Ουράνια Πλάσματα

Βγήκε κι έκατσε στο μπαλκόνι της. Άλλη μια καινούρια συνήθεια. Όλα αλλάζουν τελικά με τον καιρό - ακόμα κι οι συνήθειες. Μπορεί να άλλαζε ακόμα και η τύχη της. Τίποτα δεν κρατά για πάντα - έτσι λένε όλοι. Κι αφού για την ευτυχία ισχύει σίγουρα (που δεν το λένε και τόσο), δεν μπορεί παρά να ισχύει και για την πίκρα, την απογοήτευση, τον πόνο (που το λένε τόσο κι άλλο τόσο). Τέλος πάντων, ας κρατούσαν και για πάντα. Στο τώρα ζούσε και αφού στο τώρα τα άντεχε, θα τα άντεχε εν ανάγκη και στο πάντα. Δεν είναι το πάντα τόσο τρομακτικό. Εμείς το κάνουμε τόσο τρομακτικό για να καταφέρνουμε ψυχολογικά να τη βγάζουμε στο τώρα. Θα τ' άντεχε λοιπόν. Αλλά κι αν παρ' ελπίδα δεν τ' άντεχε - θα είχε άραγε και τόση σημασία; Ποτέ δεν πίστεψε ότι ο εαυτός της έχει ιδιαίτερη σημασία. Κάπου μεταξύ σεμνότητας και έλλειψης αυτοπεποίθησης είχε μετατρέψει εδώ και πολλά χρόνια το «γνώθι σ΄αυτόν» σε «υποτίμησε τον εαυτό σου». Όχι συνειδητά. Το πίστευε, το πίστευε βαθιά πως δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Κι όλοι όσοι την ήξεραν αναρωτιούνταν ποιό μυστικό μείον βλέπει μέσα της που εκείνοι δεν μπορούσαν να διακρίνουν. Τώρα όμως κάθεται στο μπαλκόνι της. Οκλαδόν κάτω. Ξυπόλητη. Μαύρο κοντομάνικο αντρικό τι σερτ, κόκκινο παντελόνι φόρμας, πορτοκαλί αναπτήρας μπικ, άχρωμο πλαστικό τασάκι μισογεμάτο, λευκό πακέτο τσιγάρα μισοάδειο, ποτήρι με ουίσκι και σόδα που γεμίζει και αδειάζει. Όχι και τόσες πολλές φορές. Αρκετές πάντως για να αρχίσει να νιώθει μια ζάλη, καθώς συνομιλεί νοερά με τον εαυτό της, αναπλάθοντας για πολλοστή φορά λάθη παλιά κι ελπίδες νέες. Κοιτάζει το φεγγάρι. Μετά από ώρα καταλαβαίνει ότι το κοιτάζει για ώρα. Είναι νέα σελήνη. Γέρνει λίγο το κεφάλι και της θυμίζει ένα :) «Το φεγγάρι μού χαμογελά, μα τι χαζή που είμαι», λέει μισογελώντας. Τείνει το ποτήρι της ψηλά προς το απροσδόκητο απόμακρο φλερτ της. Στην υγειά μας. Πίνει μια γερή γουλιά, ξαναγέρνει το κεφάλι, απομακρύνει τα μαλλιά από τα μάτια της κι αποφασίζει να παίξει τίμια, αποφασίζει πως για να σχηματισθεί σωστό χαμόγελο θα πρέπει να εμφανιστούν επάνω του δυο κουκκιδούλες.

Με γερμένο κεφάλι περιμένει υπομονετικά δυο άστρα να εμφανιστούν πάνω από το καινούριο φεγγάρι.

Δεν εμφανίζονται.

Τότε βλέπει -είναι σίγουρη πως βλέπει- δυο κομματάκια φεγγαριού να φεύγουν από το εύθυμο στόμα και να ανεβαίνουν σιγά σιγά, μέχρι να φτάσουν στο σημείο να γίνουν τα μάτια του.

Το άλλο πρωί στη δουλειά αμφιταλαντεύεται αν μπορεί να πει την ιστορία της. Τελικά διστάζει. Οι συνάδελφοί της δεν μαθαίνουν για το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο νυχτερινό ουρανό, ξαφνιάζονται όμως ευχάριστα παρατηρώντας το χαμόγελο που είναι σχηματισμένο στο πρόσωπό της όσο δουλεύει πάνω απ΄το κομπιούτερ της.