Το τελικό νι και αυστηρότης για όλους.

Μερικές φορές οι μεγάλες αλήθειες μάς επισκέπτονται από την πίσω πόρτα, όταν θέλουμε να πούμε ένα πράγμα, αλλά τελικά λέμε ένα άλλο. Τέτοια είναι η περίπτωση του χθεσινού κύριου άρθρου του «Βήματος» και συγκεκριμένα το απόσπασμα όπου ο Σταύρος Π. Ψυχάρης γράφει: «Τα ελληνικά δικαστήρια δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες ποινές ακόμη και εις βάρος εγκληματιών που βαρύνονται με πράξεις οι οποίες στον ηθικό κώδικα του λαού είναι κατά πολύ χειρότερες από την αρπαγή του δημοσίου χρήματος».

Αυτό μου θυμίζει το αντιεξουσιαστικό σύνθημα των τοίχων των Εξαρχείων: «Θα έκλεβες μια τράπεζα αν δεν μπορούσε να σε δει κανείς;».

Βάζω στο μπλέντερ μια πρέζα αντιεξουσιαστών και μια πρέζα Σταύρου Π. Ψυχάρη, χτυπάω τα συστατικά καλά να αφρίσουν και ρωτάω: «Θα έκλεβες δημόσιο χρήμα αν δεν μπορούσε να σε δει κανείς;».

Αρκετά όμως με τα αστεία, ασφαλώς και κανείς να μην μπορούσε να σε δει, δεν θα έκλεβες ούτε τράπεζα ούτε δημόσιο χρήμα, ασφαλώς ο ηθικός κώδικας του λαού ως προς την αρπαγή του δημοσίου χρήματος τυγχάνει υποδειγματικός.

Από τα αστεία στα σοβαρά: το κύριο άρθρο φέροντας τον εμβληματικό τίτλο: «ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ, ΝΑΙ. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!» δίνει φωνή σε ένα διαχρονικό αίτημα της ελληνικής κοινωνίας: το να δοθεί επιτέλους ένα τέρμα στην έλλειψη ισονομίας, στο διαφορετικό στάτους δικαστικής αντιμετώπισης επωνύμων και ανωνύμων. Ο κάθε ανώνυμος μπινές ό,τι αδίκημα κι αν διαπράξει τη βγάζει στα μαλακά, στηριζόμενος μόνο και μόνο στην ανωνυμία και την ασημαντότητά του. Νισάφι. Σε κραυγαλέα αντίθεση, η επωνυμία και ο πλούτος λειτουργούν σαν κόκκινο πανί πάνω στο οποίο εφορμά ο ταύρος της ελληνικής δικαιοσύνης, εφορμά θα 'λεγε κανείς μανιασμένα. Ως πότε της φυλακής τα σίδερα θα είναι για τους αυθέντες, για τους αυθέντες κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής της χώρας; Ως πότε θα διώκεται και θα καταδικάζεται έτσι η νεοελληνική ελίτ; Ο Σταύρος Π. Ψυχάρης (σαν τον σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι) δεν κωλώνει και προτείνει: «Στους δικαστές ανήκει η ευθύνη της σωστής και ΗΘΙΚΗΣ εφαρμογής των νόμων. Στην κυβέρνηση ανήκει ο ρόλος όχι του θεατή, αλλά του δημιουργού συνθηκών ισοπολιτείας και ισονομίας. Οι αναγκαίες νομοθετικές ρυθμίσεις πρέπει να γίνουν αμέσως - εκτός αν η σημερινή κατάσταση βολεύει Εξουσίες τινές!». Ήρθε λοιπόν η ώρα να ψηφιστεί ο νόμος που θα αίρει μερικώς το αξιόποινο της αρπαγής του δημοσίου χρήματος, προσδίδοντας και νομική υπόσταση στο περιβόητο τσιτάτο του Ανδρέα Παπανδρέου: «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι κι έτσι».

Στο νομοθέτη εναπόκειται να ορίσει: α) το ύψος του ποσού μέχρι το οποίο η κλοπή θα λογίζεται ως δωράκι και β) τη διακύμανση των ποινών για το επιπλέον ποσό για το οποίο θα εξακολουθήσει να απαγορεύεται η κλοπή, διακύμανση που θα πρέπει να συνάδει με τον ηθικό κώδικα του λαού. Στο δικαστή εναπόκειται να εφαρμόσει το νόμο αυτό σωστά και ΗΘΙΚΑ, απεκδυόμενος πια τον ρόλο του ελιτοτιμωρού. Στον μπλόγκερ εναπόκειται να αποτίσει φόρο τιμής στο λατρεμένο τελικό νι, το οποίο έχει ανελλιπώς θέση σε όλα τα άρθρα του Σταύρου Π. Ψυχάρη (π.χ. στο εν λόγω μαθαίνουμε ότι: «Υπάρχει και ένα πρόβλημα πρακτικόν, που είναι αναγκαίο, αλλά και εύκολο να επιλυθεί»), ένα τελικό νι που κατά τους κακοήθεις λειτουργεί στον ψυχάρειο λόγο ως μηχανισμός υπεραναπλήρωσης, αλλά βάση και λόγο στους κακοήθεις δεν θα δώσει ποτέ αυτό το ιστολόγιον.