Μέχρι Μειδιάματος
Στους τελευταίους τηλεοπτικούς «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη (ο οποίος έχει το χάρισμα να κοιτάζει εκεί όπου το σύνηθες δημοσιογραφικό βλέμμα μένει από αδιάφορο έως τυφλό), ένας σχετικά νεαρός καλόγερος στο Άγιο Όρος, στην ερώτηση αν είναι κακό για έναν μοναχό να γελάει, απαντά ότι -όπως έχει διδαχθεί- το σωστό είναι «μέχρι μειδιάματος»: να χαμογελάει επιτρέπεται, αλλά όχι να ξεκαρδίζεται, όχι να χαχανίζει.
Από τον Θεό δεν σε απομακρύνει μόνο το σεξ, από τον Θεό σε απομακρύνει και το γέλιο, από τον Θεό σε απομακρύνει η χαρά, η απόλαυση, η ζωή (το προπατορικό αμάρτημα όλων μας) και όσο δεν αντιστεκόμαστε στην ζωή (στην αμαρτία της ζωής), όσο δεν την απωθούμε, όσο δεν την απεχθανόμαστε, όσο μας οδηγεί το ωφελιμιστικό κυνήγι των ηδονών, όσο εξακολουθούμε πεισματικά να γελάμε και να γαμάμε, θα συνεχίσουμε να καταστρέφουμε το περιβάλλον: «Οι πολιτισμοί δεν προκύπτουν από την εμπέδωση (ή την επιβολή) «ιδεωδών», «αξιών», «υψηλών στόχων», γεννιούνται από τις ανάγκες: ποια είναι πρώτη μας ανάγκη, ποια δεύτερη. Θα προστατέψουμε αποτελεσματικά τη φύση όταν πρώτη κοινή μας ανάγκη και χαρά θα είναι ο σεβασμός της φύσης*, η σχέση με τη φύση*, όχι η υποταγή της στις εγωκεντρικές μας ορέξεις, όχι η κατανάλωση της φύσης**».
* Εξαιρείται ρητά η ανθρώπινη.
** Συμπεριλαμβάνεται αυτονόητα και η ανθρώπινη, η οποία δεν πρέπει να καταναλίσκεται: μέχρι στύσεως, μέχρι μειδιάματος.
posted by Old Boy @ 11:38 μ.μ.
14 comments
14 Comments:
Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ,
εθίξατε ένα θέμα που άπτεται της ειδικότητός μας και παρακαλώ να επιδείξετε τη δέουσα προσοχή. (Η προσοχή είναι μία ωραία νεανίς που την επιδήξαμε πολλάκις αλλά ουδεπώποτε διεκορεύθη. Αεί παρθένα προσοχή.)
Επί του προκειμένου , σας υπενθυμίζουμε ότι τα χάχανα, τα χειροκροτήματα, οι ζητωκραυγές και τα πολλά βογκητά αποτελούν ηχορύπανση. Δηλαδή ρύπανση του περιβάλλοντος που ο Πανάγαθος μας παραχώρησε για να αναπαραχθούμε. Όμως αι πολλαί στύσεις και δη εκσπερματίσεις εδημιούργησαν το αδιαχώρητο και δεν αναπαρήχθημεν απλώς αλλά επηδήξαμε τον πλανήτη. Επομένως μη σας ξενίζει ωσάν άλλη αλογόμυγα η χριστιανική εγκράτεια την οποία εννοεί ο συνάδελφος. Κωλώσαμε. Πώς θέλετε να σας το πούμε; Από το αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι αναδιπλωνόμαστε σε πιο οικονομικά σχήματα, όπως ομοφυλοφιλία και αν χρειαστεί παιδεραστία και παιδοκτονία. Ο πλανήτης πρέπει να σωθεί και θα σωθεί. Ο Πανάγαθος δεν αστειεύεται σε ό,τι αφορά την Κτίσιν Του.
