Αγκαλιάζοντας μια εικόνα
Πριν λίγες μέρες η κινέζικη αστυνομία απελευθέρωσε τριάντα ένα άτομα που δούλευαν ως σκλάβοι σε ένα εργοστάσιο τούβλων σε μια κινέζικη επαρχία.Κοιτάζω από χθες αυτήν την φωτογραφία και δεν μπορώ να ξεκολλήσω. Την έβαλα και φόντο στον υπολογιστή· είναι περισσότερο ο μεσαίος που με κεντρίζει.
- Ο αριστερός κοίτα προς τα κάτω και δείχνει να κοιτά στο παρελθόν, δείχνει να αναλογίζεται τί τράβηξε.
- Ο δεξιός κοιτά προς τα πάνω και δείχνει να κοιτά στο μέλλον, δείχνει λυτρωμένος.
- Ο μεσαίος κοιτά ευθεία μπροστά του και δείχνει να κοιτά και ν΄ ανήκει στο παρόν, δείχνει εντελώς αθώος, δείχνει σαν να έχει έρθει από αλλού, δείχνει σαν ό,τι του συνέβαινε να ήταν το φυσιολογικό και αυτό που του συμβαίνει τώρα να είναι το συναρπαστικά αφύσικο: κορδώνεται και δεν κοιτά ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον αλλά την κάμερα, κοιτά σαν παιδί που συγκεντρώνει τα βλέμματα των μεγάλων, κοιτά υπερήφανος την στιγμή που οι άλλοι δύο ντρέπονται, κοιτά σαν να μην υπήρχε χθες και αύριο, πριν πέντε και μετά από πέντε λεπτά, αλλά τώρα και μόνο τώρα.
Σου 'ρχεται να τον αγκαλιάσεις, έτσι, με όλη του την μάκα, σου 'ρχεται να τον πάρεις, να τον πλύνεις, να τον ντύσεις, να του φερθείς καλά, να τον έχεις δίπλα σου.
Όλα αυτά μου έρχονται στ΄αλήθεια και στ΄αλήθεια μπορώ να πω ότι νιώθω κάτι σαν στοργή για αυτόν, μόνο που πρόκειται για στοργή και ευαισθησία όχι προς τον συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά προς την φωτογραφία του συγκεκριμένου ανθρώπου, προς την εικόνα του συγκεκριμένου ανθρώπου.
Γιατί εάν ήμουν παρών την ώρα που έβγαινε η φωτογραφία, θα τον πλησίαζα και στα τρία μέτρα μπορεί να απομακρυνόμουν, γιατί θα βρώμαγε και θα με λέρωνε, γιατί αν ήμουν όντως εκεί το να τον πάρω και να τον βάλω σπίτι μου θα είχε ένα συγκεκριμένο κόστος, ένα συγκεκριμένο ξεβόλεμα, μια συγκεκριμένη ανατροπή του τρόπου ζωής μου.
Θέλω να πω, ότι στη θεωρία μπορεί να νιώθω στοργή για αυτόν, μπορεί να νιώθω κάπως και για έναν στους είκοσι κατεστραμμένους που βλέπω στο δρόμο, αλλά τα θεωρητικά θετικά συναισθήματα τίποτα δεν αποδεικνύουν, όπως ακριβώς τίποτα δεν αλλάζουν.
Στην πράξη κρινόμαστε όλοι κι εκεί που το κάθε θεωρητικό συναίσθημα συγκρούεται με την πραγματικότητα και με τις αναγκαίες θυσίες που απαιτεί η επαλήθευσή του.
Δηλαδή το τί νιώθεις λίγα λέει. Το τί είσαι διατεθειμένος να κάνεις για αυτό που νιώθεις λέει πολλά περισσότερα.
posted by Old Boy @ 6:38 μ.μ.
11 comments
11 Comments:
αν προσπαθούσα να μαντέψω τι σκέφτεται ο συγκεκριμένος μάλλον θα έλεγα ότι απορεί. ένα αθώο "γιατί".
κι αν προσπαθουσα να φανταστώ ποιός μπορεί να σημαδεύτηκε εντονότερα απ όλο αυτό, θα έλεγα ο αριστερός, μοιάζει να μην έχει ξεκολλήσει απο κει.
Δηλαδή το τί νιώθεις λίγα λέει. Το τί είσαι διατεθειμένος να κάνεις για αυτό που νιώθεις λέει πολλά περισσότερα.
Σωστόόό το επιμύθιο.
Το νόμισμα βέβαια της αμφοβολίας που στη μία του πλευρά έχει τη διάσταση αισθήματος vs. πράξης/υλοποίησης, έχει φυσικά και την άλλη του πλευρά, αυτήν που λέει οτι μόνο και μόνο επειδή νοιώθεις κάτι δεν σημαίνει οτι υπάρχει και πραγματικά.
