Για να τη ζήσεις

Δηλαδή -για να πούμε πράγματα που δεν έχει ξαναπεί ποτέ κανένας- κάπως έτσι πρέπει να έχει τελικά το θέμα:

1) Υπάρχει αυτό που συμβαίνει (και που θεωρητικά τουλάχιστον συμβαίνει ανεξάρτητα από σένα), αυτό που θα μπορούσε κανείς να το ονομάσει, με μια δισύλλαβη λέξη που έρχεται πρόχειρα στο νου, ως «ζωή».

2) Υπάρχουν μετά οι σκέψεις σου πάνω σε αυτό που συμβαίνει, αυτό που θα μπορούσε κανείς να το ονομάσει, με μια δισύλλαβη λέξη που έρχεται πρόχειρα στο νου, ως «σκέψη».

3) Υπάρχει τέλος η ανάγκη να μπουν αυτές οι σκέψεις πάνω στη ζωή σε μια τάξη (αν όχι για άλλο λόγο, για να καταλάβεις εσύ καλύτερα) και η θέση των σκέψεων σε μια τάξη δεν έχει άλλο τρόπο παρά τη διαδικασία που θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει, με μια δισύλλαβη λέξη που έρχεται πρόχειρα στο νου, ως «γραφή».

Αν όμως μια ζωή που την σκέφτεσαι είναι ποιοτικά άλλο μέγεθος από μια ζωή που περνά χωρίς να την σκέφτεσαι, κατά λογική συνέπεια μια ζωή που την γράφεις είναι ποιοτικά άλλο μέγεθος από μια ζωή που την σκέφτεσαι χωρίς να τη γράφεις.

Γιατί γράφοντας δεν διεκδικείς μόνο την διαύγεια που οι μη καταγεγραμμένες σκέψεις συχνά χάνουν, αλλά γράφοντας ξεκινάς από τις τρεις σκέψεις που είχες ήδη κάνει και διαπιστώνεις ότι ξαφνικά οι τρεις σκέψεις γεννούν άλλες τρεις κι αυτές με τη σειρά τους άλλες τρεις, μέχρι να καταλήξεις στο τέλος σε σκέψεις που ούτε είχες σκεφτεί ποτέ ότι θα σκεφτόσουν.

Κι έτσι αρχίζει σιγά σιγά να σχηματίζεται ένα κείμενο.

Που -με βάση τα παραπάνω εξόχως πρωτότυπα- στην τελική κι επεξεργασμένη του μορφή δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα κομμάτι ζωής το οποίο έχει κατανοηθεί, δομηθεί και εξηγηθεί με τον καλύτερο δυνατό (βάσει πάντα των αντιληπτικών και ερμηνευτικών σου δυνατοτήτων) τρόπο.

Δηλαδή ας μπει οριστικά ένα τέλος (που σιγά μην μπει, αφού η δύναμη των κλισέ είναι κολοσσιαία, καθώς η στερεοτυπική σκέψη εφησυχάζει τον φοβισμένο χρήστη) σε ψευτοδιλήμματα του στυλ «ζεις ή γράφεις;», «πρώτα ζεις και μετά γράφεις;».

Τι απροσμέτρητες μαλακίες είναι αυτές;

Ζωή που δεν κάθεται να γίνει λέξεις είναι ζωή χαμένη, ζωή μη εξερευνημένη, ζωή μη ζησμένη.

Κι αν για κάτι μετανοιώνεις στη ζωή σου είναι που ξεκίνησες τόσο αργά να γράφεις, για όλα δηλαδή τα ατελείωτα χρόνια που έμειναν άγραφα και τώρα πάνε πέταξαν.

Κι αν κάτι σε τρομοκρατεί είναι ότι όπως πέρασες μια ζωή όπου δεν έγραφες, έτσι κάλλιστα θα μπορούσες να είχες περάσει και το υπόλοιπό της,

γιατί τίποτα δεν είναι πιο μυστήριο από μια κλίση που είχε μείνει κρυφή.

γιατί τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από το ότι στη ζωή ακόμη και οι βαθύτερες των αναγκών ενδέχεται να εξαρτάται από ένα συμπτωματικό γεγονός αν θα έρθουν ποτέ στην επιφάνεια ή αν θα μείνουν για πάντα άδηλες.

Αρχικά δηλαδή σκέφτομαι «πώς γίνεται;» και στη συνέχεια τώρα γράφω «πώς γίνεται;»: πώς γίνεται να μην έγραφα πάντα;

Τόσο συμπτωματικά είναι όλα;

Τόσο τυχαία;

Τόσο χύμα;

Τόσο δίχως νόημα κι αιτία;

Τα χρόνια που χάθηκαν, οι σκέψεις που χάθηκαν, τα κείμενα που χάθηκαν.

Μην αφήνεις τη δική σου ζωή να χαθεί.

Έχεις μπλογκ.

Γράψε την για να τη ζήσεις.