και τέτοια

Εκεί που πέφτουν ανεξήγητα τα βάζα, αλλά το μόνο που σπάει είναι ο πάγος κι η σιωπή.
Εκεί που ανιχνεύεται ένα νέο είδος φωτός, το σεληνόφως φθορίου.
Εκεί που η αγκαλιά ποτέ δεν είναι αρκετή και πάντα χρειάζεται κι άλλη.

Εκεί που το πουκάμισο κοκκινίζει και λευκαίνει, λευκαίνει και κοκκινίζει, μέχρι να καταλάβεις ότι δεν φοβάσαι πια τα σκυλιά.

Εκεί που εκείνο που έχει τελικά περισσότερη σημασία, δεν είναι ούτε το πώς βλέπουν τα μάτια σου τον άλλο, ούτε το πώς βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια του άλλου, αλλά το να καταφέρουν τα μάτια σου να δουν τον άλλο μέσα από τα μάτια του· μέσα από τα μάτια του που σε κοίταξαν και σε ξανακοίταξαν και σε ξανακοίταξαν έτσι· να καταφέρουν δηλαδή να δουν τον άλλο ως βλέμμα αγάπης· ένα βλέμμα που σηματοδοτεί τον πομπό του· εσύ είσαι απλώς ο δέκτης του· ο πομπός θα υπήρχε ανεξάρτητα από σένα· μάλλον, υπάρχει και εκπέμπει ακόμη και με σένα· δηλαδή, εδώ υπάρχει ένας άνθρωπος που ξέρει ν' αγαπά, ένας άνθρωπος που δεν φοβάται να αγαπήσει· αξίζει.
Εκεί που αξίζει κι εκεί που θα αξίζει αυτοτελώς.

Εκεί που δεν μπορείς να λερώσεις, όσο κι αν προσπαθείς.

Εκεί που είναι όμορφα, απλόχωρα, γαλήνια, σωστά.

Εκεί που κοιμάται, με ξεχασμένα στα μάτια τα γυαλιά.

Δίπλα σου, δηλαδή.