La Vocce
To 1985 o εβδομηντατριάχρονος Mικελάντζελο Αντονιόνι παθαίνει εγκεφαλικό, το οποίο τον αφήνει εν μέρει παράλυτο και του στερεί τη δυνατότητα να μιλά.Το 1986 τον παντρεύεται η Ενρίκα.
Για τα επόμενα είκοσι ένα χρόνια, όπου ο Αντονιόνι περιφέρεται από φεστιβάλ σε φεστιβάλ, η Ενρίκα μεταφράζει και διερμηνεύει αυτά που ο Μικελάντζελο θέλει αλλά δεν μπορεί να πει.
Αλλά πώς ήξερε τί ήθελε να πει;
Είναι αυτά τα μαγικά που κάνει ο γάμος και η αγάπη.
Είναι αυτά τα μαγικά που κάνει ο γάμος και η αγάπη.
posted by Old Boy @ 7:08 μ.μ.
14 comments
14 Comments:
ειναι που λενε να γίνεσαι ενα με τον αλλον.
Aκριβώς.
τα μαγικά που κάνει η αγάπη...και χωρις το γάμο.
Σχετικό ίσως.
Αυτές είναι ίσως οι τελευταίες μέρες. Τις ζούμε μια προς μια. Η τελευταία μου παράλυση προήλθε από κάποια εσωτερική αιμορραγία στον εγκέφαλο. Η έγνοια μου είναι μετά την αναχώρηση μου να μείνουν κάποια πράγματα από μένα, όχι ταινίες, όχι τελεσίδικες αισθητικές προτάσεις, αλλά αγάπη. Ελπίζω αυτή να μείνει και να μην επηρεαστεί από τον τρόπο της οριστικής αποχώρησης μου, που θα τον ήθελα γαλήνιο, σαν κώμα, χωρίς χαροπάλεμα και άσχημες αναμνήσεις. Ό,τι κι αν συμβεί τώρα, η μικρή μας οικογένεια μπορεί να ζήσει για πάντα -η Ενρίκα, εγώ και η αγάπη μας. Έτσι θα ήθελα να γίνει, η αγάπη, και όχι η διάνοια, να επιζήσει.
Το επικαιροποίησα λίγο, ελπίζω ελάχιστα.
Κοιτάζω ένα θέμα σαρκαστικά. Και το σαρκαστικό βλέμμα περνιέται για τρυφερό. Και είναι μεγάλη μαλακία που διευκρινίζω, όχι σάρκαζα, γιατί η τρυφερότητα ακόμη και η εκ της παρεξηγήσεως προερχόμενη οδηγεί σχεδόν πάντα σε πιο όμορφα κείμενα από ό,τι ο σαρκασμός, όπως αποδεικνύει και το σχόλιο του Ακίνδυνου και το λινκ του Βfo στο οποίο παραπέμπει.
Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Alberto Moravia!
Μου θυμίζει όλη η ιστορία την περιφορά του Ανδρέα Παπανδρέου από τη Δ.Λιάνη και διάφορους κοράκους, στα τελευταία του.
Όπως και να είναι πάντως, πρόκειται για έναν τεράστιο δημιουργό που τα τελευταία 22 χρόνια μας άφησε παρακαταθήκη μόλις 4 έργα. Για τα δύο ("Par Dela Les Nuages" και "Eros") που έχω ιδία άποψη, μπορώ να πω ότι δε χρειάστηκε η "μετάφραση" της Ενρίκα καθώς στηρίχθηκαν σε παλαιότερα κείμενα του Αντονιόνι. Στο πρώτο χρειάστηκε η σκηνοθετική βοήθεια του Βέντερς, το δε δεύτερο (3 ιστορίες από 3 σκηνοθέτες) το θεωρώ το πλέον αδύναμο έργο του και αδυνατώ ακόμα να καταλάβω πώς γυρίστηκε!
Για να επανέλθω λίγο στο θέμα μας όμως, δυστυχώς υπάχουν στην ιστορία πολλές γυναίκες που προσπαθούν να γραφτούν σε αυτή εκμεταλευόμενες αδυναμίες μεγάλων ανδρών. Έτσι και η Ενρίκα περιέφερε από εδώ και από εκεί τον Μικελάντζελο, προσπαθώντας η ίδια να κερδίσει τη λάμψη του. Ή την "Αθανασία" όπως ορθώς όρισε στο ομώνυμο βιβλίο ο Μίλαν Κούντερα.
