Πέμπτη, Αυγούστου 02, 2007

La Vocce

To 1985 o εβδομηντατριάχρονος Mικελάντζελο Αντονιόνι παθαίνει εγκεφαλικό, το οποίο τον αφήνει εν μέρει παράλυτο και του στερεί τη δυνατότητα να μιλά.
Το 1986 τον παντρεύεται η Ενρίκα.
Για τα επόμενα είκοσι ένα χρόνια, όπου ο Αντονιόνι περιφέρεται από φεστιβάλ σε φεστιβάλ, η Ενρίκα μεταφράζει και διερμηνεύει αυτά που ο Μικελάντζελο θέλει αλλά δεν μπορεί να πει.
Αλλά πώς ήξερε τί ήθελε να πει;
Είναι αυτά τα μαγικά που κάνει ο γάμος και η αγάπη.

14 Comments:

At 8/02/2007 07:59:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

ειναι που λενε να γίνεσαι ενα με τον αλλον.

 
At 8/02/2007 08:03:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Aκριβώς.

 
At 8/02/2007 08:38:00 μ.μ., Blogger missmurple said...

τα μαγικά που κάνει η αγάπη...και χωρις το γάμο.

 
At 8/02/2007 09:27:00 μ.μ., Blogger akindynos said...

Σχετικό ίσως.

Αυτές είναι ίσως οι τελευταίες μέρες. Τις ζούμε μια προς μια. Η τελευταία μου παράλυση προήλθε από κάποια εσωτερική αιμορραγία στον εγκέφαλο. Η έγνοια μου είναι μετά την αναχώρηση μου να μείνουν κάποια πράγματα από μένα, όχι ταινίες, όχι τελεσίδικες αισθητικές προτάσεις, αλλά αγάπη. Ελπίζω αυτή να μείνει και να μην επηρεαστεί από τον τρόπο της οριστικής αποχώρησης μου, που θα τον ήθελα γαλήνιο, σαν κώμα, χωρίς χαροπάλεμα και άσχημες αναμνήσεις. Ό,τι κι αν συμβεί τώρα, η μικρή μας οικογένεια μπορεί να ζήσει για πάντα -η Ενρίκα, εγώ και η αγάπη μας. Έτσι θα ήθελα να γίνει, η αγάπη, και όχι η διάνοια, να επιζήσει.

Το επικαιροποίησα λίγο, ελπίζω ελάχιστα.

 
At 8/03/2007 01:22:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Κοιτάζω ένα θέμα σαρκαστικά. Και το σαρκαστικό βλέμμα περνιέται για τρυφερό. Και είναι μεγάλη μαλακία που διευκρινίζω, όχι σάρκαζα, γιατί η τρυφερότητα ακόμη και η εκ της παρεξηγήσεως προερχόμενη οδηγεί σχεδόν πάντα σε πιο όμορφα κείμενα από ό,τι ο σαρκασμός, όπως αποδεικνύει και το σχόλιο του Ακίνδυνου και το λινκ του Βfo στο οποίο παραπέμπει.

 
At 8/03/2007 05:10:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Alberto Moravia!

 
At 8/03/2007 10:43:00 π.μ., Blogger drunk tank said...

Μου θυμίζει όλη η ιστορία την περιφορά του Ανδρέα Παπανδρέου από τη Δ.Λιάνη και διάφορους κοράκους, στα τελευταία του.
Όπως και να είναι πάντως, πρόκειται για έναν τεράστιο δημιουργό που τα τελευταία 22 χρόνια μας άφησε παρακαταθήκη μόλις 4 έργα. Για τα δύο ("Par Dela Les Nuages" και "Eros") που έχω ιδία άποψη, μπορώ να πω ότι δε χρειάστηκε η "μετάφραση" της Ενρίκα καθώς στηρίχθηκαν σε παλαιότερα κείμενα του Αντονιόνι. Στο πρώτο χρειάστηκε η σκηνοθετική βοήθεια του Βέντερς, το δε δεύτερο (3 ιστορίες από 3 σκηνοθέτες) το θεωρώ το πλέον αδύναμο έργο του και αδυνατώ ακόμα να καταλάβω πώς γυρίστηκε!
Για να επανέλθω λίγο στο θέμα μας όμως, δυστυχώς υπάχουν στην ιστορία πολλές γυναίκες που προσπαθούν να γραφτούν σε αυτή εκμεταλευόμενες αδυναμίες μεγάλων ανδρών. Έτσι και η Ενρίκα περιέφερε από εδώ και από εκεί τον Μικελάντζελο, προσπαθώντας η ίδια να κερδίσει τη λάμψη του. Ή την "Αθανασία" όπως ορθώς όρισε στο ομώνυμο βιβλίο ο Μίλαν Κούντερα.

