Το δις φωτοσοπείν

H διαφορά ανάμεσα στο να εμφανίζεις την Στάη 20 χρόνια μικρότερη και στο να φουντώνεις τις φλόγες της πυρκαγιάς για την επίτευξη του μέγιστου δραματικού εφέ είναι μικρή. Οι εξαφανισμένες ρυτίδες της Έλλης, τσιγαρίστηκαν, άρπαξαν κι έγιναν φωτιά που θέριεψε στο πρωτοσέλιδο του «Έθνους» όχι μία αλλά δύο φορές. Το δις φωτοσοπείν ουκ εφημερίδος σοφής. H φωτιά που καίει το «Έθνος» είναι εξίσου σικέ με την εκλογική φωτιά που καίει το έθνος.

Υπάρχει κάτι εγγενώς λάθος στην πραγματικότητα, όπως λ.χ. τα γηρατειά ή η έλλειψη θεαματικότητας της αληθινής τραγωδίας σε σύγκριση με την χολιγουντιανή. Θα το διορθώσουμε.

Αν η πραγματικότητα σε επίπεδο ζωής αντιμετωπίζεται πλέον φαρμακευτικά, δια της συνταγογράφησης χαπιών για κάθε πόνο, κάθε ενόχληση, κάθε στεναχώρια, η πραγματικότητα σε επίπεδο εικόνας αντιμετωπίζεται πλέον παρεμβατικά, δια του ανηλεούς photoshopping.

Δεν πάει να έχει καεί η Πάρνηθα. Δεν πάει να έχει ξανακαεί η καμένη Πεντέλη. Δεν μας αρκεί. Πυρκαγιά πουλάνε όλοι. Η δική μας πρέπει να είναι μεγαλύτερη, ψευτικότερη, ηδονοβλεπτικότερη, καταναλωτικότερη.

Εδώ οι καλές οι φλόγες. Ειδικά εφέ έχω, λέγετε.

Και μια βασική αιτία που μου αρέσει βαθιά αυτή η ιστορία με τα μπλογκ, είναι ότι -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- αντιπαρατάσσουν τον γυμνό λόγο στην κυρίαρχη κουλτούρα των ολοένα και πιο εικονικών εικόνων.

Ο μπλόγκερ, κι αν κρύβει τις ρυτίδες του, είναι τουλάχιστον επειδή κρύβει ολόκληρο το πρόσωπό του. Την θέση της αστραφτερής πλαστότητας, που αρνείται τη φθορά, καταλαμβάνει το σκοτάδι, που είτε τη συνομολογεί εμμέσως είτε την βγάζει απλά εκτός θέματος, υποδηλώνοντας πως η ζωή δεν είναι μόνο εικόνα, αλλά και ουσία.