Τας ευλογίας μου τέκνον μου.
to propatoriko amartima den einai na zeis. einai na skeptesai.
an akolou8eis 'tyfla' tin foni toy kyrioy, kanontas oti yponoei kai fonazei ey8eos, xoris na ta skeyteis kai to vrady pefteis ikanopoiimenos na koimi8eis, tote o 8eos s'agapaei ki esy zeis eytyxismenos s'enan kosmo opou kaneis to kalo. Eisai kalos.
An katseis omos kai skeyteis an i agia grafi exei dikio i adiko, an o 8eos telika sou kanei kalo, ton amfisviteis. Eisai kakos. An skeyteis ti akrivos prepei na kaneis gia na eisai sostos xristianos, tote katalavaineis pos stin zoi sou ola strava einai, kai to ena amartima kaliptei to allo(an gelaseis amartaneis, an den gelaseis eisai 8a elega aplistos, olokliri zoi sou dinoune k esy den tin apolamvaneis). Ara eisai kakos. Ki akoma ki an den symfoneis me ayto, katalavaineis toulaxiston pos eisai amartolos. Eisai la8os. Eisai kakos.
Meliga logia monon otan ypakous tyfla ston kyrio -eite nekronontas to soma sou eite zontas tin zoi enos pistou oikogenneiarxi- exeis mesa sou tin ikanopoiisi tou provatou pou, mazi me to kopadi, akolou8ise ton vosko. Etsi tyfla.
An noio8ei o kyrios kalogeros kala, tote as einai. Ego den eimai provato giati mporo kai skeytomai. Kai ayto 8a kano...
Giati oi kaloi pane ston paradeiso, oi kakoi stin kolasi kai ta provata sto sfageio.
..κι ελεγα, ποιος θα το τσιμπησει αυτο το μαργαριταρι...
Αναρωτιεμαι βεβαιως ποια να ειναι η πρωτη αναγκη του κ. Γιανναρα...
(μαλλον θα τρωει και θα πινει, ισως να χαμογελα κιολας -υποθετω- αλλα κατα τα αλλα μενω σκεπτικη: αραγε #διαγραφεται μια λεξη# ;)
Εχω παει πολλες φορες στο Ορος και εχω δει πολους καλογερους να γελανε με την ψυχη τους , οχι βεβαια μπροστα σε ολο τον κοσμο του μοναστηριου αλλα οντως να το χερωνται. Αν δεν υπηρχε η καμερα (για το σχημα και το προσχημα μιλαω) τοτε δεν θα τα ελεγε αυτα ο μικρος καλογερος. Ειμαι σιγουρος οτι η πειθαρχεια και μονο εβαλε αυτες τις κουβεντες στο στομα του."το ονομα του Ροδου" Καλημερα σας κυριες και κυριοι!
Rodia το άρθρο του Γιανναρά ήταν από τα λίγα τόσο εύστοχα που έχει γράψει τον τελευταίο καιρό.Κρίμα που δεν κατάλαβες το παραμικρό...Με λίγα λόγια επισημαίνει πως από τη στιγμή που ο πολιτισμός μας στηρίζεται σε έννοιες όπως διαρκής ανάπτυξη , αέναη μεγέθυνση βιομηχανικών μονάδων για να ικανοποιήσει τον σύγχρονο καταναλωτικό εγώ η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι αναπόφευκτη.Το οικολογικό κίνημα ( το οποίο δρα με ιεραποστολικό χριστιανικό ζήλο ) δεν μπορεί να ανατρέψει την περιβαλλοντική καταστροφή , στην καλύτερη περίπτωση μπορεί εκλογικεύοντας την να την επιβραδύνει. Μόνο αν παύσουμε να έχουμε ως υπόδειγμα πολιτιστικό το αναπτυξιακό θα σταματήσει η καταστροφή του περιβάλλοντος. Αυτό όμως θα έχει τεράστιες επιπτώσεις από την άλλη στη βολή μας . Η σχετική συζήτηση έχει αναπτυχθεί εδώ και καιρό στη Γαλλία από πολύ σημαντικούς στοχαστές. Είναι κρίμα που εμείς οι εξυπνάκηδες δοκησίσοφοι Έλληνες σπεύδουμε να ρίξουμε την πέτρα του αναθέματος δίχως καν να έχουμε μυριστεί τη σχετική προβληματική. Δεν είναι η πρώτη φορά.Εξάλλου σε ό,τι αφορά
κινήματα, πνευματικές αναζητήσεις
είμαστε ουραγοί....
