Μεταφέρθηκε Παραπλεύρως

Η Κική Δημουλά δίνει διάλεξη στο Μέγαρο Μουσικής και παρουσιάζει ποιήματα από την καινούρια της ποιητική συλλογή με τίτλο «Μεταφερθήκαμε Παραπλεύρως». Λίγες μέρες αργότερα και γύρω στο ένα χιλιόμετρο πιο κάτω, στο ύψος του αγάλματος του Τρούμαν, ο Κενυάτης αθλητής Τζέιμς Κιπκεμπόι τρέχει προς το Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου είναι ο τερματισμός του 25ου Κλασικού Μαραθωνίου της Αθήνας. Είναι εξαντλημένος και πέφτει κάτω. Οι κριτές πάνε προς το μέρος του και τον καλούν να εγκαταλείψει. Όχι όμως. Είναι τόσο κοντά στον τερματισμό. Σηκώνεται. Φτάνει στο στάδιο. Το προσπερνά: η διαδρομή απαιτεί μια τελευταία αναστροφή στην Βασιλίσσης Όλγας. Την κάνει. Πλησιάζει ξανά. Και ξαφνικά, αντί να στρίψει αριστερά για να μπει στο στάδιο, μεταφέρεται παραπλεύρως, στρίβει δεξιά, περνά τα κιγκλιδώματα και πάει και πέφτει σε ένα διερχόμενο τραμ. Ήρθε από την Κένυα για να πάει να πέσει σε ένα τραμ, γωνία Βασιλίσσης Όλγας και Αρδηττού. Τραυματίζεται. Μεταφέρεται στο νοσοκομείο.
Στην «Κλασική Διαδρομή» του Μαραθωνίου προσθέτει την δική του ανορθόδοξη παραλλαγή, την «Διαδρομή Κιπκεμπόι».
Αν δεν έπεφτε στο τραμ μπορεί να συνέχιζε. Να κατηφόριζε για Φιξ. Να έβγαινε Συγγρού ή Θησέως. Να έτρεχε μέχρι να βρει θάλασσα. Μετά να έβγαζε τα παπούτσια του και να άρχιζε να κολυμπά. Τι ήταν το Αιγαίο για να τον σταματήσει;
Δεν θα εγκαταλείψει. Να το στάδιο, να ο τερματισμός. Ας νομίζουν ότι δεν τον βλέπει από την κούραση. Εκείνος έχει ψυχανεμισθεί ότι ίσως και ο τερματισμός ένα είδος εγκατάλειψης είναι. Εκείνος έχει ψυχανεμισθεί ότι αν τελικά σημασία έχει η διαδρομή και όχι ο προορισμός, αυτή πρέπει να συνεχίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο και ότι αν πρέπει να διακόπτεται, ας διακόπτεται μόνο βίαια, ας διακόπτεται όχι από εσωτερική αδυναμία αλλά από εξωτερικές δυνάμεις, από ένα διερχόμενο τραμ ή από ένα διερχόμενο πλοίο της γράμμης: αν είναι να πέσουν επάνω του, ας πέσουν. Ειδάλλως, εκείνος, από μόνος του και με τη θέλησή του, δεν θα σταματήσει.
«Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως /ακριβώς /δυο τρία σπίτια παρά κει /πολύ κοντά /πιο μακριά ο άνθρωπος /από αυτό που φτιάχτηκε /δεν πάει», λέει το ποίημα της Δημουλά.
Ο Κιπκεμπόι λοιπόν πρέπει να φτιάχτηκε για να μην τερματίζει εκεί που τερματίζουν οι πολλοί, πρέπει να φτιάχτηκε για να πάει να βρει τον δικό του τερματισμό, να αναζητήσει τη δική του διαδρομή, το δικό του δρόμο.
Στον Μαραθώνιο της ζωής εκτός από τους νικητές και τους χαμένους υπάρχουν και οι παρεκκλίνοντες: εκείνοι που σπανε τα κιγκλιδώματα και ακολουθούν τις δικές τους πορείες, ρισκάροντας και την ίδια την ζωή τους.
Θα πεις τώρα πως λέω κουταμάρες. Πως ήταν απλώς τόσο θολωμένος που μπερδεύτηκε.

Μα τι σημασία έχει τι συνέβη στ΄ αλήθεια;

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)