(just cause you feel it, doesn't mean it's there)
Ωραια τα λες.
Στις πραξεις κρινομαστε, σιγουρα, ομως και το τι νοιωθουμε δεν λεει λιγα, δεν πρεπει να λεει λιγα.
Μια φορά, πριν πολλάάά χρόνια, πριν αποχτήσω παιδιά και μόλις είχα αποχτήσει δίπλωμα, πήρα ένα γυφτάκι από το δρόμο, ένα κοριτσάκι γύρω στα εξ εφτά θα ήταν, βρώμικο και τρισάθλιο ζητιάνευε στο δρόμο της γειτονιάς μου έξω από ένα μεγάλο νοσοκομείο, το ανέβασα σπίτι μου, το έβαλα στη μπανιέρα και τό 'πλυνα, του φόρεσα δυο ρουχαλάκια ίσα να κάτσουμε στη βεράντα να ταϊστεί και να βγούμε να του ψωνίσω και να δω στην αστυνομία και στο δικηγόρο πώς θα μπορούσε να γίνει να επιμεληθώ για την καλοπέραση και τη μόρφωσή του. Το λέγαν' Μάρσα και ήταν υποτυπωδώς ξανθωπό με όμορφα ματάκια και μιλούσε όμορφα. Με το που κατεβήκαμε, περίμενε στην είσοδο της πολυκατοικίας μια γυναίκα, ίσως γιαγιά ίσως και να το νοίκιαζε σκέφτηκα αργότερα, και τ' άρπαξε και κείνο έκλαιγε, η γυναίκα ζήταγε τα ρούχα τα παλιά, ανέβηκα και τά 'βγαλα από τα σκουπίδια και της τα πήγα να μη σκούζει, έδωσα και ένα εικοσάρι -χάρτινο ήταν τότε- και όλα καλά για κείνη τη γυναίκα. Για μένα και για το κοριτσάκι, μάλλον όλα δύσκολα και παράξενα. Από τότε δε δίνω ελεημοσύνη σε κανένα, μόνο ανταμοιβή σε μουσικούς και άλλους καλλιτέχνες του δρόμου.
Μια εικόνα είχα αγκαλιάσει και 'γώ τότε, την εικόνα που είχα φτιάξει στο μυαλό μου. Για τούτο λέω, καλύτερα να αγκαλιάζουμε εικόνες που ζητούν υπεύθυνα και με γνώση την αγκαλιά μας.
Όχι, Ροδιά. Εσύ αγκάλιασες τον άνθρωπο όχι την εικόνα του. Εσύ είσαι από τις εξαιρέσεις που κάνουν τον κόσμο καλύτερο :)
ωραία σκέψη
Eμένα, μικρό αλλ' όχι αμελητέο μέρος του εισοδήματός μου πάει στους επαίτες (ή, ακριβέστερα και δυστυχέστερα, στους νταβατζήδες των).
Ο καφές στη Βαλαωρίτου ή η επίσκεψη στη Νέα Υόρκη είναι βιβλική εμπειρία. :)
Παλαιότερα, πιο οργανωμένος, είχα μπισκότα, ώστε να τα τρώνε τα παιδάκια και όχι αυτοί που τα εκμεταλλέυονται.
Δυστυχώς, μόνον ο Ιησούς θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε ΚΑΘΕ βλέμμα. Υπό μίαν έννοια, ο Ιησούς βρίσκεται σε κάθε τέτοιο ή μη τέτοιο βλέμμα (σίγουρα, δεν βρίσκεται στους εμετικούς "Ιερούς Ναούς").
Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τον Ιησού.
Τι να γράψω Oldboy?
Σκέφτομαι να μη γράψω σχόλιο, και μετά λέω, πως θα ξέρει πόσο πολύ σημαντικό είναι για μένα που κάποις εκφράζει αυτά που πολλοί, πολλοί σκεφτόμαστε μα δεν έχουμε τον τρόπο να τα πούμε έτσι?
Σκέφτομαι να γράψω, άραγε θα μπορέσω ποτέ να σε αγκαλιάσω για να σου δείξω πόσο πολύ χάρηκα που σε γνώρισα?
Σκέφτομαι να γράψω, βρε δε βάζεις υποψηφιότητα, να σε ψηφίσουν όλοι οι κανονικοί άνθρωποι, μπας κι αλλάξει επιτέλους αυτός ο κόσμος?
Μετά σκέφτομαι, ας μη γράψω καλύτερα τίποτα.
Και όλα αυτά, κάθε φορά (εκτός από όταν γράφεις για ποδόσφαιρο, χαχαχα!)
Lemon, το σχόλιό σου με κάνει να νιώθω ότι δεν γράφω στο βρόντο, ότι δεν ζω στο βρόντο. Σε ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home