posted by Old Boy @ 10:07 μ.μ.
22 comments
Old Boy
ΑΝΑΒΑΛΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΑΜΑΡΤΙΕΣ & ΜΕΓΑΛΑ ΛΑΘΗ («Οι σχολιαστές σημειώνουν σ' αυτό το χωρίο: Η ορθή αντίληψη ενός ζητήματος και η παρανόηση ενός ζητήματος δεν αποκλείονται αμοιβαίως». Φραντς Κάφκα, "Η Δίκη").
22 Comments:
old boy, με άφησες άφωνο. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της φαντασίας σου.
Άφωνος μιλάμε. Δεν βρίσκω λόγια.
(το βάζω κι εδώ, για τονισμό)
Τι ωραία σκηνή μου θύμισες. Σ' ευχαριστώ.
Κινηματογραφικό μεγαλείο..
Ρε παιδια, να ρωτησω και γω κατι?
Δηλαδη ετσι κανουν οι ανθρωποι εκει στην Αμερικη? Καθεται ο ενας με πουκαμισα και γραβατες σε μια καρεκλα, ατενιζοντας ισα μπροστα του σα να εχει ψυξη στον αυχενα (αντε να ριχνει και λοξη ματια πλαγια) ενω ο αλλος βηματιζει παντου απο πισω φορωντας μπλουζακι τυπου-εχω-γιοτ και νιωθει μεθεξη, δακρυζει, υποφερει, χαιρεται, ολα σε ενα, κλεινει τα ματια του υπο τους ηχους αριας και εξηγει τα ακουστικα δρωμενα στον αταραχο καθιστο?
Ειναι δηλαδη το εργο (που ομολογουμενως δεν εχω δει και μαλλον πολυ λυπαμαι για αυτο) ντοκιμαντερ -based on a true story- η επιστημονικη φαντασια?
Συγνωμη σε οσους ταυτιζονται με καποιον απο τους ηρωες η την πλοκη αλλα σαν στησιμο σκηνης ειναι σαν να εβλεπα το Χουανιτα-η-Παρθενα-τωρα-και-για ψαγμενους-30αρηδες-με-πτυχιο-στα-αγγλικα.
--
ε.
Γμτ, θα επανελθω.
ΔΗΛΑΔΗ ΕΣΕΙΣ ΕΤΣΙ ΚΑΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ?
Εχετε μια πολυθρονα στο κεντρο ενος τεραστιου αποστειρωμενου πεντακαθαρου δωματιου καλογυαλισμενο παρκε και φορατε σακακια και καθεστε σα μουμιες ακλωνητοι ενω ο φιλος σας γυρνοβολαει κρατωντας τον ορο του και κλαει απο πισω απο την μπρεζερα συμπασχωντας με την αρια?
Τζιζας δηλαδη τι βλεπετε πια!
(να υποθεσω οτι στην ταινια ενας θα ειναι τιμιος/φτωχος/αστυνομος/δικηγορος και ο αλλος ειναι πλουσιος/εγκληματιας/ψυχακιας κιολας;)
Κρίμα, τόσο σπέρμα χαμένο...
Δηλαδή ρε ε., για να την εγκρίνεις την σκηνή θα έπρεπε να υπήρχαν παντού τασάκια με αποτσίγαρα, πεταμένα ρούχα στον καναπέ, άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη και μόλις άρχιζε ο Τομ Χανκς να μιλά για την αγαπημένο του σημείο από την αγαπημένη του όπερα, να γυρνά ο Ντένζελ Ουάσιγκτον το κεφάλι του 360 μοίρες σαν την κοπελιά στον Εξορκιστή, να σκαλίζει την μύτη του, να κλάνει και κάπου στην μέση της περιγραφής του άλλου να σηκωνόταν να του έλεγε «Τι ψυχοπλάκωμα είναι αυτό, ας βάλουμε κάτι άλλο», να έβγαζε το cd της Κάλλας και να έβαζε να ακούσουν το πρώτο cd της Γωγώ Μαστροκώστα;
ρε old boy, you are trully sick, χαχα , ήμαρτον!
Τζίζας δηλαδή !
κοπελιά, η Λίντα Μπλερ; Τζίζας Κράιστ εγκέν, δηλαδή!
