ο Αριστοφάνης θα δεχθεί οποιαδήποτε απόφανση για την ανθεκτικότητα του έργου του σήμερα.

Όπως φαντάζομαι ότι δεν θα πολυαπασχολεί και την Μόνικα η τύχη του «Over The Hill» τον 46ο μ. Χ. αιώνα. Στο πήγαινε και το έλα της Επιδαύρου ένα Σάββατο του Ιουλίου του Οκτώ επιδρούσε πάντως μια χαρά. Καλή και άγια η διαχρονικότητα, αλλά έχει και το τώρα τη δική του ακατέργαστη απ' το χρόνο δύναμη: «Why? Tell me, why? You don't call me anymore. Don't you want me anymore?».

(Kείμενο γραμμένο για το «Exodos»)