To Καλοκαίρι που Πέθανα

Από το Hotel Memory ζητήθηκε μια μικρή θερινή ιστορία με αφορμή έναν στίχο του Εγγονόπουλου. Γαλουχημένος με την εξίσωση ποιητής = λαπάς, κατέληξα στο παρακάτω κείμενο:

«Την επομένη ακριβώς του θανάτου μου, ή μάλλον της θανατώσεώς μου, πήρα να διαβάσω όλες τις εφημερίδες, για να μάθω όσο το δυνατόν περισσοτέρας λεπτομερείας ως προς τα της εκτελέσεώς μου». «Νυκτερινή Μαρία».

~~~

Την επομένη ακριβώς του θανάτου μου, ή μάλλον της θανατώσεώς μου, πήρα να διαβάσω όλες τις εφημερίδες, για να μάθω όσο το δυνατόν περισσοτέρας λεπτομερείας ως προς τα της εκτελέσεώς μου. Ατυχώς απεργούσε η ΕΣΗΕΑ και οι μόνες εφημερίδες που διατίθεντο ήταν κάτι στοιχηματικές. Τις ξεκοκκάλισα, κατέληξα σε ένα παρολί (άσο την Ρόδεραμ, όβερ την Γουίγκαν και άντερ την Τορκί), αλλά για τα της εκτελέσεώς μου δεν βρήκα λέξη. Δεν χολόσκασα, γιατί ήμουν -όπως και να το κάνουμε- παρών στο γεγονός, άρα τα ήξερα από πρώτο χέρι. Αλλά νά, πάντα σε ενδιαφέρει και πώς σε βλέπουν οι άλλοι, είναι πάντα στα μάτια των άλλων που αναζητάς τη δικαίωση, τη συγχώρεση ή στις πιο μαζόχ στιγμές σου την κατακραυγή.

Σε ενδιαφέρει τελικά σε τέτοιο βαθμό, ώστε την μεθεπομένη ακριβώς του θανάτου μου, ή μάλλον της θανατώσεώς μου, ξαναπήρα να διαβάσω όλες τις εφημερίδες, για να μάθω όσο το δυνατόν περισσοτέρας λεπτομερείας ως προς τα της εκτελέσεώς μου. Ευτυχώς η απεργία της ΕΣΗΕΑ ήταν μονοήμερη και έτσι διατίθεντο όλες οι εφημερίδες. Αφού πρώτα τσέκαρα στη σελίδα του στοιχήματος ότι έχασα το παρολί (έπιασα Ρόδεραμ, Γουίγκαν, μα έφαγε τρία η Τορκί), έψαξα εν συνεχεία με αδημονία όλα τα σχετικά ρεπορτάζ. Κατανάλωσα μεγαδόσεις δημοσιογραφικού κοινοτοπολυρισμού χωρίς να ενοχληθώ, αφού ήταν ένας λυρισμός που μιλούσε για το δικό μου θάνατο, με αποτέλεσμα η συγκινησιακή μου φόρτιση να θρυμματίσει τα -σε άλλες περιπτώσεις ατσάλινα- αισθητικά μου κριτήρια. Δάκρυσα· ας είναι· μια φορά πεθαίνει κανείς.

Κρίνοντας από την ημερομηνία των εφημερίδων, εμένα μου 'μελλε να πεθάνω καλοκαίρι. Άσχημη εποχή για να πεθαίνεις, αλλά δεν θέλω να φανώ εντελώς αγνώμων, καθώς είναι αληθές πως τόσοι και τόσοι νεκροί ούτε εφημερίδες να διαβάζουν μπορούν, ούτε στο στοίχημα να χάνουν, ούτε για τα της εκτελέσεώς τους να γράφουν.

Αλλά κάτι δεν κολλάει, κάτι δεν βγάζει νόημα στην όλη ιστορία: γιατί με εκτέλεσαν;

Για έλλειψη σεβασμού προς τον στίχο του ποιητή. Η ετυμηγορία ήταν σαφής: «Επιβιώνοντας του θανάτου σου, σού χαρίστηκε το παράδοξο. Αντί να αντιμετωπίσεις το παράδοξο σαν ένα νέο κόσμο, του φέρθηκες σαν καλαμπούρι. Καταδικάζεσαι σε θάνατο».