Τα τρία παρήγορα

Τρεις παρήγορες διαπιστώσεις, μια ειρωνική, μια κυριολεκτική και μια που ούτε η ίδια ξέρει τι είναι (τις βάζω ανακατεμένα για να σε μπερδέψω):

1) Σε μια εποχή που σημαδεύτηκε από το παραδικαστικό κύκλωμα των επίορκων δικαστών, σε μια εποχή επίσης που ο μόλις απελθών πρόεδρος του Αρείου Πάγου μόνο θετικές εντυπώσεις δεν άφησε, ειδικά ως προς τη δικαιολόγηση των υπέρογκων εισοδημάτων του γιού του, είναι τουλάχιστον παρήγορο να βλέπεις τον Γιώργο Ζορμπά, που στην αρχή της τετραετίας ήταν κόκκινο πανί για το ΠΑΣΟΚ, να γίνεται στο τέλος της περίπου κόκκινο πανί για τη ΝΔ και να φημολογείται ότι ένας βασικός λόγος επίσπευσης των εκλογών ήταν το πόρισμά του. Αν και προφανέστατα δεξιός, ο Ζορμπάς έδειξε ότι δεν είναι όργανο κανενός, ύψωσε ανάστημα και περισσότερο ή λιγότερο ικανός, περισσότερο ή λιγότερο κολλημένος, φάνηκε αν μη τι άλλο τίμιος. Και η τιμιότητα είναι μια λέξη όμορφη, μια λέξη πολύτιμη, μια λέξη που χρειάζεται να τη νοιώθουμε που και που παρούσα στην αληθινή ζωή.

2) Βλέποντας την εμβληματικότερη φιγούρα του εκχυδαϊσμού του δημόσιου λόγου στην σύγχρονη Ελλάδα, βλέποντας τον Νίκο Κακαουνάκη να προπαγανδίζει φανατικά υπέρ του ΠΑΣΟΚ, αναρωτιέσαι πώς γίνεται ένας φαινομενικά τόσο κυνικός και αμοραλιστής άνθρωπος να παθιάζεται τόσο πολύ για την εκλογή ενός κόμματος. Μήπως τελικά ο Νίκος πιστεύει ακόμα σε κάτι έξω από αυτόν;

3) Παλιά, όταν η πολιτική ήταν ακόμα κυρίαρχος, στις ειδήσεις έλεγαν ειδήσεις. Μετά ήρθε το νεανικό δελτίο του «Star» και στις ειδήσεις σταμάτησαν να λένε ειδήσεις. Η πολιτική έφευγε, το κουτσομπολιό ερχόταν. Οι ειδήσεις ήταν μόνο η αρχή. Σύντομα η λαίλαπα θα εξαπλωνόταν και η πολιτική θα υποχωρούσε από παντού. Σύντομα στις εκλογές αντί για ψηφοδέλτια θα ρίχναμε σιντί της Έφης Θώδη και γάζες από την πλαστική της Άντζελας Δημητρίου. Το κακό έπρεπε να χτυπηθεί στη ρίζα του. Και χτυπήθηκε. Με μια ακόμη ιδιοφυή επιλογή του, ο Γιώργος Παπανδρέου ανέτρεψε την ολέθρια αυτή τάση επιστρέφοντας στην πολιτική την χαμένη της τιμή, εντάσσοντας στις τάξεις της και αποσπώντας από τις τάξεις του εχθρού το προς τα έξω πρόσωπό του, τον άνκορμαν που παρουσίασε αγόγγυστα και χαμογελαστότατα τις περισσότερες παπαριές από καταβολής ελληνικής τηλεόρασης. Τυχόν καταψήφιση Λιάγκα θα σημάνει επιστροφή του στην εκφώνηση ειδήσεων για διαγωνισμούς πορτοκαλί κανίς και για την μεγαλύτερη μακαρονάδα που βράστηκε ποτέ από κλειτοριδική μαγείρισσα, τυχόν καταψήφιση Λιάγκα θα σημάνει το επαναθέριευμα του ρεύματος που θα οδηγήσει την πολιτική στο τέλος της.

Αν αγαπάς την δημοκρατία, αν δεν θες τα βυζιά της Μπεζεντάκου στην διδακτέα ύλη της Ιστορίας της Έκτης, βάλε τον Λιάγκα στη Βουλή.