Η Λεμονάδα του Πνεύματος
H (αγαπημένη) «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας έφτιαξε μπλογκ.
Στο ποστ με τίτλο «Κριτική Εναντίον Blogs και Αντιστρόφως», στην ερώτηση σχολιαστή: «Τι πιστεύετε για τα blogs που εκδίδονται σε μορφή βιβλίου;», η απάντηση μεταξύ άλλων λέει: «Θεωρώ ότι η δημοσίευση των blogs σε βιβλίο ακυρώνει την λειτουργία των ιστολογίων ως χώρων ελεύθερης (και συχνά ανεπεξέργαστης) έκφρασης ... Εκτός πλαισίου, τα ιστολογικής καταγωγής κείμενα κινδυνεύουν να χάσουν τη δροσιά, τη φρεσκάδα, τον αυθορμητισμό τους».
Η γνώμη η δική μου είναι ότι τα ιστολογικής καταγωγής κείμενα όσο κι αν καθορίζονται σε ένα βαθμό από το πλαίσιο τους, όσο κι αν καθορίζονται δηλαδή σε ένα βαθμό από το γεγονός ότι γράφονται σε μπλογκ, πρέπει εν τέλει να κρίνονται αυτόνομα και ανεξάρτητα από το πού τα βρίσκουμε γραμμένα.
Με άλλα λόγια, αν ξεχάσουμε ότι αυτό που διαβάζουμε είναι «ποστ», θα μπορούσε να σταθεί κάπου αλλού ή επειδή είναι «ποστ» σημαίνει εκ προοιμίου ότι δεν είναι και για πολλά - πολλά;
«Δροσιά, φρεσκάδα, αυθορμητισμός», οι λέξεις αυτές μπορούν να έχουν δυο αναγνώσεις, την αυτονόητα θετική, αλλά και την πατερναλιστική - συγκαταβατική, σύμφωνα με την οποία τα μπλογκ δεν είναι παρά η λεμονάδα του πνεύματος.
posted by Old Boy @ 7:25 μ.μ.
22 comments
22 Comments:
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Απλά οι κλασσικοί δημοσιογράφοι και συγγραφείς είχαν ιδρύσει μια "αυτοκρατοριά" στην οποία δεν έμπαινε όποιος και όποιος, η ψιλικατζού για παράδειγμα δεν υπήρχε περίπτωση να γράψει ποτέ βιβλίο. Σιγά σιγά χάνουν αναγνωστικό κοινό και δεν το αντέχουν αυτό. Η όλη διαμαρτυρία τους και υποστήριξης των παλαιών μέσων ενημέρωσης είναι απλά μια κραυγή αγωνίας πριν τον θάνατο.
Ρίξε και μια ματιά εδώ σε ένα ποστ που έγραψα τυχαία σήμερα για αυτό το θέμα.
Εντός εκτός ή επί τα αυτά ένα κείμενο κρίνεται από το περιεχόμενό του. Νομίζω.
Empora, την συγκεκριμένη πάντως άποψη στην οποίο αναφέρομαι στο ποστ, την θεωρώ καλοπροαίρετη και υπό αυτό το πρίσμα την σχολιάζω.
Χλωροφύλλη, ένα κείμενο θα έπρεπε να κρίνεται από το περιεχόμενό του και ίσως τελικά να κρίνεται από το περιεχόμενό του. Μέχρι το τελικά όμως υπάρχουν οι δυσκολίες των προκαταλήψεων.
Μα και πολλά χρονογραφήματα και επιφυλλίδες δεν είναι παρά "ποστάκια" στο χαρτί. Ουδέποτε θεωρήθηκε μη αυτονόητη η έκδοσή τους σε βιβλίο, ποτέ δεν αποτέλεσε αντικείμενο κριτικής η συγκεντρωτική τους καταγραφή και η εκδοτική τους αναγκαιότητα. Γιατί να έχω πρόσβαση στις "Ματιές" του Λευτέρη Παπαδόπουλου και όχι στο "βλέμμα" του Old Boy;
ίσως ξεκινούν όλα από την υπόθεση ότι όταν γράφει κάποιος σε blog, το κάνει χωρίς να επεξεργάζεται το κείμενο και πολύ. Το οποίο φυσικά δεν ισχύει (όχι πάντα τουλάχιστον).
Το κείμενο φυσικά και κρίνεται από το περιεχόμενό του, στην τελική.
