Στρατόπεδα

Περπατούσε σε κεντρικό δρόμο της πόλης με σχετικά αργό τέμπο. Τα χέρια του στις τσέπες. Έκανε κρύο. Τον πλησίασαν. Δεν αντιλήφθηκε την παρουσία τους. Όπως δεν την είχε αντιληφθεί και τις δύο προηγούμενες βδομάδες που τον παρακολουθούσαν σε κάθε απογευματινό του περίπατο. Σε κάθε άσκοπο απογευματινό περίπατο, πιο σωστά. Το άσκοπο ακριβώς που ήθελαν να επιβεβαιώσουν πέραν κάθε αμφιβολίας παρακολουθώντας τον. Τα στοιχεία ήταν καταλυτικά: περιφερόταν χωρίς να πηγαίνει κάπου συγκεκριμένα. Περιφερόταν και κοιτούσε δεξιά κι αριστερά. Μετά από περίπου μια ώρα περπάτημα επέστρεφε σπίτι του. Δεν είχε καν μια συγκεκριμένη πορεία. Όπου τον έβγαζε ο δρόμος.

Η καταγγελία είχε γίνει από συνάδελφό του στη δουλειά: παρουσίαζε όλα τα κλασικά συμπτώματα του ονειροπόλου, του ανθρώπου που ήταν διαρκώς αφηρημένος. Ο συνάδελφος προώθησε την καταγγελία υπηρεσιακά και η υπηρεσία του την προώθησε περαιτέρω στην Ασφάλεια.

Μια βδομάδα γραφειοκρατικής κωλυσιεργίας, δυο βδομάδες παρακολούθησης και τώρα η ώρα της σύλληψης: τους κατάλαβε μόνο όταν τον έπιασαν ο ένας από το δεξί χέρι κι ο άλλος από το αριστερό, βγάζοντάς του τα από τις τσέπες και ζητώντας του ευγενικά να τους ακολουθήσει. Τότε θυμήθηκε ότι πριν πέντε μέρες είχε πάρει το μάτι του τον έναν από τους δύο και ότι είχε πλάσει στο μυαλό του μια ολόκληρη ιστορία γύρω από αυτόν και το ανήσυχο βλέμμα του. Η ιστορία που είχε πλάσει είχε προφανώς βασιστεί σε λανθασμένη ερμηνεία της ανησυχίας του, αλλά όπως και να 'χε ήταν μια ιστορία που τον είχε αφήσει σχετικά ικανοποιημένο και με ένα αίσθημα ημιτελούς ευφορίας.

Αυτά σκεφτόταν καθώς τον έβαζαν στο αυτοκίνητο. Μετά άρχισε να ανησυχεί εκείνος, καθώς όπως φοβήθηκε τον οδήγησαν στο κρατητήριο.

Την επόμενη μέρα η δίκη του ήταν από τις πιο σύντομες σε διάρκεια. Ο δικηγόρος που του είχαν ορίσει δεν φάνηκε ιδιαίτερα ικανός, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμη και ο ικανότερος δικηγόρος λίγα περιθώρια αντίδρασης θα είχε ενόψει του αποδεικτικού υλικού: οι αναλυτικές καταθέσεις των μαρτύρων συνοδεύονταν από προβολή βίντεο από τους περιπάτους του και από κρυφή κάμερα, που είχε μπει απέναντι από το γραφείο του δείχνοντάς τον να παίζει με το στυλό του ή να κοιτά στο πουθενά. Την χαριστική βολή την έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του, καθώς ο δικαστής χρειάστηκε να φωνάξει δύο φορές το όνομά του για να σηκωθεί να απολογηθεί. Την πρώτη -αφηρημένος- δεν την είχε ακούσει.

Την καταδίκη του ακολούθησε η άμεση μεταφορά του για την έκτιση της ποινής του. Λίγες ώρες αργότερα βρισκόταν στοιβαγμένος σε ένα βαγόνι τρένου. Σχεδόν δεν μπορούσε να πάρει ανάσα, καθώς το βαγόνι (και το τρένο ολόκληρο) ήταν γεμάτο με ανθρώπους σαν αυτόν.

Το τρένο ταξίδευε επί ώρες. Όταν επιτέλους έφτασε στον προορισμό του, οι συνοδοί τους τους έβγαλαν και τους οδήγησαν σε έναν χώρο που έμοιαζε με στρατόπεδο.

Και πράγματι στρατόπεδο ήταν, στρατόπεδο αφαίρεσης: εκεί, τόσο αυτός όσο και οι αντιπαραγωγικοί και αντικοινωνικοί όμοιοί του περιφέρονταν αφηρημένοι, χαμένοι στις σκέψεις τους και αδυνατώντας να συγκεντρωθούν σε οτιδήποτε πρακτικό, όπως σε σχέδια υποβολής εφέσεως κατά της ποινής τους ή έστω σε κάποια σχέδια απόδρασης.

Αν στον έξω κόσμο ήταν υποχρεωμένοι να συγκεντρώνονται που και που για να μπορούν να λειτουργούν, εδώ, χωρίς πια υποχρεώσεις δουλειάς ή οποιουδήποτε άλλου είδους, άρχισαν να αφαιρούνται δίχως γυρισμό.

Λίγους μήνες μετά την λειτουργία τους, τα στρατόπεδα αφαίρεσης είχαν μείνει χωρίς φρουρούς, αφού η παρουσία τους δεν είχε θεωρηθεί άλλο αναγκαία: ονειροπολώντας ακατάπαυστα οι έγκλειστοι δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι η πόρτα ήταν πλέον ανοικτή και τα σκυλιά δεμένα.

Όταν εκπρόσωποι ανθρωπιστικών οργανώσεων, μετά από έντονες πιέσεις στην κυβέρνηση, κατόρθωσαν τελικά να επισκεφτούν τα στρατόπεδα αφαίρεσης, διαπίστωσαν με φρίκη πως μέσα στα αφρούρητα στρατόπεδα όλοι οι κρατούμενοι κείτονταν νεκροί.

Μην έχοντας φρουρούς να μεριμνούν για την τροφή τους, είχαν όλοι τους πεθάνει από ασιτία.