Το να χαρακτηριζεται κατι ως (αμερικανικη) σαπουνοπερα δεν εχει να κανει (μονο) με το ποσα τσιγαρα εχει το τασακι μονο η αν απο πισω παιζει Μαστροκωστα η αριες.
Στην ιδια πχ κατηγορια, αλλα στοχευοντας στο ηλικιακο target group 14-20 ειναι και ο τιτανικος.
Η συνολικη αισθητικη του πραγματος, ναουμ, ατοφιο σαπουνι ...
Ισως στην Αμερικη το να ακους πια αριες σε κατατασει σε μια κατηγορια ανθρωπων που ειναι τοσο ας πουμε ψαγμενοι και αερινοι και συναισθηματικοι που κλαινε επιτοπου οταν πατηθει το play. Ισως και οι φιλοι τους ειναι ετσι, μοιραιοι και αργοι, ατενιζουν μπροστα αταραχα οσο ο φιλος τους δακρυζει. Τι να πω, μπορει να μαζευονται τετοιοι σε οροφοδιαμερισματα μετα την σκληρη δουλεια, να αφηνουν για λιγο τις γυναικες τους και τα παιδια αλλου και να κανουν τετοια κολπα μυστηρια αντρικου μποντατζ, παγανισμους, να κανουν open up τα soulmates τις ψυχες τους ετσι, με τις κλασσικες μουσικες και να ειναι συνηθισμενο εκει περα.
Αν μαλιστα εχουν και τριτη αντρικη καρικατουρα αντιδρασεων στην παρεα, αυτος θα στεκεται στο παραθυρο ολη την ωρα και θα δακρυσει ενα δακρυ στην κορυφωση της μουσικης.
Πασο ρε παιδια τοτε...
--
ε.
Aισθητική σαπουνόπερας λοιπόν.
Ξαναδές το βίντεο και παρατήρησε μόνο το χρώμα. Δες πόσες φορές αλλάζει ο φωτισμός στη σκηνή, το δωμάτιο και τα πρόσωπα είναι άλλοτε ολοφώτεινα, άλλοτε μέσα στη σκιές, άλλοτε σε μια κοκκινωπή απόχρωση.
Στις σαπουνόπερες δεν παίζουν ποτέ με το φως. Ποτέ.
Στις σαπουνόπερες ακόμη δεν θα βρεις τον Τομ Χανκς και τον Ντένζελ Ουάσιγκτον.
Στις σαπουνόπερες δεν θα δεις ποτέ γωνία λήψης σαν αυτή του Χανκς (η κάμερα τον τραβά πάνω από το κεφάλι του και -δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω- κάθετα).
Αυτό που κάνει τις σαπουνόπερες σαπουνόπερες δεν είναι ότι θα βρεις κάποιον να πεθαίνει και κάποιον να κλαίει. Αυτό που κάνει τις σαπουνόπερες σαπουνόπερες είναι η συρροή όλων των δυνατών απιθανοτήτων και μελό του κόσμου. Είναι ότι αν κάποιος πεθαίνει, θα πεθαίνει επί 145 επεισόδια και το δράμα του θα αναλυθεί επί 145 επεισόδια. Είναι ότι μετά θα πεθάνει η αδελφή του και η μάνα του. Είναι ότι μετά τον θάνατό του μπορεί να εμφανιστεί ο χαμένος δίδυμος αδελφός του.
Η γκάμα των ανθρώπινων εμπειριών και συναισθημάτων είναι πεπερασμένη.
Και ο ποιητής και ο σκυλάς για έρωτα θα μιλήσουν.
Δεν κάνει τον ποιητή σκυλά το γεγονός ότι θα διαπραγματευθεί το ίδιο θέμα με τον Καρβέλα.
Το ζήτημα είναι ο τρόπος διαπραγμάτευσης.
Και καταλαβαίνω ότι αν βλέπεις τη σκηνή ξεκομμένη από την ταινία μπορεί ίσως να σου φαίνεται κάπως.
Αλλά αν δεν έχεις δει την ταινία δεν μπορείς να ξέρεις τι έχει φέρει αυτούς τους δύο ανθρώπους σε αυτό το δωμάτιο, από πού έχουν έρθει και πού πηγαίνουν.