Το "blog" είναι ένας καθαρά τεχνολογικός όρος. Πλέον ο καθένας έχει τη δυνατότητα να γράφει ότι θέλει στο Ίντερνετ, και να καταγράφει τα όποια σχόλια. Αυτό μπορούσε να γίνει και πριν 15 χρόνια, με πιο δύσκολα "μέσα". Σε τελική ανάλυση, το blog ελάχιστα διαφέρει στην ουσία από μια mailinglist.
Το ίδιο και τα τυπωμένα κείμενα, είτε βγήκαν από σχόλια σε blogs, είτε από συνεντεύξεις, δεν έχει καμία διαφορά στην ουσία.
Απλά τα blogs (ως τεχνολογία) έτυχε να συμπέσουν με τη στιγμή που το Ίντερνετ έχει εισχωρήσει σε όλα τα σπίτια. Αν αυτό είχε συμβεί 10 χρόνια πρίν, θα μιλούσαμε για περήφανους IRCers ή διάσημους Chatters με δικά τους chatrooms, και chatlogs που κατέληξαν να γίνουν βιβλία, chatbooks.
Όσο γεμίζουν τα blogs, αδειάζουν οι δρόμοι, τίποτα παραπάνω.
"η λεμονάδα του πνεύματος", χεχε (tips hat)
Συμφωνώ εν γένει, με την παρατήρηση ότι πολλά είδη κειμένων σε blogs (τα περισσότερα εκτός από τα χρονογραφικά - λογοτεχνικά) δε μεταφέρονται εύκολα σε μέσα χωρίς υπερσυνδέσμους. Ακόμα και οι bloggers δεν έχουν συνειδητοποιήσει την πολυσυζητημένη "δύναμη του μέσου", που σε μεγάλο βαθμό πηγάζει από τη δυνατότητα να χτίζεις γέφυρες και δεσμούς.
Ανεξάρτητα από τις χαριτωμενιές (φρεσκάδα, δροσιά,...) ένας ορισμένος τρόπος χρήσης του μέσου καθιστά την έκδοση σε βιβλίο όντως ακυρωτική: όταν τα ποστ έχουν ως στόχο την ενημέρωση ή είναι γραμμένα με τρόπο που προετοιμάζει και αναζητά έντονα την αντίδραση από τους σχολιαστές, ή παίζουν με καίριο τρόπο με την τεχνολογία του μέσου (με συνδέσμους ή πολυμέσα) τότε τί νόημα έχει να εκδίδονται σε βιβλίο;
Βέβαια, μπορεί πάντα κανείς να "επιμεληθεί" της έντυπης έκδοσης. Οπότε φαντάζομαι ανοίγει μια άλλη συζήτηση.
Τέλος, σχεδόν κάθε ποστ εκτός πλαισίου χάνει με τον ίδιο τρόπο που χάνει ένα χρονογράφημα. Και τα ίδια κριτήρια με τα οποία αποφασίζουν αν ένα χρονογράφημα είναι εκδόσιμο θα έπρεπε να ισχύουν και για τα ιστολόγια. Και μάλλον ισχύουν (χωρίς αυτό να σημαίνει οτι πρόκειται για δίκαια κριτήρια).
Δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι γίνεται ή δε θέλουν να το πουν δημόσια; Πάντως κατά τα άλλα η προσπάθεια είναι -εκ πρώτης όψεως- συμπαθητική.
Τα περισσότερα blogs είναι "αυθόρμητα" κι αυτό κάποιος μπορεί να το εκτιμά (πού είσαι, Killing Time?) ή μπορεί να το βαριέται, αλλά το να λέμε ότι τα blogs υπάρχουν για να είναι αυθόρμητα, είναι σαν να λέμε ότι η μουσική υπάρχει για να γράφονται pop τραγούδια. Δε στέκει.
Τέλος πάντων, οι εφημερίδες σε λίγες δεκαετίες (για Ελλάδα μιλάμε) θα είναι μόνο online και πάντα με χώρο για τα σχόλια των αναγνωστών, δε νομίζω ότι θα καταφέρουν να το αποφύγουν αυτό. Δηλαδή θα λειτουργούν κι αυτές σαν blogs, αλλιώς δε θα τούς δίνει κανείς σημασία.
