Μουστάκας
- Γιατί ξόδεψες έτσι το ταλέντο σου, Σωτήρη; - Δικό μου ήταν. Δικό μου. Θα λογοδοτήσω για το πώς το διαχειρίστηκα;
- Και βέβαια θα λογοδοτήσεις. Άλλωστε τι πάει να πει δικό σου; Χάρισμα ήταν. Σου χαρίστηκε αυτό που είχες. Δεν ήταν δικό σου το χάρισμα. Δικό σου ήταν το από εκεί και πέρα, δικό σου ήταν αυτό που έκανες με αυτό που σου χαρίστηκε.
- Και τι έκανα δηλαδή; Τον κόσμο να γελάει· αυτό έκανα. Δεκαετίες. Ασταμάτητα. Χειμώνα - καλοκαίρι. Από που κι ως που το λες αυτό σπατάλη;
- Υπάρχουν ειδών και ειδών γέλια. Έπαιρνες στη σκηνή το τίποτα και το έκανες στη στιγμή ευφρόσυνο και ξεκαρδιστικό. Φαντάσου τι θα μπορούσες να κάνεις με κάτι περισσότερο από το τίποτα, φαντάσου τι θα μπορούσες να κάνεις με πολλά περισσότερα από το τίποτα.
- Φαντάσου εσύ. Eγώ να απολογηθώ δεν πρόκειται. Αν μπορούσες να ενώσεις σε έναν ήχο όλα τα γέλια που γέννησα στη ζωή μου, η ένταση του θα έφτανε μακριά. Πολύ μακριά. Μην μου λες λοιπόν ότι δεν έφτασα κι εγώ μακριά. Έφτασα τόσο μακριά όσο αυτός. Τον ακούς;
- Φυσικά και τον ακούω, αλλά και πάλι· δεν είναι ακριβώς έτσι, ξέρεις, δεν είναι ακριβώς όπως τα λες.
- Τίποτα στη ζωή δεν είναι ακριβώς κάτι. Όλα είναι περίπου κάτι και περίπου κάτι άλλο· να ένας πολύ καλός λόγος για να γελάμε μέχρι δακρύων.
posted by Old Boy @ 8:48 μ.μ.
21 comments
21 Comments:
και φαντασου τι προκειται να πει ο Θεος στον Ψαλτη...
πραγματι,η αντιπαραβολη της ασπρομαυρης περιοδου του Σωτ.Μουστακα(παλιος καλος εμπορικος κιν/φος...) με την εγχρωμη περιοδο του καταδεικνυει αφενος την σπατάλη του πλουσιου ταλεντου του και αφενος την σοφια οσων εμειναν πιστοι στην εποχη τους
(ακομα κι ο Charlie Chaplin με τον ομιλουντα τα μπερδεψε...)
Αλλα παλι,σωστα λες,ποιοι ειμαστε εμεις για να κρινουμε?
RIP Σωτηρη!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Καλο του ταξιδι...
Μεγάλο ταξίδι, από τον Αλέξη Ζορμπά στο Ένας νομοταγής πολίτης και το Ροζ Γάτο με τα μπούτια της Βάνας, ενδεδυμένης με μαύρο κορμάκι, σε γκρο πλαν! Ξεκαλοκαίριασμα του στο Δελφινάριο και στα άλλα θερινά με τον κόσμο που αρέσκεται σε αυτά τα θεάματα.
Η παιδική μνήμη σε πείσμα της μεταμοντέρνας κουλτούρας, κρατά σφικτά και ανώφελα, ασυνείδητα και ερήμην, νοσταλγικά πάντα, την σκηνή σε μια παλιά κωμωδία που παριστάνει το νεκρό, παρωδώντας την ακαμψία του με τρόπο, τόσο κομψά αστείο ή το τραγούδι με τον Καλογιάννη ''άνοιξε το παράθυρο να μπει, δροσιά να μπει του Μάη, εμείς για αλλού κινήσαμε για αλλού και αλλού η ζωή μας πάει'' στο κλείσιμο της μελό νομοταγούς πορείας του!
''Η μαζική κουλτούρα είναι ψυχανάλυση από την ανάποδη'' Λέο Λόβενταλ..κυρίως έτσι είναι!
Παρόλο που στο άρθρο σου τον βάζεις να δικαιολογεί τις επιλογές του, ο Μουστάκας, σε αντίθεση με άλλους που προσπαθούν να υπερασπιστούν τα σκουπίδια τους, είχε το θάρρος να δηλώσει με παρρησία σε συνέντευξη: "Το 98% της δουλειάς μου είναι για πέταμα".
