Το νιαούρισμα

Και η ζωή του κυλούσε με τον τρόπο που κυλούν οι ζωές· είναι άλλωστε αυτονόητο.

Μέχρι τη στιγμή που σκέφτηκε ότι νιάου νιάου στα κεραμίδια μπορεί να κάνουν τα ίδια τα κεραμίδια.

Ένιωσε τότε απελευθερωμένος από τα αυτονόητα, έβαλε φραγή σε όσα νοούνταν μόνα τους κι άρχισε στη θέση τους να σκέφτεται ο ίδιος.

Πρώτο θύμα ήταν αναπόφευκτα η γάτα. Την ξεφορτώθηκε εφτά φορές για να είναι σίγουρος.

Μετά άρχισε να ποτίζει την σκεπή με γάλα.

Το γάλα έσταζε και πιτσίλισε τα μαλλιά, το μάγουλο και τα ρούχα μιας κοπέλας.

Της πρότεινε να έρθει σπίτι του να κάνει μπάνιο.

Δέχτηκε.

Γδύθηκε, μπήκε στην μπανιέρα κι άνοιξε το ντουζ, από το οποίο όμως δεν έτρεχε πια νερό, αλλά νερό.

Ένιωσε παράξενα, γιατί ήταν η πρώτη φορά που πλενόταν με νερό και όχι με νερό.

Παραβίασε με ήρεμη ταραχή την πόρτα κι άρχισε να την παρακολουθεί.

Όταν σκουπίστηκε και τυλίχτηκε με την πετσέτα, την αγκάλιασε και αντί να την φιλήσει την φίλησε.

Ένιωσε παράξενα, γιατί ήταν η πρώτη φορά που την φιλούσαν με φιλί.

Ντύθηκε κι έφυγε.

Έξω τα κεραμίδια 'κάναν έρωτα. Οι άγριες τσιρίδες τους του θύμησαν ατέλειωτες νύχτες των παιδικών του χρόνων, όταν ήταν ακόμη οι γάτες που τσίριζαν και εκείνος υπέφερε ερμηνεύοντας τον ήχο της ηδονής τους ως γοερό κλάμα, την χαρά της ζωής ως οιωνό σεισμού.