Από την άλλη, τα μυθιστορήματα μικραίνουν συνεχώς σε μέγεθος: ποιός κάθεται σήμερα να διαβάσει Το Πόλεμος και Ειρήνη; (ΟΚ, η Κουρούνα, ποιός άλλος?) Το Δον Κιχώτη; Δυο-τρεις "περίεργοι" and that's it.
Οπότε οι εφημερίδες μετατρέπονται σε blogs (αφού περάσουν το στάδιο του τσοντο-κλαμπ) και τα μυθιστορήματα μετατρέπονται σιγά-σιγά σε posts. Κι ό,τι δεν περαστεί στο internet (είτε σε blog είτε αλλιώς) σε λίγα χρόνια θα έχει εξαφανιστεί χωρίς ίχνη. Νομίζω ότι αυτό φαίνεται ήδη, έτσι δεν είναι;
Επομένως, καλά είναι τα βιβλία των bloggers, αλλά πιο πολύ θα πρέπει να ανησυχούν οι μη-bloggers για το πώς θα διαδοθεί η τέχνη τους online. Αμ πώς...
Σε πρώτη φάση τo post μοιάζει να έχει τη μοίρα των καλών κειμένων μιας εφημερίδας. Σήμερα αποθέωση, την επομένη περιτύλιγμα για ψάρια.
Φυσικά αυτό που φθείρεται (και βρωμάει) δεν είναι η ουσία της σκέψης αλλά το περιτύλιγμα (χαρτί)
Γι αυτό αν ενα ποστ μπορεί να σταθεί αυτόνομα θα σταθεί, δεν νομίζω ότι αμφίβάλει κανείς για αυτό.
Σίγουρα πάντως η ευκολία με την οποία μπορεί κάποιος να δημοσιεύσει ένα κείμενο στο ιστολόγιο του δεν είναι υπέρ της ποιότητας. Είναι όμως υπέρ του αυθορμητισμού, της φρεσκάδας καιτης δροσιάς της γραφής που είναι παράγοντες που δεν θα πρέπει να τους υποτιμάμε. Καμιά φορά μπορεί να σκοτώσεις για μια παγωμένη λεμονάδα :))
Και μιλώντας για ευκολία. Ξέρεις Ολντ Μπόι, όταν κάποιος σε διαβάζει σε βιβλίο σίγουρα το κάνει κλέβοντας από τον προσωπικό του χρονο. Αν το κάνει από τον υπολογιστή του μπορεί να το κάνει κλέβοντας από τον εργασιακό του χρόνο ή αντικαθιστά με αυτόν τον τρόπο το ξύσιμο...:)
Βαρεθηκα το Αιγαιο, τα ρεμπετικα και τα μπλογκς.
Ειλικρινα, χωρις να μιλαω για καποιον συγεκριμενο και ουτε να μισω κανεναν, να πατε να γαμηθειτε ολοι οσοι εχετε μπλογκς "χαριτομενουλικα" - εξαιρουνται τα καργα προσωπικα μπλογκ (λαζοπολη καργιολη για σενα μιλαω) και μπλογκς τυπου Κουκουζελη κ' Πετεφρη το ειδικο βαρος των οποιων αντισταθμιζει (με κοπο) την σαβουρα που δημιουργειται οι υπολοιποι.
Ειστε η καταρα του ιντερνετ, ο εκχυδαισμος ενος ολοκληρου μεσου, η σηψη και η σαπιλα της διανοησης. Το οτι καποιοι βγανουν και βιβλια (μην πω η συχνοτητα των ποστ) δεν αποτελει παρα ακομη μια αποδειξη του ποσου χαμηλα εχουμε πεσει - το οποιο βεβαιως δεν ειναι παντα κακο: η παρακμη ειναι το φθινοπωρο μιας κοινωνιας ελεγε αυτος που ελεγε οτι μονο ο,τι γραφεις με αιμα αξιζει - επεται χειμωνας και (ισως) μετα ανοιξη.
Τα μπλογκς ειναι αυτο, τα μπλογκς ειναι το αλλο και το δεινα - ξεκολλατε, δε λετε τιποτα πρωτοτυπο, η δε συντεχνιακη τυπου αντιδραση σας μονο τιμη δεν σας περιποιει.
Αυτό που θα γράψεις σε ποστ, μπορεί να το ανακαλύψουν σε 1000 χρόνια σαν έναν πεθαμένο πολιτισμό, όπως στα νεώτερα χρόνια ανακάλυψαν τον Πλάτωνα...
