Από τον Χαριστέα στην Αριστέα

Συνεχίζοντας μια σκέψη που πρωτοδιάβασα στον Sraosha, μπορεί να πει κανείς ότι η βασική διαφορά ανάμεσα στο καλοκαίρι του 2004 και στο καλοκαίρι του 2008, είναι ότι ενώ τότε η χώρα συνταρασσόταν από τον Χαριστέα, τώρα δεν συνταρράσσεται και τόσο από την Αριστέα (με τον όρο «Αριστέα» εννοείται εφεξής συνεκδοχικά και ο Τέλλογλου).

Δηλαδή η μετάβαση από τον Χαριστέα στην Αριστέα είναι η μια μόνο όψη του νομίσματος και πιθανότατα η πιο επιφανειακή.

Η άλλη όψη είναι η όψη της αντίδρασης του κόσμου τότε και τώρα: η δικαιολογημένη έκσταση του τέσσερα και η αδικαιολόγητη (;) απάθεια του οκτώ.

Ποιού κόσμου όμως;

Αυτού που αμέσως μετά την μεγαλύτερη τραγωδία των τελευταίων δεκαετιών ξαναβγάζει κυβέρνηση τη ΝΔ;

Αυτού που στη συνέχεια ξαναψηφίζει για αρχηγό του κόμματός του τον Γιώργο Παπανδρέου;

Μετατρέπομαι σε ολοένα και λιγότερο δημοκράτη, μετατρέπομαι σε άνθρωπο που θα αρχίσει να πρεσβεύει όσα μια ζωή βαθιά απεχθανόταν.

Πάντως, για να είμαστε στοιχειωδώς δίκαιοι, δημοσιογραφική κατάντια δεν είναι ο Καψαμπέλης με τον Παπαγιάννη και τον Σπίνο, δημοσιογραφική κατάντια είναι η αντιμετώπιση του Αναστασιάδη από το «Mega» πριν και μετά την πώληση του «Πρώτου Θέματος».

Ο πολιτικός κόσμος, ο εκδοτικοδημοσιογραφικός κόσμος, ο επιχειρηματικός κόσμος, ο δικαστικός κόσμος, ο κόσμος σκέτο, όλοι αυτοί οι κόσμοι μπλέκονται γλυκά, όλα είναι όπως θέλουμε να είναι, όσα μαθεύτηκαν δεν θα μαθεύονταν ποτέ αν δεν είχαν έρθει με το ζόρι απ' έξω, όσα μαθεύτηκαν τα ξεχνάμε αμέσως, τα υποτιμούμε αμέσως, τα μετονομάζουμε αμέσως, έπιασαν οι ζέστες, άρχισαν και οι άδειες των πάσης λογής Μάκηδων και «Ανατροπών», δέχομαι στοιχήματα ότι η χρονιά θα αρχίσει στον πάγκο με Τεν Κάτε και θα τελειώσει με Ντούσαν, δέχομαι στοιχήματα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα σαρώσει ξανά σε ψήφους στις επόμενες εκλογές, δέχομαι στοιχήματα ότι αν δεν ήταν ο Τέλλογλου και η Αριστέα δεν θα ήταν κάποιοι άλλοι στις θέσεις τους, δέχομαι στοιχήματα ότι δεν έχουν βγει από τα φυτώρια και δεν είναι αποτέλεσμα της παραγωγικής διαδικασίας και της ελληνικής δημοσιογραφικής παράδοσης αλλά εξαιρέσεις και στατιστικά λάθη, που με την επιμονή τους σε μια δημοσιογραφία που ερευνά αντί να συζητά, σε μια δημοσιογραφία που τολμά αντί να συμβιβάζεται, μάς έχουν βάλει καλοκαιριάτικα στη δυσάρεστη θέση να ασχολούμαστε με πράγματα με τα οποία κανείς δεν θέλει να ασχολείται, ούτε καν τα κόμματα της Αριστεράς, αφού είτε δεν έχουν διάθεση να παίξουν ενεργότερο ρόλο στο παιχνίδι, είτε έχουν πάρει και αυτά το μαύρο κατιτί τους από την Ζίμενς (ή από κάποια άλλη σαν αυτήν), οπότε στη δεύτερη εκδοχή το fair play (η μη προσπάθεια σκοραρίσματος όταν η άλλη ομάδα έχει παίκτες ξαπλωμένους στο χορτάρι) δεν είναι δικομματικό αλλά διακομματικό.