Ο Τομ Χανκς πεθαίνει από AIDS, είναι μεγαλοδικηγόρος και έκρυβε μια ζωή ότι είναι ομοφυλόφιλος. Όταν στην δικηγορική του εταιρία μαθαίνουν ποιός είναι και τι έχει σκαρφίζονται μια πρόφαση για να τον απολύσουν. Θέλει να τους κάνει αγωγή αλλά δεν βρίσκει δικηγόρο κλάσης να τα βάλει μαζί τους. Καταλήγει στον Ντένζελ Ουάσιγκτον που είναι ατυχηματάκιας και κυνηγός νοσοκομειακών. Αναλαμβάνει την υπόθεση. Όταν σε ένα μπαρ πίνει με τους ματσό φίλους του και κάποιος υπαινίσσεται ότι πολλές φιλίες έχει τελευταία με τις αδελφές, του ρίχνει μπουνιά και του απαντάει ότι είναι άντρας και ότι σιχαίνεται αυτούς τους ανθρώπους.
Η σκηνή αυτή είναι προς το τέλος της ταινίας όταν ο Χανκς είναι στα τελευταία του. Αν ξαναδείς στις πρώτες αντιδράσεις του ο Ουάσιγκτον ψιλοστραβώνει με την Κάλλας, την άρια, όλα αυτά τα γκέι πράγματα. Σιγά σιγά, κατά τη διάρκεια της σκηνής, το πρόσωπό του και οι αντιδράσεις του αλλάζουν. Στο τέλος συγκινείται. Στην επόμενη σκηνή (που δεν βλέπουμε εδώ)σηκώνεται και φεύγει άρον άρον γιατί παρασυγκινήθηκε, παρασυναισθάνθηκε και νιώθει απειλημένος.
Εγώ κι εσύ ε., δεν θα κλάψουμε με Κάλλας. Εγώ κι εσύ είμαστε ο Ντένζελ Ουάσιγκτον. Η σκηνή αυτή σου ξυπνάει ειρωνικές αντιδράσεις επειδή την βλέπεις μεμονωμένα. Τις ίδιες αντιδράσεις θα γεννούσε στον χαρακτήρα του Ντένζελ Ουάσιγκτον αν ήταν θεατής και την έβλεπε μεμονωμένα.
Ενταγμένη όμως στο πλαίσιο της ταινίας (της ιστορίας που διηγείται και του τρόπου με τον οποίο τη διηγείται) δεν προξενεί ειρωνεία αλλά συγκίνηση.
Κι εδώ είναι η τελική διαφορά: αν εντάξεις οποιαδήποτε μεμονωμένη σκηνή σαπουνόπερας στο συνολικό της πλαίσιο η ειρωνεία εκατονταπλασιάζεται, ενώ εντάσσοντας τη συγκεκριμένη μεμονωμένη σκηνή μέσα στο πλαίσιο της ταινίας η ειρωνεία ακυρώνεται και εμφανίζεται η συγκίνηση.
Συμφωνώ με την ανάλυση του old boy και ο/η/το ε συγχωρείται γιατί δεν έχει δει την ταινία, και δεν έχει ακούσει όπερα και δεν ξέρει τη διαφορά σαπουνόπερας με άλλα είδη.
Δύο διαφωνίες ωστόσο.
Δεν χρειάζεται να είσαι αδελφή για να κλάψεις με την Κάλλας ή με οποιαδήποτε άρια. Μπορεί να πιστεύεις ότι η Μαρία είναι το ultimate gay symbol αλλά αυτό συμβαίνει επειδή τα περισσότερα λιμπρέττα είναι τραγικά. Και επειδή εξ ορισμού η ζωή ενός ή μίας ομοφυλόφιλης είναι τραγική, καθώς υποχρεώνεται να έρθει σε σύγκρουση με την καθεστηκυία τάξη, και να αλλάξει νοοτροπίες και πεπρωμένα προδιαγεγραμμένα, γι' αυτό ίσως αρέσει η όπερα. Ισως γιατί όλες οι άριες είναι υπερβατικές. Μη στερείς όμως και από εμάς τους straight το δικαίωμα να κλάψουμε, να στεναχωρηθούμε μέχρι να είναι περίλυπος η καρδιά μας και να αναστηθούμε μέσα από το θάνατο της Lucia di Lamermoor. Γιατί οι θάνατοι είναι η λύτρωση στην όπερα και στη ζωή.