Έχεις δίκιο αταίριαστε. Με τη διαφορά ότι δεν το μετάνιωσε, νομίζω. Αυτό που ήθελε κάθε στιγμή, το έκανε. Και είχε και το ανάλογο τίμημα.
Να είναι καλά εκεί που πάει...
H "αναφορα" σου στην φωτογραφία είναι πολύ ψαγμενη! Η συγκεκριμένη ταινία είναι μία απο τις αγαπημένες μου! (και πολύ δυσεύρετη)
Εγώ θα θυμάμαι πάντα τα απογεύματα που καθόμουν στον καναπέ και τον έβλεπα να κάνει τον υπνοβάτη καθγηγτή, τον ιδιοκτήτη γραφείου συνοικεσίων κλπ. Πήξαμε στην κουλτούρα πια.
Καλό ταξίδι!
ΥΓ. Αν δεν πήγαινε και στις εκπομπές του εντολέα μας του Τριανταφυλόπουλου...
Σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το δικό μου κείμενο, εμπνευσμένο από σχόλια που γράφηκαν εδώ και στο blog μου από τον squarelogic:
...Πολλοί επισημαίνουν ότι η αξία του πνίγηκε μέσα σε πέλαγος κακής ποιότητας ταινιών, προωρισμένων να παίξουν κυρίως σε βίντεο. Και αν είναι έτσι, ο Σωτήρης Μουστάκας δεν έκανε στην καρριέρα του τίποτε διαφορετικό από αυτό που όλοι κάνουμε στη ζωή μας: Μη όντες παραγωγοί ούτε καν σκηνοθέτες της, απλώς περιοριζόμαστε να παίζουμε το ρόλο μας πάνω σε σενάριο που δεν έχει γραφεί από εμάς τους ίδιους. Καμμιά φορά υπάρχει η πολυτέλεια της ακριβής παραγωγής, των πολλών εκδοχών, των πολλών εναλλακτικών σεναρίων. Συχνά όμως όχι. Και τότε μένει η παραίνεση του Μεγάλου Αλεξανδρινού:
"Και αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες."
Όσο μπορείς...
ΑΣΧΕΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΑΣ φίλε Old Boy: στο γνωστό στέκι έχω απαντήσει εκτενώς τόσο στα "πορτογαλικά πανέρια" όσο και στο "ο χιουμορίστας κύριος Β.", όπου συνεχίστηκε η ενδιαφέρουσα κουβέντα. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω και τη δική σου άποψη.
ΑΣΧΕΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΑΣ φίλε Old Boy: στο γνωστό στέκι έχω απαντήσει εκτενώς τόσο στα "πορτογαλικά πανέρια" όσο και στο "ο χιουμορίστας κύριος Β.", όπου συνεχίστηκε η ενδιαφέρουσα κουβέντα. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω και τη δική σου άποψη.
ΑΣΧΕΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΑΣ φίλε Old Boy: στο γνωστό στέκι έχω απαντήσει εκτενώς τόσο στα "πορτογαλικά πανέρια" όσο και στο "ο χιουμορίστας κύριος Β.", όπου συνεχίστηκε η ενδιαφέρουσα κουβέντα. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω και τη δική σου άποψη.
oldboy, γιατί έχω την αίσθηση ότι δεν σε πιάνουν;
Άλλα κατάλαβα να λες κι άλλα διαβάζω ότι καταλαβαίνουν. Τι ήθελες να πεις ο ποιητής;
Ρε μπας και έχω κι άλλο πρόβλημα, εκτός από αυτά που ξέρω;
Εγώ πάντως, αν έγραφα για τον σπουδαίο Μουστάκα, θα έγραφα αυτά που κατάλαβα ότι έγραψες εσύ...
«και φαντασου τι προκειται να πει ο Θεος στον Ψαλτη»
Squarelogiv, σιγά μην ασχοληθεί ο Θεός με τον Ψάλτη. Με τον ψάλτη της εκκλησίας ίσως.
''Η μαζική κουλτούρα είναι ψυχανάλυση από την ανάποδη'' Λέο Λόβενταλ.
Τι θέλει να πει ο ποιητής, Gasireu;
Univers, δεν διαφωνώ ιδιαίτερα.
