Τέσσερεις Υποθέσεις για τον Γιώργο

Αν η «Χειρότερη Κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης» κέρδισε τις εκλογές, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι θα πρέπει να είχε απέναντι της την «Χειρότερη Αξιωματική Αντιπολίτευση της Μεταπολίτευσης», κι αν ο Πρόεδρος της «Χειρότερης Αξιωματικής Αντιπολίτευσης της Μεταπολίτευσης» κερδίσει στις εσωκομματικές εκλογές, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι ο Βενιζέλος πρέπει να ανακηρυχθεί πανηγυρικά ως «Ο Χειρότερος Δελφίνος της Μεταπολίτευσης».

Γιατί όμως; Υποτίθεται ότι ήταν άχαστος. Πώς είναι δυνατόν να χάνει οποιοσδήποτε από τον Γιώργο Παπανδρέου; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Υπόθεση πρώτη: Αν ο Γιώργος απογοητευμένος δεν ξανάβαζε υποψηφιότητα κι αν έβαζε υποψηφιότητα ο Νίκος ή ο Αντρίκος Παπανδρέου, μάλλον τα ποσοστά του Σκανδαλίδη θα τα είχαν για πλάκα. Το μόνο εναπομένον μυστήριο είναι πώς, με τέτοια νοοτροπία, ο Έλληνας ψήφισε κατά της Βασιλευομένης Δημοκρατίας στο δημοψήφισμα του '74.

Υπόθεση δεύτερη: Ο Γιώργος είναι ψηλός, αθλητικός και χαμηλοβλεπούσος. Ο Βενιζέλος είναι χοντρός, μπουλντογκόμορφος και αντιπαθής: όχι μόνο λαχταρά να κυβερνήσει αλλά το λέει κιόλας. Ενώ ο Γιώργος δεν θέλει να κυβερνήσει, ο Γιώργος δεν θέλει να έχει εξουσία, εκείνο που ο Γιώργος θέλει είναι το να προσφέρει. Στην Ελλάδα αν θες να είσαι πολιτικός αρχηγός ποτέ μην ομολογήσεις ότι θες να κυβερνήσεις: είναι κακό. Τον τόπο να λες ότι θες να υπηρετήσεις. Την εξουσία να την δέχεσαι ως αναγκαίο κακό, μόνο και μόνο επειδή έχεις ένα όραμα και δεν γίνεται αλλιώς. Επίσης, στις ήττες του κόμματός σου, να τηρείς πρώτα 40 μέρες πένθους. Αν πας τη νύχτα που έχασες και πεις ότι διεκδικείς την εξουσία είναι ελεεινό. Αν αγαπούσες αληθινά το κόμμα σου θα έπρεπε να κλαις εκείνο το βράδυ. Όπως όλοι οι υπόλοιποι ειλικρινείς σου σύντροφοι, γουρούνι. Ελληνική πολιτική σκηνή: η μεγάλη γιορτή του φαίνεσθαι.

Υπόθεση τρίτη: Ο Γιώργος όχι μόνο είναι γιος του Αντρέα, όχι μόνο είναι καλό παιδί, αλλά είναι και το νέο «παιδί του λαού», είναι η μετενσάρκωση του Καζαντζίδη και του Νίκου Ξανθόπουλου που τον κυνηγάνε τα άθλια τα συμφέροντα, η άθλια η διαπλοκή, ο άθλιος ο Λαμπράκης, ο άθλιος ο Μπόμπολας, ο άθλιος ο Πρετεντέρης. Γιατί στηρίζουν λυσσωδώς Βενιζέλο όλοι αυτοί; Γιατί δεν στηρίζουν Γιώργο; Το ερώτημα τι έκαναν όλοι αυτοί μέχρι τις εκλογές, αν στήριζαν ή δεν στήριζαν Γιώργο και πόσο λυσσωδώς υποστήριξαν την άνευ εκλογών διαδοχή του 2004 παραλείπεται ως άνευ σημασίας. Το ερώτημα επίσης αν ο Γιώργος ήρθε από το εξωτερικό με αεροπλάνο πριν δυο μήνες ή αν είναι στην κυβερνώσα πολιτική εδώ και 26 χρόνια παραλείπεται ως επίσης άνευ σημασίας.

Υπόθεση τέταρτη: Το ΠΑΣΟΚ έχασε με τα χρόνια την ταυτότητά του και το διακύβευμα δεν είναι αν θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές αλλά αν θα ξαναβρεί την «χαμένη του ψυχή» προκειμένου να ξαναηγεμονεύσει σε πολιτικό επίπεδο: ο Γιώργος υπόσχεται επιστροφή στις ρίζες, ο Βενιζέλος μόνο νίκες, όσο για τον Σκανδαλίδη ποτέ δεν μας απασχόλησε στ΄αλήθεια (Τι θες, ρε Σκανδαλίδη, και μπλέκεσαι σε θέματα που δεν σε αφορούν; Γραφικέ, ε γραφικέ).

Και τελικά αυτό είναι το πραγματικό ατού του Γιώργου: η επιστροφή στο αντρεϊκό φαντασιακό, η επιστροφή σε έναν βερμπαλισμό όπου με τα λόγια τα βάζουμε με τους νταβατζήδες σήμερα - τις βάσεις του θανάτου προχθές, αλλά στην πράξη τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, συνδυάζοντας έτσι τον βολεψισμό του Έλληνα με την ψευτοπαλικαριά των λόγων του: Παπανδρέου θα πει και η πίτα και ο σκύλος.

Ο Γιώργος είναι Παπανδρέου, είναι καλό παιδί, τον κυνηγάνε οι κακοί και -πάνω απ' όλα- ανακαλώντας την ύστατη ώρα κάτι από την δύναμη των γονιδίων του, τα ξαναβάζει λεκτικά με τους μπαμπούλες: κι αν ξαναχάσουμε τις εκλογές - κι αν διαλυθούμε, αξίζει να το ξαναζήσουμε· ως μεθαδόνη, έστω.

Μαζί σου Γιωργέα για μια Ελλάδα νέα.