Πλάτωναααα.....η λεμονάδα να 'ναι ΕΠΣΑ!
υσ. με περιμένει επιταγή από τον marketing manager στην Αγριά.....
Συμφωνώ και επαυξάνω με την άποψη του φίλου old-boy. Αυτό όμως που μου τη σπάει - και το σχόλιο έχει να κάνει και εκείνους που υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι πολλοί δημοσιογράφοι και εφημερίδες τα παίρνουν στο κρανίο με τα blogs - είναι πως κάποιοι bloggers εύκολα πέρασαν στην αντίπερα όχθη και έγιναν μέρος του συστήματος που υποτίθεται ότι ήθελαν να απαξιώσουν με τα blogs.
gs
Aνώνυμε των 9:44, γράφεις: «Όσο γεμίζουν τα blogs, αδειάζουν οι δρόμοι». Διαφωνώ κάθετα (για να χρησιμοποιήσω έναν πασοκικό όρο).
Τhrass, γράφεις: «Τα περισσότερα blogs είναι "αυθόρμητα" κι αυτό κάποιος μπορεί να το εκτιμά ... ή μπορεί να το βαριέται, αλλά το να λέμε ότι τα blogs υπάρχουν για να είναι αυθόρμητα, είναι σαν να λέμε ότι η μουσική υπάρχει για να γράφονται pop τραγούδια. Δε στέκει». Συμφωνώ κάθετα (για να χρησιμοποιήσω -αδόκιμα πλέον- έναν πασοκικό όρο).
Κερασιά γράφεις: «Σίγουρα πάντως η ευκολία με την οποία μπορεί κάποιος να δημοσιεύσει ένα κείμενο στο ιστολόγιο του δεν είναι υπέρ της ποιότητας. Είναι όμως υπέρ του αυθορμητισμού, της φρεσκάδας καιτης δροσιάς της γραφής που είναι παράγοντες που δεν θα πρέπει να τους υποτιμάμε. Καμιά φορά μπορεί να σκοτώσεις για μια παγωμένη λεμονάδα :))». Έχεις δίκιο και έτσι είναι. Η διαφωνία μου είναι ότι τα μπλογκ δεν είναι μόνο λεμονάδα, δεν είναι μόνο δροσιστικές χαριτωμενιές. Τα μπλογκ μπορεί να είναι και η λεμονάδα του πνεύματος, αλλά μπορεί υπό προϋποθέσεις να είναι και «ένα χόρτο μαγικό του πνεύματος», όπως λέει και το τραγοδάκι «σαν το χασίς, το LSD, με σένα ΠΑΟ μαστουρώνει όλη η γη». Από την άλλη βέβαια μπορεί να έχεις δίκιο και για πολύ κόσμο τα μπλογκ να μην είναι παρά ένα υποκατάστατο της πασιέντζας στο κομπιούτερ της δουλειάς.
Gs, εγώ ποτέ δεν δέχτηκα ότι τα μπλογκς είναι η αντίπερα όχθη του συστήματος και ότι οι μπλόγκερς προσπαθούν να απαξιώσουν κανένα σύστημα. Εκείνο που πιστεύω είναι τα μπολογκ δίνουν αντικειμενικά τη δυνατότητα στον καθένα να γράψει και τα γραπτά του να κρίνονται αδιαμεσολάβητα, απευθείας από τον όποιο αναγνώστη.
Ανώνυμε των 2:36, αναφέρεις τρία πραγματικά ξεχωριστά μπλογκ. Αυτό είναι και το μόνο σημείο που συμφωνώ μαζί σου.
Να εξηγήσω καλύτερα και να επαναλάβω ότι αν ένα κείμενο αξίζει, μπορεί να σταθεί και αυτόνομα, εκτός ίντερνετ. Τα ποστ δεν είναι απαραίτητα μόνο πλαστική τροφή για το μυαλό.
Επίσης να προσθέσω κάτι που μου ρθε τώρα. Οταν ανακαλύφθηκε η φωτογραφία οι ζωγράφοι φοβούμενοι την δύναμη της νέας τεχνης την πολέμησαν με λύσα φοβούμενοι ότι οι νέοι τεχνίτες θα τους έπαιρναν την δουλειά της απεικόνισης που μέχρι τότε την είχαν μονοπώλειο.