Συμφωνώ με τον... προγράψαντα. Σωστός!
Κύριε Τσάρλι Μπράουν, δεν λέω ότι το άρθρο του κ. Γιανναρά είναι άστοχο, αλλά διαβάστε και το "συμπέρασμά" του: "Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος είναι το αθέλητο, αλλά οργανικό γέννημα ενός γενικευμένου «τρόπου του βίου», δηλαδή ενός πολιτισμού, του πολιτισμού της Νεωτερικότητας".
Καταλάβατε καθόλου το συμπέρασμα αυτό του κ. Γιανναρά; Διαβάστε το προσεκτικά.
Όταν η αγάπη μας για τη φύση θα μετατραπεί στην ίδια τη "εγωκεντρική όρεξη" μας, ανατρέποντάς τη συγχρόνως.
Νομίζω κάτι ανάλογο ισχύει και για τους Σιχ...
Πάει καιρός που διάβασα "Το όνομα του Ρόδου"... αυτός ο ψυχαναγκασμός έχει προφανή τελικά αιτία...
Tσάρλι Μπράουν, εσύ που έχεις μυριστεί τη σχετική προβληματική, ποιό είναι το πολιτιστικό μοντέλο που αντιπροτείνει ο Γιανναράς στο μοντέλο του «πολιτισμού της νεωτερικότητας»;
Προτού μιλήσεις για αναθέματα, εξυπνάκηδες και δοκησίσοφους, διάβασε κι αυτό αν θες: http://old-boy.blogspot.com/2007/06/blog-post_28.html
~Τσαρλυ Μπραουν, αυτο που καταλαβα ειναι οτι ο κ. Γιανναρας μαλλον δεν καταλαβαινει ο ιδιος τι γραφει. Προσεξε λιγουλακι περισσοτερο τα γραφομενα και θα το δεις. Λες και απευθυνεται τη μια σε μωρα και την αλλη σε... μωρους!:-)
Για τουτο του αφιερωσα ολοκληρο ποστ σε ενα απο τα μπλογκ μου -μη βαλω συνδεσμο και αυτοδιαφημιστω κιολας, ε
Rodia , Oldboy κάνετε λάθος ανάγνωση του συγκεκριμένου αποσπάσματος. Το εκλαμβάνεται ως ένα φιλο-καλογερίστικο πρόταγμα. Δεν αναφέρεται όμως διόλου σε κάτι τέτοιο .Στο επίκεντρο της προβληματικής του είναι ότι ο άνθρωπος κάνει χρήση της φύσης θεωρώντας την απλώς αντικείμενο-μέσο που τον βοηθάει να ικανοποιήσει τις ανάγκες του .Ακούσια γίνεται στυγνός εκμεταλλευτής της ώστε να επιτύχει στόχους θέσφατα: ανάπτυξη, μεγέθυνση , κατανάλωση ( αυτές είναι οι εγωκεντρικές ορέξεις).Υπ’ αυτές τις συνθήκες και με αυτούς τους στόχους η περιβαλλοντική καταστροφή είναι αναπότρεπτη ( παρά τις όποιες «διορθώσεις» και αν επιτύχουν στην πορεία τα οικολογικά κινήματα). Εν ολίγοις οι «εγωτικοί» αναπτυξιακοί στόχοι είναι ο σκοπός και η φύση το όχημα ( σχέση δυνάστη-δούλου).Βέβαια ένα άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο αυτοί οι στόχοι που φαίνεται να προάγουν την καλοπέρασή μας στο τέλος δεν καταντούν αφόρητα δεσμά( το εγώ εδώ σημαίνει απλά την αντικοινωνικότητα και την απόρριψη κάθε σχέσης με τη φύση και το συνάνθρωπο).