Καμιά παράλυτη, μουγκή και κουφή μήπως σου βρίσκεται να γίνω ο Ευρίκος της;
old boy, δείχνεις να κοιτάζεις ένα θέμα σαρκαστικά. Οι πιθανότητες αυτό λένε. Αλλά εγώ αποφασίζω οι πιθανότητες της τρυφερότητας, κι όχι αυτές του σαρκασμού, να επιζήσουν.
Να το θέσω διαφορετικά. Υπάρχει αυτή η σκηνή που Εκείνη του λέει "Αν ήσουν άντρας μου θα σου έριχνα δηλητήριο στον καφέ" κι Αυτός της απαντάει "Αν ήσουν γυναίκα μου θα τον έπινα". Αν ξέρεις ότι ο διάλογος είναι μεταξύ Νάνσυ Άστορ και Ουίνστον Τσώρτσιλ, τότε γνωρίζεις πως η απάντηση είναι στο πνεύμα "καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μία φρίκη χωρίς τέλος".
Αλλά κατά βάθος θες να επιβιώσουν οι πιθανότητες μιας τρυφερότητας που ντρέπεται να εκδηλώθεί και μεταμφιέζεται σε σαρκασμό. Δεν είναι τεκμήριο τρυφερότητας η απάντηση "Ξεμέθυστος, δεν θα σας αναγνωρίσει κανείς κύριε Πρωθυπουργέ", στην ερώτηση τι να ντυθεί στο πάρτυ που τον προσκαλεί;
Άσχετο σαρκαστικό τραγουδάκι.
Dear Lady Astor, you think you know a lot
Standing on a platform and talking tommyrot
You're England's sweetheart and her pride
We think your mouth's too bloody wide
That's from your D-Day Dodgers in sunny Italy
Το ανήθικο του πράγματος έγκειται στην εξαργύρωση της σχέσης. Οταν δεν υπάρχουν μπικικίνια (απτά ή άϋλα) να εισπραχθούν, εμένα με γοητεύουν αυτές οι ιστορίες. Βρίσκονται έξω από τη πραγματικότητα που διδασκόμαστε πως υπάρχει, ίσως γι αυτό...
(τα άκρα που λέμε)
..το να βγαίνει πάντως μια Ιουλίττα και να φέρεται ελυτικότερα του Ελύτη, μου σπάει τα νεύρα βεβαίως..
Drunk Tank, κι εγώ σκεφτόμουν την «Αθανασία» γράφοντας το ποστ :)
Ακίνδυνε, όπως έχει γράψει κι ο αγαπημένος μου γραφιάς:
«Τα πράγματα δεν έχουν προκαθορισμένο όνομα, το όνομά τους είναι το όνομα του βλέμματός μας πάνω σε αυτά.
Όταν κοιτάζουμε τον κόσμο καλοπροαίρετα και γενναία, o κυνισμός, η χυδαιότητα και η φτήνεια του κόσμου φαντάζουν τόσο ισχυρές όσο τρεις φτυσιές στο πέλαγος.
Το πέλαγος του βλέμματός μας τις αφομοιώνει και τις κάνει πέλαγος κι αυτές.
Ο καθένας μας επιλέγει αν θέλει να ζει σε έναν κόσμο γεμάτο ροχάλες ή σε έναν κόσμο γεμάτο θάλασσα.
Κι αν αυτό είναι αυτισμός, δεν παύει να είναι ποιητικός αυτισμός, ποιητικός όχι προφανώς ως αποτέλεσμα, αλλά ως πρόθεση, και μάλιστα ως πρόθεση ποίησης με την αρχική έννοια του όρου, με την έννοια της δημιουργίας, της δημιουργίας ενός κόσμου καλύτερου από τον αληθινό, αλλά όχι ενός κόσμου ψεύτικου, απλά ερμηνευμένου στην ομορφότερη δυνατή εκδοχή του».
Γράφεις μεγάλε....
Πφφφφφ
Τρίχες
Αυτός ο περίφημος «αγαπημένος σου γραφιάς» σου αρέσει μόνο και μόνο επειδή (όπως το επόμενο σου 1οστ αποδεικνύει) έχετε σεξουαλικές σχέσεις.
Read my lips: «Ι did not have sex with that boy».
Δημοσίευση σχολίου
<< Home