Δεύτερο σημείο, μ' ενοχλεί που το Χόλυγουντ ανακαλύπτει την όπερα για να προωθήσει έργα. Σκέψου το Philadelfia χωρίς τον Umberto Giordano. Τι θα ήταν; Ενα καλό έργο. Η άρια το πάει εκεί που του πρέπει. Ας παρηγορηθούμε με το ότι οι άριες σε χολυγουντιανές παραγωγές μπορεί να ωθήσουν κάποιους υποψιασμένους θεατές να ψαχτούν και άλλο. Και να βρούν την mamma morta, την casta diva και όλες τις άλλες θεές που στοιχειώνουν τις μοναχικές στιγμές μας.
Oh, that single chelo, φίλε μου.
1) Nαι, θεωρώ την Κάλλας γκέι σύμβολο.
2) Ασφαλώς δεν εννοώ ότι η Κάλλας αρέσει μόνο στους γκέι.
Κλάψε ελεύθερα λοιπόν, δεν απειλείται το στρεϊτιλίκι σου ;)
Να κανω εδω μια παρεμβαση (η και περισσοτερες) γιατι με πνιγει το δικαιο (και εχω και χρονο σημερα :-) )
Πρωτη και σημαντικοτερη προς εναν που ειπε οτι συγχωρουμαι γιατι δεν εχω ακουσει οπερα. Δεν ηξερες δεν ρωταγες;... Οντως ομως λεει και αληθειες, δεν εχω δει την ταινια.
Τωρα για το τι εστι σαπουνοπερα κατ' εμε:
Σαπουνι ειναι οι αδικαιολογητες παυσεις (πες μου ...[παυση] ... Γιαγκο ... ειναι αληθεια ... [σηκωνομαι] ... ειναι αληθεια ... [κοιταω προς το μερος του] κλπ).
Σαπουνι ειναι οι αφυσικα αργες κινησεις των ατομων (γυρναω το λαιμο μου αργα 2 μοιρες δεξια).
Σαπουνι ειναι η υπερεστιαση σε ενα προσωπο η μια κατασταση για αδικαιολογητα πολυ ωρα σε σχεση με το συνολο.
Σαπουνι ειναι το ευκολο συναισθημα [ακουω μουσικη και κλαιω γιατι ειμαι ευαισθητος].
Σαπουνι ειναι τα catchy θεματα (ξαφνικα αυτος εχει AIDS, τον διωχνουν, ενας τον χλευαζει, τον χωριζει η γυναικα του, δεν του μιλανε τα παιδια του, ο αδερφος του τον δερνει, η μαμα του ειναι παραπληγικη, κανεις δεν του μιλαει πια, δεν εχει λεφτα κλπ]
Σαπουνι ειναι τα cheesy υποβοηθηματα
του soundtrack. Εδω μονο χειροκροτημα τυπου Μαστορακης-εδω-γελαμε δεν επεσε για να μας το κανει λιανα.
Σαπουνι ειναι το out of this world στησιμο της σκηνης (μονο κοιτα τον γυρω χωρο).
Σαπουνι για μενα ειναι και πολυ απο Μπροουκ Μπακ και πολυ απο Τιτανικο και ολιγον απο Λιντς και αρκετο απο Αγγελοπουλο. Η Χουανιτα η παρθενα και ο Γιαγκος απλα δεν ειναι αυτοτελη σαπουνια.
Το οτι ενας ηθοποιος ειναι γνωστος και συμμετεχει δεν κανει την ταινια αποσαπουνοποιει την ταινια, τον ηθοποιο σαπουνοποιει.
Αντε ρε ολντ να το σφιριξουμε ισοπαλια. Να δεχτω οτι η μονη σαπουνο-σκηνη του εργου ειναι αυτη (δεν αποχαρακτηριζεται ως τετοια δεν πα να μου λες οτι η καμερα δειχνει και την πυτιριδα του) και οτι στο υπολοιπο εργο περπατανε, μιλανε, κινουνται και κλαινε/γελανε/γυρνανε τους σβερκους τους σαν κανονικοι ηθοποιοι κανονικων ταινιων.
Δεξου το και εγω θα δω την ταινια...
--
e.
Α και κατι ακομα.