«oldboy, γιατί έχω την αίσθηση ότι δεν σε πιάνουν;»
Γιατί είμαι άπιαστος ;) Κοίτα, για να βοηθήσω τους μελλοντικούς μελετητές των ποστ μου, μπορούμε να πούμε ότι εδώ ο μπλόγκερ πειραματίζεται με τη φόρμα του διαλόγου σε μια προσπάθεια να απεικονίσει τις δύο όψεις της αλήθειας και να αποφύγει μονοσήμαντους αφορισμους. Ο Μουστάκας και ο ανώνυμος συνομιλητής του εκφέρουν ο καθένας την δική του αλήθεια και την υπερασπίζονται, προκειμένου ο αναγνώστης να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και να επιλέξει εκείνος ποιά άποψη τον εκφράζει περισσότερο. Η καταληκτική δε πρόταση του Μουστάκα αποτελεί μια οξυδερκέστατη (και να το πιστώσουμε αυτό στον μπλόγκερ) παρατήρηση περί της φύσεως του γέλιου και της ανάγκης μας να γελάμε (ένα γέλιο που μπορεί και να καταλήγει σε κλάμα) σε μια ζωή που φαίνεται να στερείται ακλόνητων βεβαιοτήτων και να βρίθει αμφιβολιών και σχετικοτήτων. Ο σχετικισμός ως γαργαλιέρα. Σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα κι επανερχόμαστε.
Μπορεί ο Μουστάκας σε έναν άλλο τόπο να έκανε διαφορεετικές επιλογές. Δεν γίνεσαι μόνο αυτό που επιδιώκεις αλλά και σ' αυτό που σε σπρώχνουν οι περιστάσεις και οι δυνατότητες για επιλογές. Σωστός ο διάλογος. Την καλησπέρα μου.
Σε έναν άλλο τόπο ή στον ίδιο τόπο αλλά σε λίγο παλαιότερο χρόνο. Καλησπέρα κι από μένα.
Υπάρχει από τη μία, το αναγκαίο βλέμμα από τα έξω προς τα μέσα, η ατομικότητα, η ενδοσκόπηση η ενασχόληση με τη μονάδα, κόντρα στο κατασκευασμένο προϊόν, το οποίο προσβλέπει στο να αναιρέσει το καθαρά αισθητικό συναίσθημα ως αντίδραση του ιδιωτικού ατομικού υποκειμένου και ως κρίση ενός ατόμου που αποσπάται από τις επικρατούσες κοινωνικές σταθερές. Με την κοινή παραδοχή, ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ελεύθερα να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στα έργα τέχνης, στο μέτρο που δεν έχουν υποκύψει στη μαζική ισοπέδωση και ότι η τέχνη αιτεί την εσωστρεφή σκέψη και την αλήθεια της, προβάλλοντας ένα κόσμο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα ‘από μέσα’, χωρίς να αλλάξει η πραγματική κατάσταση, κόσμο που πραγματώνει αιώνια ιδανικά, διαπιστώνεται η δύναμη της τέχνης να δημιουργήσει μια εσωτερική ελευθερία, που μπορεί να συνυπάρχει με την πιο ανελεύθερη εξωτερική πραγματικότητα. Έτσι, κατά τον Μαρκούζε, η τέχνη επικυρώνει, καθαγιάζει, την υπάρχουσα κοινωνική δομή, ενώ ταυτόχρονα την αρνείται. Η μαζική κουλτούρα στον αντίποδα, κατασκευάζεται από τις υπάρχουσες δομές, εξυπηρετώντας κάποιους από τους σκοπούς τους. Η τέχνη και η ψυχανάλυση συντρίβουν τους φραγμούς, ενώ η μαζική κουλτούρα τους καλλιεργεί.
Σαν αντίλογο θα μπορούσε κανείς να παραθέσει τη διαπίστωση του Χορκχάιμερ, ότι το έργο τέχνης αναγκάζει τις μάζες να δουν την αλήθεια, συχνά τη φρίκη, χωρίς να προσφεύγουν στην ψυχολογία τους και δεν υπόσχεται ότι θα οδηγήσει (πράγμα που κάνει η ψυχανάλυση) αυτήν την ψυχολογία στην ‘προσαρμογή’, δίνοντας στα τσαλαπατημένα άτομα μια εικόνα της ίδιας τους της απελπισίας, απαγγελλόμενο μια ελευθερία που τρομάζει. Η σύγχρονη ψυχανάλυση όμως, κατά τη δική μου γνώμη, εμπεριέχει ως τεχνική αυτήν ακριβώς την αποκάλυψη της ατομικής απελπισίας, σαν το πρώτο στάδιο αναγνώρισης της αιτίας, ώστε να προβεί στην υποβοήθηση, με όποιο δυνατό τρόπο, του ατόμου. Συχνά δε η αποκάλυψη και μόνο αυτή, οδηγεί στην συνειδητοποίηση του προβλήματος, διεργασία που αποτελεί τη μισή επίλυση.
Δεν σ' αφήνουν τ' αηδόνια να κοιμηθείς στις Πλάτρες
Μεγάλος. Κρίμα γαμώτο. Πολύ...
Eυχαριστώ Gasireu, πολύ ενδιαφέρον :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home