Η σύλληψη

Κάποιος θα πρέπει να τον συκοφάντησε, διότι χωρίς να έχει κάνει τίποτε κακό, ένα ωραίο βράδυ συνελήφθη με την κατηγορία της ύπαρξης.

Έκανε τη συνήθη βόλτα του στους πολυσύχναστους δρόμους της ανυπαρξίας, μισός εδώ μισός εκεί, όταν αιφνιδιαστικά τον συνέλαβαν.

Προσπάθησε να τους πει, προσπάθησε να τους εξηγήσει, επικαλέστηκε ξανά και ξανά την αθωότητά του, το λευκό ποινικό του μητρώο, τις μαρτυρίες των στρατιών των υπόλοιπων ανύπαρκτων που μόνο καλά λόγια είχαν να πουν για αυτόν, όπως κι αυτός για εκείνους, αφού η αλήθεια είναι πως όχι μόνο εκείνος δεν είχε κάνει ποτέ τίποτε κακό, αλλά ούτε εκείνοι, κανένας τους δεν είχε κάνει ποτέ τίποτα κακό, αλλά ούτε και τίποτα καλό, περιορισμένοι στην μάλλον πληκτική ρουτίνα της καθημερινότητάς τους, μιας καθημερινότητας που πρέπει να νοηθεί μεταφορικά, καθώς ως γνωστόν στα μέρη τους δεν υπήρχε μέρα και νύχτα, δεν υπήρχε χρόνος να διαφοροποιεί το -ούτως ή άλλως ανύπαρκτο- χθες από το σήμερα, ενώ την έλλειψη χρόνου ερχόταν να συμπληρώσει η έλλειψη διακριτών αναμνήσεων, μιας και οι αναμνήσεις προϋποθέτουν κάτι να συμβαίνει, κι εκεί λίγο πολύ δεν συνέβαινε τίποτα.

Παρά ταύτα δεν είχε κανένα παράπονο από την εκεί ζωή του, γιατί και το παράπονο προϋποθέτει κάποιου είδους εξέλιξη και αναταραχή της τάξης των πραγμάτων. Εκεί τα πράγματα ήταν σαφή, αφού η μόνη αναταραχή που μπορούσε να προκληθεί στον κόσμο τους ήταν συλλήψεις σαν την δική του, με βίαιη απόσπαση των δύο τμημάτων τους και μεταγωγή τους σε ένα ενιαίο όλον κάπου αλλού. Πού αλλού, οι υπόλοιποι ανύπαρκτοι δεν γνώριζαν. Μόνο να εικάσουν μπορούσαν και -αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι- αν δεν υπήρχε κι αυτό το υπερφυσικό μυστήριο της σύλληψης και διακοπής της αφασικής τους ηρεμίας, δεν θα είχαν και τίποτε απολύτως να ασχοληθούν και να συζητούν. Άλλοι έλεγαν ότι τους παίρνει κοντά του ο Θεός, άλλοι αντέτειναν ότι απλώς σβήνουν και ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από εκεί.

Όπως και να 'ναι όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν του, ένα παρελθόν που προς το παρόν του φαίνεται αμετάκλητο. Τα θυμάται τώρα, καθώς συνειδητοποιεί ότι ένα χρόνο πριν τέτοια ώρα ακόμα δεν υπήρχε, ακόμα ήταν μακριά από τον σωρό των βασάνων, αναγκών και φόβων που τώρα διαπιστώνει πως έχει.

Τα θυμάται, μόνο που δεν έχει λέξεις να τα πει. Κουνάει τα χέρια του πάνω κάτω κοιτώντας τον τοίχο και εκστομίζοντας μερικά «αγού», τα οποία οι άλλοι νομίζουν ότι δεν σημαίνουν τίποτα, ενώ αντίθετα σημαίνουν ακριβώς το τίποτα, το τίποτα από το οποίο ήρθε, το τίποτα αυτό φωνάζει και ανακαλεί στη μνήμη του, τον κόσμο που δεν υπήρχαν λέξεις να τον ονοματίσουν, γλώσσα να τον μορφοποιήσει, τον κόσμο που δεν υπήρχε τίποτα παρά άπειροι συνδυασμοί πιθανοτήτων, μισών κομματιών εδώ και μισών κομματιών εκεί.