Λες ρε old οτι εγω και εσυ δεν θα κλαψουμε με Καλλας.
Μπορει και να κλαψεις (για εμενα διατηρω επιφυλαξεις).
Δεν ξερω αν γινεται (εδω κατω στη Γη) να καλεσεις καποιον δικηγορο σπιτι σου γιατι εχεις ενα συγκεκριμενο προβλημα και θελεις να το συζητησετε και να του βαλεις το ειδικο κομματι που σε κανει να κλαις και να του το μεταφραζεις με στομφο δακρυσμενος καθως βολταρεις πισω απο την πλατη του ενω αυτος θα ατενιζει αφωνος σα μλκας το κενο.
μην ξεχνάμε φυσικά ότι η ταινία είναι από το 1993 και τότε το θέμα AIDS δεν ήταν ακριβώς catchy.
τώρα, σοβαρά, ο Τιτανικός συγκρίνεται με το Brokeback Mountain και το Philadelphia?
Τα δύο τελευταία αν μη τι άλλο θα μπορούσαν και να συμβούν στον καθένα (σε μια κάποια μορφή).
Hello? Από πότε μια ταινία πρέπεικαι να καταγράψει ρεαλιστικά τη πραγματικότητα; Αυτό που θέλει να σου δώσει είναι το συναίσθημα, όχι η πληροφορία.
Ταινίες, πίνακες, μελωδίες, γλυπτά, φωτογραφίες κλπ.. τέχνη με άλλα λόγια. Σου δείχνουν το φεγγάρι κι εσύ κοιτάς το δάχτυλο;
OldBoy, εκπληκτικό video-εκπληκτικό το comment, πάλι έγραψες :)
Να το σφυρίξουμε ισοπαλία; Δηλαδή να πάρεις ισοπαλία στο γήπεδό μου και να πρέπει μετά εκτός έδρας να ανατρέψω το αποτέλεσμα;
Χαλάλι σου, μόνο και μόνο επειδή φαίνεται (από αυτά που γράφεις) ότι άρχισες να κάνεις παρέα με Μορμόνους τελευταία, οπότε δικαιολογείσαι :)
Τωρα που ξεμπερδεψα με τον old boy μπορω να ασχοληθω και με τους υπολοιπους. Εναν εναν θα τους παρω και θα τους νικησω.
@s:
τώρα, σοβαρά, ο Τιτανικός συγκρίνεται με το Brokeback Mountain και το Philadelphia?
Τα δύο τελευταία αν μη τι άλλο θα μπορούσαν και να συμβούν στον καθένα (σε μια κάποια μορφή).
Παντως, στον Τιτανικο σε ενα συγκεκριμενο βραδυ συνεβει ταυτοχρονα στον καθενα τους ο πνιγμος και ηταν καμια 1000αρια (ισως να λεω και λιγα) ατομα. Και εγινε και αληθινα. Δηλαδη πνιγηκαν οι κανονικοι ανθρωποι ...
Δεν ξερω βεβαια μπορει καποιο συγκεκριμενο βραδυ 1000 και βαλε κανονικοι, αληθινοι καομποιδες με καπελα και λασα και αλογα στο Αμερικα, να πηγαινουν στα λαγκαδια και τα φαραγγια και να καβαλιονται αναμεταξυ τους...
Και γιατι οχι?
από τα καλύτερά σας - σε πολύ καλή στιγμή.
αποενοχοποιημένα ,
γυναίκα γαρ,
δάκρυσα.
:)
Δηλαδή πιστεύεις ότι ο Μπίστης που είναι σύμβολο διακομματικής συναίνεσης, μπορεί να αρέσει και σε μη χαμαιλέοντες;
Τωρα που σας βρηκα, θελω να πω και ενα ακομα σε αυτον που ειπε:
---
Ανώνυμο said...
Κρίμα, τόσο σπέρμα χαμένο...
---
Να τον καθυσηχασω. Το σπερμα δεν ειναι σπανιο σα το φουα-γκρα. Οσο και να χαθηκε δεν συντρεχει λογος ανυσηχιας. Οποιος θελει παντα βρισκει.
Ηθελα να το γραψω αυτο απο την αρχη, αλλα με τους τεχνοκριτικους διαξιφισμους παρασυρθηκα και ξεχαστηκα εντελως.
--
ε.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home