Γιατί γελούσε;

Ήταν χρόνια μαζί, χρόνια που ζούσαν μαζί, έτρωγαν μαζί, κοιμόντουσαν μαζί, ξυπνούσαν μαζί.

Αν και του έλεγε ψέμματα.

Αν και τον παραπλανούσε.

Αν και προσποιούταν ότι ξυπνούσε μαζί του.

Ενώ πολλές φορές -πάρα πολλές φορές- ξυπνούσε πριν από εκείνον.

Ακριβώς δηλαδή τις φορές αυτές που όταν εκείνος ξυπνούσε, ξυπνούσε γελώντας, γελώντας χωρίς να ξέρει γιατί.

Πίστευε ότι γελούσε επειδή απλά ήταν ευτυχισμένος μαζί της.

Απλά. Τι πάει να πει απλά;

Ενώ εκείνη φρόντιζε.

Φρόντιζε για το γέλιο του ξυπνώντας πρώτη.

Και σηκωνόταν -αθόρυβα και προσεκτικά για να μην την ακούσει-, έπαιρνε τα σύνεργά της και έβγαινε στο μπαλκόνι, είτε χειμώνας ήταν είτε καλοκαίρι.

Περίμενε τον ήλιο να χαράξει και μόλις χάραζε επιδιδόταν στο έργο της, με τα πλαστικά της γάντια, τα πανιά της και τα άζαξ της.

Μόλις τελείωνε, ξαναξάπλωνε αγχωμένη μην την πάρει χαμπάρι.

Δεν την έπαιρνε.

Και μετά από ώρα ξυπνούσε γελώντας.

Γιατί γελούσε;

Αυγά του καθάριζαν;

Όχι· αυγές.

Του καθάριζε αυγές κι αυτός γελούσε νομίζοντας ότι η ευτυχία έρχεται από μόνη της.

Ενώ ευτυχία είναι να έχεις κάποιον, που όχι μόνον σου καθαρίζει τις αυγές σου, αλλά δεν στο λέει κιόλας, έτσι ώστε να νομίζεις ότι οι αυγές είναι καθαρές από μόνες τους.

Δίχως την πολυτέλεια των καθαρών πρωινών θα ήταν ένας άλλος.

Από αρκετά έως πολύ άλλος. Και σίγουρα ένας χειρότερος άλλος.

Κι αυτό δεν μπορούσε να το κατανοήσει ούτε ο ίδιος.

Μόνο όταν πέθανε πριν απ΄αυτόν, μόνο όταν έπαψαν να ξυπνούν μαζί, μόνο όταν οι αυγές του πια βρωμούσαν, βρωμούσαν απώλεια και στέρηση, μόνο τότε κάτι άρχισε να χαμπαριάζει.

Ήταν πια αργά; Όχι, δεν ήταν. Όλα είχαν γίνει όπως έπρεπε να έχουν γίνει.

Αφού εκείνη είχε φροντίσει εγκαίρως να του παρέχει μια ζωή καθαρισμένων αυγών.