Roidis καταλαβαίνω πως η σκέψη του Γιανναρά εκκινεί από έναν υπαρξισμό που θεολογίζει ( εν πολλοίς κατ’ απομίμηση του Νικόλαου Μπερντιάγεφ) αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση συναντάει πάρα πολλούς Γάλλους αριστερούς διανοούμενος , όπως των Serge Latouche (La déraison de la raison économique,Albin Michel ,Paris 2001) και Gilbert Rist ( Le Développement. Histoire d’une croyance occidentale, Presses des Sciences Po, .Paris ,1996) οι οποίοι θεωρούν πως το νεωτερικό φαντασιακό έχει αποικιστεί από την ανάγκη ικανοποίησης ενός αναπτυξιακού εγώ: «Στο φαντασιακό της νεωτερικότητας το κακό δεν μπορεί να προσβάλλει την έννοια της ανάπτυξης, για το λόγο ότι μετατρέπεται στην ενσάρκωση του Καλού» (Serge Latouche). Οι παραπάνω συγγραφείς προτείνουν μία μετα-νεωτερική ανασύνθεση των μέχρι σήμερα στόχων ( που θα περιλαμβάνει και προ-νεωτερικά στοιχεία ) και θα στοχεύει τόσο στην κοινωνικοποίηση του ατόμου ( ανάπτυξη σχέσεων με συνανθρώπους , φύση) όσο και στην απόρριψη του αναπτυξιακού credo.Πάντως όσες προτάσεις και αν γίνουν η αλλαγή ενός εξαιρετικά ισχυρού πολιτιστικού υποδείγματος είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα διαδικασία στην οποία υπεισέρχονται πληθώρα παραγόντων ( οικονομικών , κοινωνικών , πολιτικών).
Ὁ Γιανναρᾶς λέγει ὄχι μόνον ὅτι ἡ καταστροφὴ τῆς Φύσεως ὀφείλεται στὸν ἀτομικισμὸ καὶ στὴν χρησιμοθηρία, ἀλλὰ καὶ ὅτι τὸ οἰκολογικὸ κίνημα εἶναι ἀναποτελεσματικὸ διότι δὲν ἀνατρέπει τὸ ἀξιακὸ αὐτὸ θεμέλιο τῆς νεωτερικότητος ἀλλὰ ἔχει τὸ ἴδιο ἀκριβῶς κίνητρο: τὸν ἀτομικισμὸ καὶ στὴν χρησιμοθηρία. (Νὰ κρατήσω καθαρὴ τὴν θάλασσα, γιὰ νὰ τὴν ἐκμεταλλεύομαι ἐγώ, νὰ κερδίσω ἐγώ, νὰ τὴν χαίρομαι (καλοπροαιρέτως ἔστω) ἐγώ κλπ. Ἡ φύσις ἀντικείμενο γιὰ νὰ ἰκανοποιεῖ ἐμένα.)
(Ἀναλογία: Ὁ φιλελευθερισμὸς ἰσχυρίζεται ὅτι τὸ ἀτομικὸ συμφέρον διὰ τοῦ ἀνταγωνισμοῦ τῆς ἀγορᾶς, ἀρκεῖ γιὰ τὴν προαγωγὴ ὁλοκλήρου τῆς κοινωνίας. Γιὰ τὸν Γιανναρᾶ αὐτὸ εἶναι θεμελιώδης ἐσωτερικὴ ἀντίφασις. Ἢ δέχεσαι τὴν ἄποψί του ἢ ὄχι, ἀλλὰ τὸ νὰ πεῖς «λέει βλακεῖες» εἶναι γελοῖο.)
