Ενόψει των Συνθηκών

«Άλλο ένα «κλου» της χθεσινής βραδιάς η... απίθανη δήλωση του υφυπουργού Εθνικής Αμυνας αρμόδιου για θέματα στρατιωτικού αθλητισμού Γιάννη Πλακιωτάκη, ο οποίος αποφάνθηκε πως ζώντας από κοντά τον αθλητισμό διαπίστωσε πως (μεταξύ άλλων αθλητών) και «η Κατερίνα Θάνου αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και δείγμα της θετικής ενέργειας που πρέπει να μας διακρίνει»».

Ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας εντοπίζει παραδείγματα προς μίμηση, προτρέποντας τους γονείς να αφήσουν τα κορίτσια τους να μετατραπούν σε άντρες για το μεγαλείο του έθνους, ενώ ένας άλλος Υφυπουργός, ο Εξωτερικών Κασσίμης, στην χθεσινή εκπομπή του Ευαγγελάτου, όταν τον ρωτούν αν πιστεύει την εξήγηση Μαγγίνα περί φιλοξενίας της οικογένειας των Ινδών, απαντά χαμογελώντας και με βλέμμα τσακίρικο, απαντά υπαινισσόμενος με την γλώσσα των ματιών και του προσώπου, όχι μόνο ότι το «σε κοροϊδεύω μες στα μούτρα σου» είναι αναπόσπαστο μέρος του πολιτικού παιχνιδιού, αλλά ότι μέρος του παιχνιδιού είναι και το «το απολαμβάνω που σε κοροϊδεύω μες τα μούτρα σου», «απολαμβάνω γιατί μπορώ να το κάνω χωρίς να έχω συνέπειες», «απολαμβάνω γιατί μπορούσα, μπορώ και θα μπορώ να το κάνω, ανθρωπάκι ψηφοφόρε μου, εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν».

Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει την τόσο μα τόσο σύντομη παλλινόστηση της Κατερίνας και του Κώστα με την εξωφρενική δικαιολογία Μαγγίνα και το ελεεινό χαμόγελο Κασσίμη.

Είναι ίσως το νήμα με το μπροστινό αυτοκίνητο, που αφού ξεπαρκάρισε, έκανε σήμερα αναστροφή πορείας διακόπτοντας την κίνηση και στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας: τα πήρα γιατί θα μπορούσε να προχωρήσει πενήντα μέτρα και να κάνει γύρο την πλατεία για να μπει στο άλλο ρεύμα, τα πήρα όχι γιατί παρανόμησε, ούτε γιατί έκοψε δρόμο, τα πήρα γιατί το κόψιμο δρόμου ήταν ενόψει των συνθηκών υπερβολικό.

Το να κόβεις δρόμο στη ντόπα, στην μη ομολογία όταν πιάνεσαι, στο να απασχολείς ανασφάλιστους εργάτες την ώρα που ρυθμίζεις το ασφαλιστικό, στην μη ομολογία όταν πιάνεσαι, στο να βολεύεις τα παιδιά σου στο δημόσιο, στην μη ομολογία όταν πιάνεσαι, ασφαλώς δεν λογίζεται ως κάτι ηθικά μεμπτό, αλλά δεν λογίζεται καν ως μαγκιά.

Το να κόβεις δρόμο λογίζεται και είναι αυτονόητο, λογίζεται και είναι τρόπος ζωής, λογίζεται και είναι ο βασικός άγραφος κανόνας που διέπει την -εν τέλει αυτορυθμιζόμενη- ελληνική κοινωνία οριζόντια, κάθετα, διαγώνια, ξανά οριζόντια και ξανά κάθετα.

Εγώ να δεις τι δρόμους έχω κόψει, εγώ που ειρωνεύομαι Μαγγίνες, Κασσίμηδες και Πλακιωτάκηδες.

Αλλά αυτό κάνουμε όλοι: τα ρίχνουμε στη γενικευμένη διαφθορά ως άλλοθι για την ατομική μας.

Τέλος πάντων, με αυτά και με αυτά, η πατρίδα θα συνεχίσει να πηγαίνει μπροστά, με τα χρυσά της μετάλλια και τους αλλοδαπούς που θα χτίσουν μαύρα τις καινούριες γειτονιές μας.

Κι όσο για την αγανάκτηση του μέσου αδιάφθορου Έλληνα, υπάρχει το βράδυ κι ο Λαζόπουλος.

Σε εκπροσωπεί έτσι στη θεσμική διαφθορά ο βουλευτής που θα βάλει το παιδί του (και ελπίζεις και το δικό σου) στο δημόσιο,

στην τηλεοπτική καταγγελία της διαφθοράς των ισχυρών ο Μάκης χθες κι ο Λάκης σήμερα

και στην ιστολογική καταγγελία της δικής μου (και ίσως και δικής σου) διαφθοράς εγώ χθες, κάποιος άλλος σήμερα.