Η προσβολή

Κοιτούσε ψηλά έναν άγιο γύρω από τον οποίο έκαναν τούμπες δυο λιοντάρια.

Τον κοιτούσαν από απέναντι κάτι γριες με το κανιβαλικό βλέμμα που απαιτούν οι περιστάσεις: θα κλάψει, πόσο θα κλάψει, ποιός συγγενής δίπλα του θα κλάψει περισσότερο, κι ύστερα, όταν άνοιξε το φέρετρο, το βλέμμα τους καρφώθηκε μέσα του, πώς έγινε έτσι, αχ, μα πώς έγινε έτσι, δεν σκοτώνει ούτε ο θάνατος την μακροχρόνια αρρώστια;

Στο υπερπέραν κοιτούσαν ψάλλοντας δυο παπάδες κέρινα ομοιώματα, ζωντανά πλέι μπακ, ρομπότ, ο βαθμός μηδέν της συγκίνησης και της συμμετοχής, το ωράριο της δουλειάς, το δημοσιοϋπαλληλίκι του λατρευτικού, η καθημερινή τριβή με το θάνατο ως αποκτήνωση και αποστασιοποίηση, μια βαθύτατη προσβολή για κάθε άνθρωπο που πεθαίνει: οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό - οτιδήποτε.

Στον καφέ κοιτούσε διασκορπισμένους τους φίλους του στα μακρόστενα τραπέζια. Ήταν πολλοί. Κάπως σωστά πρέπει να είχε ζήσει ως τώρα και κάπως αληθινά.