Ἄλλη προσέγγισις γιὰ τὴν φύσι - ποὺ ἀπαιτεῖ ἐκ βάθρων ἀνατροπὴ τοῦ πολιτιστικοῦ ὑποδείγματος (paradigm ποὺ λένε) τῆς νεωτερικότητος - δηλαδὴ τῆς Δύσεως. Ἀρχαῖα Ἑλλάς: Ἡ θάλασσα π.χ. (τὸ ποτάμι, τὸ δένδρο) εἶναι θεά· καὶ ὀφείλεις νὰ τὴν τιμᾷς. Πφφ... σκοταδισμός... Ἢ, χριστιανισμός, ἡ φύσις εἶναι κτῆσις Θεοῦ, καλὴ λίαν, ἐμεῖς ὁμοίως, καὶ ἀδελφοὶ ἐν Θεῷ. Γενικῶς οἱ θρησκεῖες καὶ οἱ φιλοσοφίες προσβλέπουν στὴν ἀποκατάστασι τῆς ἑνότητος άνθρώπου καὶ Φύσεως. Βλέπουμε ὅτι μιλοῦμε γιὰ διαφορετικὴ ὀντολογία. Θεμελιώδης ἡ ἀντίθεσις μὲ τὸ δυτικὸ νεωτερικὸ ὑπόδειγμα.
Καὶ ναί, ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἰκανότητα καὶ γιὰ γέλιο, καὶ γιὰ περισυλλογή καὶ στοχασμὸ καὶ ἀγωνία καὶ πόνο καὶ ἀπελπισία καὶ ἀπογοήτευσι καὶ έλπίδα καὶ τὰ πάντα. Δὲν εἶναι χάχανο ἡ ζωή. Καὶ κάποιοι ἰδιαίτεροι ἄνθρωποι, τοὺς ὁποίους δὲν μποροῦμε νὰ κρίνουμε ἀπὸ τὸν καναπέ, τὴν μεταφυσικὴ αὐτὴ ἀγωνία τὴν κάνουν καθημερινὸ ἄθλημα. Μπορεῖ νὰ μὴν συμμερίζεσαι τὴν στάσι αὐτή, ἀλλὰ δὲν μπορεῖς νὰ τὴν περιφρονεῖς, ἂν δὲν εἶσαι τελείως μικρονοϊκός.
Τώρα ὁ κάθε χαζοχαρούμενος χαχανούλης ἢ παρωπιδικὸς συμπλεγματικὸς ἀντικληρικαλιστὴς νὰ κρίνει μὲ τὰ μέτρα τῆς ἐπιφανειακῆς καὶ μίζερης κοινότυπης ζωούλας του ἕναν μοναχό, ἕνα ἀθλητὴ τοῦ ἀθλήματος τῆς μελέτης θανάτου ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ Πλάτων, εἶναι ἐντελῶς γελοῖο. Νὰ ἔβγαζε γέλιο τουλάχιστον, θὰ μπορούσαμε νὰ χαχανίσουμε. Ἀλλὰ ἔχουμε φτάσει στὸ σημεῖο νὰ μὴν μπορεῖ νὰ γίνει οὔτε μία σοβαρὴ συζήτησι, νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ἀναρωτηθοῦμε, νὰ προβληματιστοῦμε, νὰ στοχαστοῦμε βρέ ἀδερφέ, χωρὶς νὰ πεταχτεῖ κάποιος στενόμυαλος καὶ νὰ βάλει τέρμα στὸν προβληματισμό: «ουου! κακοί παπάδες! τραγόπαπες! ουου! ουου!» Ἀκόμα δὲν τὸ βαρεθήκατε αὐτὸ τὸ βίτσιο ὠρέ παῖδες; Ἔχει γίνει μπανάλ πιά!
Πᾶρτε τὸ βιβλίο τοῦ -ὄχι μοναχοῦ ἀλλὰ καθ᾿ ὅλα κοσμικοῦ- Κωστῆ Παπαγιώργη, «Τὸ γελαστὸ ζῶο», νὰ δεῖτε τὶ λένε γιὰ τὸ γέλιο ὅλοι οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ στοχαστὲς ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα μέχρι τὴν νεώτερη Εὐρώπη. Τὸ γέλιο εἶναι πολὺ σοβαρὸ πρᾶγμα γιὰ νὰ τὸ ἀντιμετωπίζουμε μὲ χάχανα.
Καὶ Καλὰ Χριστούγεννα! :-)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home