LYNCHLAND EMPIRE

Στο εντελώς εύλογο ερώτημα «Επιτέλους, τι πίνει ο Ντέιβιντ Λιντς και δεν μας δίνει», η πιο πιθανή απάντηση είναι «Απολύτως τίποτα». Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μαστούρης από τον άνθρωπο που είναι δία βίου βυθισμένος στις σκέψεις του. Όταν το να σκέφτεσαι σου γίνεται τρόπος ζωής, όταν σκέφτεσαι και σκέφτεσαι και σκέφτεσαι, μέρες, μήνες, χρόνια, δεκαετίες, όταν σκέφτεσαι ενεργητικά, εξετάζοντας το καθετί από την αρχή προκειμένου να τo αποδεχθείς και νομιμοποιήσεις ή αντίθετα να τo αρνηθείς και ξεπεράσεις, να τo αποδεχθείς ή αρνηθείς με τα δικά σου κριτήρια και όχι επειδή έτσι το βρήκες και επειδή έτσι λένε όλοι ότι πρέπει να είναι, όταν αποφασίζεις πως περισσότερη σημασία έχει ο εσωτερικός σου διάλογος από τις κουβέντες με ανθρώπους που μιλούν για να μιλήσουν, όταν με άλλα λόγια αφοσιώνεσαι στον κόσμο του μυαλού σου χρησιμοποιώντας τον εξωτερικό κόσμο περισσότερο ως ερέθισμα για το πνεύμα σου και λιγότερο για οτιδήποτε άλλο, όταν παραδίδεσαι στους λαβυρίνθους του εγκεφάλου σου, τότε μπορεί κάποια στιγμή να ταξιδεύεις όπως ο Λιντς στις ταινίες του από το ένα δωμάτιο στο άλλο, χωρίς ο υπόλοιπος κόσμος να διακρίνει στο ταξίδι σου αυτό λογική, ειρμό και νόημα.

Για το νόημα του «ΙΝLAND EMPIRE» δεν θα πάρω όρκο, αλλά για τον ειρμό θα πάρω. Ο ειρμός που διαφεύγει στους θεατές δεν είναι ένας ειρμός που λείπει από τον Λιντς. Και δεν πρόκειται ακριβώς για τον ειρμό ενός ονείρου, αλλά μάλλον για τον ειρμό ενός χρονίως ονειροπόλου. Είτε υπάρχει παζλ που αποδομείται σε εκατομμύρια κομματάκια και στη συνέχεια διακλαδώνεται σε άλλα παζλ με αποτέλεσμα να μένουν όλα μετέωρα, είτε δεν υπήρξε ποτέ παζλ, είτε παρά τα φαινόμενα τελικά όλα μπορούν να εξηγηθούν στο μυαλό του Λιντς, εκείνο που έχει σημασία είναι πως ο Λιντς είναι ο μοναδικός σκηνοθέτης με παγκόσμια αποδοχή, που μόνο τον «πούτζον του τον ίδιον» ρωτάει και μόνο σ΄αυτόν λογοδοτεί, για το τι θα γυρίσει και με τι σειρά θα το μοντάρει.

Πώς λέγεσαι εσύ; Υπεραιωνόβιος κινηματογραφικός κανόνας αφήγησης; Σε γράφω.

Πώς λέγεσαι εσύ; Κριτικός κινηματογράφου; Σε γράφω.

Πώς λέγεσαι εσύ; Θεατής που πληρώνει εισιτήριο; Σε γράφω.

Γυρνάω αυτό ακριβώς που θέλω, κι ας μην καταλάβει κανένας τίποτα, κι ας σιχτιρίσουν όλοι την ώρα και τη στιγμή.

Εγώ την καταβρίσκω; Πέρας. Είμαι Καλλιτέχνης και παίρνω τα ρίσκα μου το όραμά μου να θεωρηθεί απάτη, η υστεροφημία μου να πληγεί, χρηματοδότη για ταινία να μην κατορθώσω να ξαναβρώ.

Κι αν η ένσταση είναι ότι έχει πια κοινό που θα τον ακολουθήσει και θα θεωρήσει μεγαλοφυές ό,τι κι αν κάνει, η αντένσταση είναι πως με το «ΙΝLAND EMPIRE» κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να φέρει στα όριά του και τον πιο φανατικό θαυμαστή του.

Μεγάλο αριστούργημα ή παταγώδης αποτυχία, ο χρόνος θα το δείξει και τα αποτυπώματα που θα αφήσει μέσα μας, αλλά ακόμη κι αν δεν μας αφήσει ισχυρά αποτυπώματα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα γονιμοποιήσει κάτι σε φύσεις ξεχωριστές (όπως ο Δημήτρης Παπαϊώαννου που ήταν απόψε στο «ΑΣΤΥ»), γιατί έργα τόσο γενναία, ακόμη κι αν τελικά αποτυγχάνουν να μιλήσουν στον μέσο θεατή, μιλούν πάντως στους καλλιτέχνες, που βλέπουν τις νόρμες να αμφισβητούνται, τα πράγματα να αναταράσσονται, τον κόσμο των παραδομένων συμβάσεων να καταρρέει και τον κόσμο του καλλιτέχνη να τολμά να αναδυθεί στη θέση του, να τολμά να διεκδικήσει τη δική του αλήθεια, με τον κίνδυνο της δικής του κατάρρευσης.