 
At 8/03/2007 11:07:00 π.μ., Blogger monahikoslikos said...

Καμιά παράλυτη, μουγκή και κουφή μήπως σου βρίσκεται να γίνω ο Ευρίκος της;

 
At 8/03/2007 02:23:00 μ.μ., Blogger akindynos said...

old boy, δείχνεις να κοιτάζεις ένα θέμα σαρκαστικά. Οι πιθανότητες αυτό λένε. Αλλά εγώ αποφασίζω οι πιθανότητες της τρυφερότητας, κι όχι αυτές του σαρκασμού, να επιζήσουν.

Να το θέσω διαφορετικά. Υπάρχει αυτή η σκηνή που Εκείνη του λέει "Αν ήσουν άντρας μου θα σου έριχνα δηλητήριο στον καφέ" κι Αυτός της απαντάει "Αν ήσουν γυναίκα μου θα τον έπινα". Αν ξέρεις ότι ο διάλογος είναι μεταξύ Νάνσυ Άστορ και Ουίνστον Τσώρτσιλ, τότε γνωρίζεις πως η απάντηση είναι στο πνεύμα "καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μία φρίκη χωρίς τέλος".

Αλλά κατά βάθος θες να επιβιώσουν οι πιθανότητες μιας τρυφερότητας που ντρέπεται να εκδηλώθεί και μεταμφιέζεται σε σαρκασμό. Δεν είναι τεκμήριο τρυφερότητας η απάντηση "Ξεμέθυστος, δεν θα σας αναγνωρίσει κανείς κύριε Πρωθυπουργέ", στην ερώτηση τι να ντυθεί στο πάρτυ που τον προσκαλεί;

Άσχετο σαρκαστικό τραγουδάκι.

Dear Lady Astor, you think you know a lot
Standing on a platform and talking tommyrot
You're England's sweetheart and her pride
We think your mouth's too bloody wide
That's from your D-Day Dodgers in sunny Italy

 
At 8/03/2007 05:25:00 μ.μ., Blogger Rodia said...

Το ανήθικο του πράγματος έγκειται στην εξαργύρωση της σχέσης. Οταν δεν υπάρχουν μπικικίνια (απτά ή άϋλα) να εισπραχθούν, εμένα με γοητεύουν αυτές οι ιστορίες. Βρίσκονται έξω από τη πραγματικότητα που διδασκόμαστε πως υπάρχει, ίσως γι αυτό...
(τα άκρα που λέμε)
..το να βγαίνει πάντως μια Ιουλίττα και να φέρεται ελυτικότερα του Ελύτη, μου σπάει τα νεύρα βεβαίως..

 
At 8/03/2007 05:49:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Drunk Tank, κι εγώ σκεφτόμουν την «Αθανασία» γράφοντας το ποστ :)
Ακίνδυνε, όπως έχει γράψει κι ο αγαπημένος μου γραφιάς:
«Τα πράγματα δεν έχουν προκαθορισμένο όνομα, το όνομά τους είναι το όνομα του βλέμματός μας πάνω σε αυτά.
Όταν κοιτάζουμε τον κόσμο καλοπροαίρετα και γενναία, o κυνισμός, η χυδαιότητα και η φτήνεια του κόσμου φαντάζουν τόσο ισχυρές όσο τρεις φτυσιές στο πέλαγος.
Το πέλαγος του βλέμματός μας τις αφομοιώνει και τις κάνει πέλαγος κι αυτές.
Ο καθένας μας επιλέγει αν θέλει να ζει σε έναν κόσμο γεμάτο ροχάλες ή σε έναν κόσμο γεμάτο θάλασσα.
Κι αν αυτό είναι αυτισμός, δεν παύει να είναι ποιητικός αυτισμός, ποιητικός όχι προφανώς ως αποτέλεσμα, αλλά ως πρόθεση, και μάλιστα ως πρόθεση ποίησης με την αρχική έννοια του όρου, με την έννοια της δημιουργίας, της δημιουργίας ενός κόσμου καλύτερου από τον αληθινό, αλλά όχι ενός κόσμου ψεύτικου, απλά ερμηνευμένου στην ομορφότερη δυνατή εκδοχή του».

 
At 8/03/2007 06:13:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Γράφεις μεγάλε....

 
At 8/04/2007 12:23:00 μ.μ., Blogger Lex_Luthor06 said...

Πφφφφφ

Τρίχες

Αυτός ο περίφημος «αγαπημένος σου γραφιάς» σου αρέσει μόνο και μόνο επειδή (όπως το επόμενο σου 1οστ αποδεικνύει) έχετε σεξουαλικές σχέσεις.

 
At 8/04/2007 07:29:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Read my lips: «Ι did not have sex with that boy».

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home