Το κορίτσι που φοβόταν τους Ιάπωνες

Ήταν σχετικά εύκολα αναγνώσιμη, με την -ηχηρή βέβαια- εξαίρεση εκείνου του ανεξήγητου όσο και παροιμιώδους φόβου της για τους Ιάπωνες. Δεν ήταν σχήμα λόγου: μόλις αντίκρυζε Γιαπωνέζο πάνιαζε και την έπιανε ένα σιγανό τρέμουλο. Και αν μεν τον αντίκρυζε στην τηλεόραση ή σε φωτογραφία περιοδικού, είχε κατορθώσει με τα χρόνια να το αντιμετωπίσει αλλάζοντας αμέσως κανάλι ή πετώντας μακριά το περιοδικό· αν όμως τύχαινε να τον αντικρύσει στο δρόμο, πανικοβαλλόταν κι άρχιζε να τρέχει. Μια φορά που ξαφνικά εισέβαλε γκρουπ Γιαπωνέζων στο βαγόνι του τραίνου της, όπου βρισκόταν ήδη στοιβαγμένη ανάμεσα σε μη Γιαπωνέζους, λιποθύμησε με το που έκλεισαν οι πόρτες. Το ισχυρό σοκ επιδείνωσε την κατάστασή της αναγκάζοντάς την να κόψει μαχαίρι τον ηλεκτρικό και όλες τις περιοχές της πόλης με σεσημασμένο τουριστικό ενδιαφέρον. Οι Γιαπωνέζοι όριζαν πια την καθημερινότητά της, καθώς άρχισε να μετακινείται με συγκοινωνία που δεν την εξυπηρετούσε και να στερείται την παρέα της που σύχναζε στο Θησείο και σε μπαράκια κοντά στο Σύνταγμα. Το χειμώνα αισθανόταν οριακά καλύτερα, αλλά το γεγονός ήταν πως η ζωή της είχε γίνει πλέον έρμαιο της φοβίας της: όποτε έβγαινε έξω από το σπίτι της αγχωνόταν στη σκέψη ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεταχτεί από κάποιο στενό ένας από αυτούς. Σχεδόν με το ζόρι η κολλητή της την έπεισε να πάει σε ψυχαναλυτή. Για κακή της τύχη o γιατρός ήταν σινεφίλ και στο σαλόνι αναμονής ανάμεσα σε άλλα κάδρα ταινιών φιγουράριζε ένα από το «Ran» του Κουροσάβα. She ran away.

Tώρα όλα αυτά σου φαίνονται βέβαια φαιδρά, ο φόβος της σου φαίνεται φαιδρός, αυτή σου φαίνεται φαιδρή, αλλά αυτή υποφέρει, και τι πάει να πει άραγε φαιδρός φόβος, ο φόβος είναι πάντα φόβος και τα αποτελέσματά του πάνω σου ενίοτε καταλυτικά, αν φοβόταν τα φίδια, τα σκυλιά ή τις κατσαρίδες θα σου φαινόταν πιο νορμάλ, τώρα που φοβάται τους άκακους Γιαπωνέζους δεν δικαιούται οτιδήποτε άλλο από την ειρωνεία σου, όμως φοβάται, φοβάται ποιός ξέρει γιατί, κάποια εξήγηση θα υπάρχει στα έγκατα της ψυχοσύνθεσής της, κάτι που ίσως είδε ή άκουσε μικρή, κάτι που ίσως παράκουσε μικρή, ίσως ο φόβος των Ιαπώνων να μπερδεύτηκε με τον φόβο των πόνων, ίσως αποφεύγοντας τους μεν να προσπαθούσε να αποφύγει τους δε, όμως έτσι υπέφερε περισσότερο, έτσι δεν μπορούσε να ζήσει νορμάλ, έτσι η γραφικότητά της μετατρεπόταν σε ψύχωση, κι είναι τρελό να τρελαίνεσαι για κάτι τόσο τρελό, ενώ το λογικό θα ήταν να τρελαίνεσαι για κάτι τόσο λογικό.

Οι οικονομίες της ήταν λιγοστές. Από εκεί και ύστερα δεν ήξερε τι θα κάνει. Και καλύτερα κιόλας. Γιατί μόλις κατέβαινε από την σκάλα του αεροπλάνου και πατούσε στο Τόκιο γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να τρέξει να κρυφτεί πουθενά.