Ένα από τα κύρια επιχειρήματα ήταν η υποθέμενη ευκολία με την οποία ο φωτογράφος έπαιρνε μια εικόνα, και μάλιστα χωρίς να απαιτείται ιδιαίτερο ταλέντο, σύμφωνα πάντα με τους ζωγράφους.
"Έπρεπε να περάσουν σχεδόν εκατό χρόνια για να θεωρείται πια αυτονόητο ότι η φωτογραφία είναι τέχνη κανονική. Αυτά για πιθανές αναγωγές που μπορεί να κάνει κανείς ανάμεσα στο: γράφω παραδοσιακά ένα βιβλιο και το εκδίδω, και στο: γράφω καθημερινά και δημοσιεύω στο ιστολόγιο μου. Λέμε τώρα. Αυτά
Old-boy, δεν είχα καμιά πρόθεση να σε ερεθίσω (καλό ε;), αλλά και αν δε το έκανες εσύ το έχουν κάνει τόσοι άλλοι που τελικά καταντά και ανέκδοτο να το λέμε μεταξύ μας.
Φυσικά, θα μου πεις εδώ μιλάμε για τα δικά μας και καλό είναι να μην εξωκύλουμε. Σωστό. Αλλά δεν ήταν προσωπικό το post για να είναι προσωπική η απάντηση. Εκτός και αν κατάλαβα λάθος, οπότε sorry.
gs
Kερασιά, ενδιαφέρουσα η παρομοίωση.
Gs, ούτε το ποστ ήταν προσωπικό ούτε η απάντηση στο σχόλιό σου. Γενικά μιλάμε.
Το σχόλιο "Όσο γεμίζουν τα blogs, αδειάζουν οι δρόμοι", δεν ήταν καταδικαστικό για τα blogs, μια απλή διαπίστωση ήταν. Εννοώ ότι, όσο γεμίζουν τα blogs, τόσο πιο πολύς κόσμος είναι μπροστά στον υπολογιστή, και τόσο λιγότερος έξω στο δρόμο.
Με κουράζει κι εμένα αυτή η υπερβολικά συντεχνειακή νοοτροπία των bloggers... Άτομα που δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, εκτός από το ότι χρησιμοποιούν την ίδια τεχνολογία. Τουλάχιστον οι δημοσιογράφοι όταν κατηγηρούν τους bloggers, αναφέρονται σε συγκεκριμένους, που γράφουν, δημοσιογραφούν χρησιμοποιώντας τα blogs. Αναφέρονται σε μεθόδους, διαδικασίες, άτομα κτλ. Και βγαίνει ο κάθε blogger και υπερασπίζεται τους bloggers!
Ποιός μίλησε για σένα ρε blogger? Για συγκεκριμένους bloggers μιλάμε, αυτούς που δημοσιογραφούν, λογοτεχνούν, χρονογραφούν, εκδίδουν τα σχόλια των blog τους σε βιβλία. Τι σχέση έχεις εσύ ρε random blogger?
Ανώνυμος των 9:44
..και ότι ώρα μου κάτσει τώρα :)
"Όσο γεμίζουν τα blogs, τόσο πιο πολύς κόσμος είναι μπροστά στον υπολογιστή, και τόσο λιγότερος έξω στο δρόμο".
E=mc^2
Τι γράφω το άτομο, τώρα που το ξαναδιαβάζω, θα το ονομάσω "Αρχή Διατήρησης των Ανθρώπων", το Νόμπελ κοινωνιολογίας μου ανήκει!
:)
"Βαρεθηκα το Αιγαιο, τα ρεμπετικα και τα μπλογκς. "
Εγώ βαρέθηκα τη μετα-συζήτηση για το Αιγαίο, τα ρεμπέτικα και τα μπλογκς. Να κολυμπάς στο Αιγαίο, να ακούς τα ρεμπέτικα και να γράφεις στα μπλογκς, όμως, άλλο πράγμα*.
"Ανώνυμε των 2:36, αναφέρεις τρία πραγματικά ξεχωριστά μπλογκ"
Δυο πραγματικά ξεχωριστά. Του λαζόπολη δεν είναι κάργα προσωπικό, άσε που το ντιζάιν του είναι χάλια.
*Πώς μπορεί κανείς να το πεί αυτό χωρίς να συνεισφέρει στη μετασυζήτηση, είναι κάτι που ακόμα ψάχνω. Όταν το βρώ θα το ποστάρω, πάντως :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home