Δωδεκαύγουστος

Δωδεκαύγουστος. Η Kηφισίας ανοιχτή, σχεδόν άδεια. Τρέχουμε. Μου λες να κόψω και να βάλω ζώνη. Έχει παντού τροχαίους και γράφουν.

«Μα σήμερα βρήκαν να γράψουν; Είναι δυνατόν;», ρωτάς.

Ε ναι λοιπόν, είναι. Είναι και παραείναι. Γιατί να μην γράψουν σήμερα; Ποιός ορίζει ότι υπάρχουν μέρες που δεν κολλάει να γράφεις;

«Γράφω. Φαντάζομαι. Η ίδια η λειτουργία της φαντασίας με αναζωογονεί ... Νιώθω τον πλούτο των δυνατοτήτων που υπάρχουν σε κάθε ανθρώπινη κατάσταση, νιώθω την ικανότητα να διαλέξω. Απολαμβάνω τον πλούτο της αληθινής, προσωπικής γλώσσας, τη χαρά της φυσικής, βαθιάς αναπνοής όταν καταφέρνω να ξεφύγω από την κλειστοφοβία των σλόγκαν και των κλισέ ...

Γράφω. Δίνω τα ονόματά μου σ’ έναν εξωτερικό και ξένο κόσμο. Επιστρέφω από το συναίσθημα της εξορίας και της αποξένωσης στο συναίσθημα ότι βρίσκομαι σπίτι μου. Και κάνοντάς το, φέρνω μια μικρή αλλαγή σε αυτό που φαινόταν αδύνατο ν’ αλλάξει. Επίσης, όταν περιγράφω την αδιαπέραστη αυθαιρεσία που υπογράφει το πεπρωμένο μου –αυθαιρεσία των ανθρώπων, αυθαιρεσία της τύχης– ανακαλύπτω ξαφνικά νέες αποχρώσεις και λεπτές διαφορές. Αντιμετωπίζοντάς την αποκτώ ελευθερία –ίσως τη μόνη που μπορεί να έχει ο άνθρωπος απέναντι σε όποια αυθαιρεσία– την ελευθερία να μιλάει για την τραγωδία του με τα δικά του λόγια».

Ή για την κωμωδία του. Ή για την ούτε τραγωδία ούτε κωμωδία του.

Απόψε, λέει, βρέχει αστέρια.

Μην τα δεις.

Απελευθερώσου από αυτά που πρέπει να δεις, από αυτά που δεν πρέπει να χάσεις.

Χάσ' τα όλα.

Το πρέπει βλάπτει σοβαρά το βλέμμα.

Δεν είναι ο κόσμος θέαμα. Ο κόσμος είναι νοιώσιμο.

Βλέπουμε για να νοιώσουμε, όχι για να βγάλουμε την υποχρέωση.

Αδιαφορώ αν αυτή τη στιγμή στον κρυμμένο πίσω απ' τις περσίδες ουρανό βρέχει Περσείδες.

Έμεινα στην οθόνη μου που έβρεξε λέξεις.