CVN 218C

Γιάννενα, άνοιξη του 1972

Στις πολυετείς περιπλανήσεις μου στα σκοτεινά λαγούμια του διαδικτύου πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει δέος.

Εικάζω ότι γεννήθηκα μόνο και μόνο για να πέσει το μάτι μου σε αυτήν την φωτογραφία· ψέμματα· δεν το εικάζω· είμαι απολύτως πεπεισμένος.

Δηλαδή βλέποντάς την, κάνω σαν αγοράκι που του πήραν παγωτό σοκολάτα, σαν παππούς την ώρα που αρχίζει ο Αυτιάς, σαν Ζακύνθου που του πεθαίνει ο Χριστόδουλος, σαν Μάθιου Νίμιτς που στην κρουαζιέρα του πάνω τού σκάει γοργόνα και στο αγωνιώδες ερώτημά της «Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;» βρίσκει την ευκαιρία να την αποστομώσει λέγοντάς της «Όχι μόνο δεν ζει μωρή, αλλά ήταν και σφαγέας των λαών», ακόμη - ακόμη και σαν ρεπόρτερ της ΑΕΚ την ώρα που πληκτρολογεί με δάκτυλα που τρέμουν από τη συγκίνηση τις λέξεις «Δον Λορένσο».

Έτσι είμαι αναγνώστη, θεμελιακά ασόβαρος, και αντί να νιώσω ευφορία με τα προβλεπόμενα, τη νιώθω με παλιές φωτογραφίες.

Αν θες, γράψε στα σχόλια μια μικρή ιστοριούλα εμπνευσμένη από αυτό το επαρχιακό ενσταντανέ της ανοίξεως του εβδομήντα δύο.

Και μετά, από τις χιλιάδες ιστορίες που αναμφίβολα θα συγκεντρωθούν, θα επιλέξουμε τις εκατό καλύτερες και μπορεί να βγάλουμε βιβλίο με τις εκατό παραλλαγές πάνω σε μια εικόνα, τους εκατό διαφορετικούς τρόπους που μπορούν να εμπνεύσουν δυο άντρες πάνω σε ένα αυτοκίνητο, δυο γυναίκες μέσα σε ένα αυτοκίνητο κι ένα πέμπτο άτομο πίσω από ένα φακό.