Δεν γαμιούνται οι στολές;

Τη Σχολή που επέλεξε στα 17 του την τελείωσε. Ε και; Τώρα δούλευε ταξί. Προσωρινά υποτίθεται.

Το διαμέρισμα στα Πατήσια που είχε στο όνομά της η μάνα του τού το άφησε στα 67 της, όταν τον άφησε κι εκείνη. Ε και; Δεν θα πονούσε για πάντα. Μόνο προσωρινά. Τουλάχιστον η Σχολή του μπορεί να μην του πρόσφερε τίποτα βγαίνοντας, του είχε προσφέρει όμως πολλά μπαίνοντας, του είχε προσφέρει μια εικόνα καταξίωσης στα μάτια της μάνας του.

Το «σύστημα Αθήνα» μήνα με τον μήνα φόρτωνε όλο και περισσότερο και η υπερφόρτωση ήταν μάλλον γεγονός. Δεν άντεχε άλλο. Ε και; Έπηζε. Σταμάτα - ξεκίνα, σταμάτα - ξεκίνα, αλλά βασικά σταμάτα. Κι ο καιρός, αδιάκοπα καλοκαιρινός, αδιάκοπα άκαιρος, να δίνει στην προσωπική του κρίση το λογικοφανές πάτημα για εσχατολογικές γενικεύσεις: δεν πάω μόνο εγώ κατά διαόλου - όλος ο κόσμος πάει. Ας μην βρέξει ποτέ ξανά. Πόσο χειρότερος είναι ένας κόσμος χωρίς νερό για κάποιον που ζει σε έναν κόσμο χωρίς ευτυχία;

Μπλοκαρισμένος σε ένα φανάρι άκουσε με σχετική έκπληξη το κινητό του να χτυπά. Ήταν ο διαχειριστής της πολυκατοικίας στα Πατήσια. Του υπενθύμιζε ότι χρωστάει κοινόχρηστα τριών μηνών και του έλεγε ότι τα χρειάζεται για να βάλει πετρέλαιο. Εκείνος δεν ήθελε να πληρώσει πετρέλαιο για ένα ξενοίκιαστο διαμέρισμα. «Τότε να έρθεις να κλείσεις τα σώματα του καλοριφέρ. Και να μου πληρώσεις και τα χρωστούμενα».

Για τα χρωστούμενα θα έβλεπε. Αλλά σχολώντας από τη βάρδια πήγε να κλείσει τα σώματα και κλείνοντάς τα δεν μπορούσε παρά να μην χαμογελάσει στη σκέψη ότι και το δικό του σώμα το έχει κλείσει καιρό. Κοντεύει χρόνος τώρα. Από τον τελευταίο τσακωμό τους. Άραγε εκείνη να είχε ξανανοίξει το δικό της;

Κλείδωσε το διαμέρισμα, ξανακόλλησε το μισοξεκολλημένο «Ενοικιάζεται» στην κεντρική εξώπορτα, ο διαχειριστής τον είδε από το μπαλκόνι κι έβαλε τις φωνές, αλλά πρόλαβε να φύγει.

Γύρισε σπίτι του. Ήταν πτώμα και το κεφάλι του βούιζε.

Άρχισε να βγάζει ό,τι τον βάραινε, παπούτσια, κάλτσες, παντελόνι, μπλούζα, ρολόι, σώβρακο, έβγαλε ό,τι φορούσε, μα εξακολουθούσε να νιώθει ότι κάτι τον βαραίνει, κάτι τον κουράζει ψυχικά, κι έτσι συνέχισε, βγάζοντας τα πόδια, τα γεννητικά όργανα, τον θώρακα, τα χέρια, το κεφάλι, τα έβγαλε όλα, ό,τι δεν είχε σημασία, ό,τι ήταν προσωρινό, παραπλανητικό και ψεύτικο, κι όταν πέταξε από πάνω του και το τελευταίο κομματάκι ύλης, έμεινε μόνο με την ουσία του, το γυμνό του είναι, κι ένιωσε επιτέλους ελεύθερος και καθαρός, κι άρχισε να ονειρεύεται ότι θα μπορούσε να άπλωνε το γυμνό του είναι πάνω στο δικό της γυμνό είναι, να ξάπλωνε το ένα πάνω στο άλλο, χωρίς σάρκα να τα αποπροσανατολίζει, ύλη να τα ευτελίζει, βάρος να τα βαραίνει.

Αύρα με αύρα. Ξαπλωμένες. Αγκαλιασμένες. Αναμεμειγμένες.

Χτύπησε το κουδούνι. Χρωστούσε κοινόχρηστα κι εδώ. Τι να πρωτοφορέσει; Ρούχα και μέλη ήταν πεταμένα παντού.

«Δεν γαμιούνται οι στολές; Βαρέθηκα».

Δεν άνοιξε. Βγήκε μέσα από την κλειστή πόρτα, πέρασε πάνω από το χέρι με το χαρτί των κοινοχρήστων, το κοίταξε ειρωνικά και ξεκίνησε για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Το μόνο που έμενε ήταν να δεχθεί να γδυθεί κι εκείνη.