Άνθρωποι και Σκυλιά

Στην «Κοιλάδα του Ηλά» όλα τα κρίσιμα ερωτήματα περιστρέφονται γύρω από την ιδέα της διαφοράς:

- Πόση διαφορά έχει το αν σκότωσες σκύλο ή άνθρωπο, αν έπνιξες στην μπανιέρα σου το σκυλί σου ή τη γυναίκα σου, αν πάτησες με το στρατιωτικό τζιπ σκυλί ή αγόρι;
- Πόση διαφορά έχει το αν βρίσκεσαι ακόμη στο Ιράκ ή πίσω στις ΗΠΑ; Αν εκεί δεν είχες όρια, αν εκεί όλα επιτρέπονταν, αν εκεί ζητούσαν από σένα να είσαι κτήνος, πώς να ξαναγυρίσεις άνθρωπος, πώς να ξαναβρείς εν μια νυκτί τα «απαγορεύεται» σου;

- Πόση διαφορά έχει το αν ενθάρρυνες ρητά το γιο σου να καταταγεί στο στρατό από το αν συνεχώς του πρόβαλες τα δικά σου πρότυπα ανδρείας, πόση διαφορά έχει το αν ήθελες ο γιος σου να γίνει βασανιστής, από το ότι τον αποθάρρυνες να φύγει από τον πόλεμο προκειμένου να μην κιοτέψει; Στην Κοιλάδα του Ηλά ο Δαβίδ κέρδισε τον φόβο του. Το ίδιο έπρεπε να κάνει κι ο γιος σου.

- Πόση διαφορά έχει το να κρεμιέσαι από τύψεις από το να ομολογείς γαλήνια σαν να περιγράφεις εγκλήματα άλλου; Και ίσως εγκλήματα άλλου να περιγράφεις: «Μια άλλη νύχτα θα μπορούσε να με είχε σκοτώσει αυτός».

Η αθωότητα της ομολογίας είναι η αθωότητα της τριβής με την φρίκη, η αθωότητα του εθισμού στην αφαίρεση ζωών σαν μέρος της καθημερινότητάς σου: βριστήκαμε - τσαντίστηκα - τον μαχαίρωσα - τον πετσοκόψαμε - δεν τον θάψαμε επειδή πεθαίναμε της πείνας και βιαζόμαστε να πάμε να φάμε.

Συμβαίνουν αυτά. Θα μπορούσα να είμαι στη θέση του αν του είχε έρθει εκείνου να με μαχαιρώσει. Συμβαίνουν αυτά.

Το θάρρος χτίζει χαρακτήρες, η ενηλικίωση μέσω του πολέμου είναι ευεργετική, να εξάγουμε την δημοκρατία εκεί έξω, αλλά αντί για τη δημοκρατία εκεί έξω είναι οι στρατιώτες που επιστρέφουν με τον πόλεμο εδώ μέσα.

Ο Τόμυ Λι Τζόουνς πρώτα μετέτρεψε τον γιο του σε τέρας και μετά τον μαχαίρωσε τουλάχιστον 42 φορές και τον πετσόκοψε σε κομματάκια.

Τώρα το μετάνιωσε, τώρα, αφού σκέφτηκε προσωρινά να βάλει τη σημαία στον κώλο του, αποφάσισε τελικά να την κρεμάσει ανάποδα στέλνοντας SOS.

Η Αμερική εξακολουθεί να κάνει άθλιους πολέμους και μεγάλες ταινίες, η πολεμική της βιομηχανία εξακολουθεί να θρέφεται με πτώματα και η κινηματογραφική της βιομηχανία με την ψυχή και τον σεβασμό μας.