Σχεδόν Πενήντα Δύο

Έπινε στο μπαρ μόνος. Η ώρα κόντευε δώδεκα κι αυτός πενήντα δύο. Το ραντεβού ήταν «κατά τις έντεκα» κι αυτή τριάντα δύο. Έτσι του 'χε πει τουλάχιστον, ταυτότητα δεν είχε δει (αν και είχε μπει στο πειρασμό λίγα βράδια πριν, την ώρα που είχε πάει στο μπάνιο για να κάνει ντουζ). Είχε αρχίσει να εκνευρίζεται. Τι ώρα θα ερχόταν; Ήταν εργάσιμη αύριο. Τι διάολο, μόνο εκείνος δούλευε;

Αφού έπινε μόνος δεν είχε άλλη επιλογή από το να σκέφτεται μόνος. Όχι δηλαδή ότι δεν σκεφτόταν μόνος πολλές φορές και ανάμεσα σε κόσμο, ενώ του μιλούσαν, στη δουλειά, με την μάνα του, με φίλους ή με γκόμενες. Αυτό το 'χε πάντα. Το 'χε τόσο που είχε καταλήξει οριστικά και αμετάκλητα ότι όσο περισσότερο σκέφτεται κανείς τόσο λιγότερο αθώος γίνεται. Αν όλοι γεννιόμαστε με ένα συγκεκριμένο απόθεμα αθωότητας μέσα μας και μεγαλώνοντας αρχίζουμε να το ελαττώνουμε, πίστευε πως όσοι σκέφτονται υπερβολικά το ελαττώνουν μέχρι εξαντλήσεως· όχι απαραίτητα με την έννοια της αδιαφορίας για τον άλλο· αλλά ίσως με την έννοια ότι ακόμη και η ευαισθησία προς τον άλλο, προς τα συναισθήματα και τις ανάγκες του, δεν είναι αγνή ευαισθησία, αλλά επεξεργασμένη· προϊόν σκέψεως· τρόπον τινά ευαισθησία σχετικά αποστασιοποιημένη· κλινική· όχι, λάθος λέξη, όχι ακριβώς κλινική· δεν ήξερε πώς ακριβώς να το ορίσει. Νά που χανόταν πάλι σε ανούσιους λαβυρίνθους εννοιών, ονομασιών, εξετάσεως των πραγμάτων και της ζωής σαν να ΄ταν πείραμα στο εργαστήριο.

Σκατά.

Θα ΄ρχοταν καμιά στιγμή; Παρήγγειλε ήδη το τρίτο ποτό και δεν γούσταρε να πίνει μόνος του. Τι νόημα είχε; Τουλάχιστον αν πίνοντας χαλάρωνε, το θέμα ήταν να έχει κάποια συγκεκριμένα πρακτικά οφέλη από τη χαλαρότητά του, όπως το να ορμά ευκολότερα στη συνοδό του.

Σε έναν μήνα πενήντα δύο. Με πέτσινο μπουφάν και μακρύ μαλλί, πουρό που νεάνιζε, με τα γυμναστήριά του και τα εξτρίμ σπορ του, πουρό που γκομένιζε, στην ηλικία του ρε πούστη, τι ξεφτίλα.

Τίποτα δεν τον είχε απωθήσει στο παρελθόν, όσο αυτή η συγκεκριμένη προβολή του εαυτού του στο μέλλον: μόνος να πίνει στα πενήντα τόσα του σε ένα μπαρ.

Τίποτα δεν τον είχε τρομοκρατήσει στο παρελθόν, όσο ο γάμος τις δυο φορές που έφτασε στα πρόθυρά του: όσο απωθητική κι αν ήταν η προβολή των πενηντατόσων δεν έπαυε να είναι (τότε) μελλοντική, ενώ ο πανικός του γάμου (τότε) άμεσος και σωματικά εκδηλούμενος με ξαφνικούς έντονους πονοκεφάλους.

Δεν είχε παντρευτεί γιατί θα αδυνατούσε να μείνει πιστός σε οποιαδήποτε γυναίκα. Αλλά τώρα, με την ημιμεθυσμένη σοφία των σχεδόν πενήντα δύο, χαμογέλασε σκεφτόμενος ότι αν μη τι άλλο, αν απατούσε το ερωτικό παιχνίδι θα είχε ένα βάρος, το βάρος της ενοχής, μια δραματικότητα, την δραματικότητα της διακύβευσης, ενώ τώρα αντί για βάρος και δραματικότητα, το ερωτικό παιχνίδι τού έδινε ολοένα και περισσότερο την εντύπωση της σάχλας και της γελοιότητας.

Πλήρωσε, σηκώθηκε κι έφυγε. Ας ερχόταν να πιει μόνη της, αφού δεν τον είχε ειδοποιήσει ότι θα αργούσε τόσο. Στ΄αρχίδια του πια. Φόρεσε το πέτσινό του και βγήκε στον κρύο αέρα. Την είδε που ερχόταν βιαστική.

Βαμμένη, νέα, φρέσκια, μοσχομυριστή, στ' αρχίδια του κι η σάχλα, στ΄αρχίδια του και η γελοιότητα: το μόνο που της ζήτησε ήταν να πάνε στο διπλανό μπαρ και να μην ξαναμπούν σε αυτό από το οποίο μόλις είχε φύγει.