Κυριακή, Μαΐου 13, 2007

LYNCHLAND EMPIRE

Στο εντελώς εύλογο ερώτημα «Επιτέλους, τι πίνει ο Ντέιβιντ Λιντς και δεν μας δίνει», η πιο πιθανή απάντηση είναι «Απολύτως τίποτα». Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μαστούρης από τον άνθρωπο που είναι δία βίου βυθισμένος στις σκέψεις του. Όταν το να σκέφτεσαι σου γίνεται τρόπος ζωής, όταν σκέφτεσαι και σκέφτεσαι και σκέφτεσαι, μέρες, μήνες, χρόνια, δεκαετίες, όταν σκέφτεσαι ενεργητικά, εξετάζοντας το καθετί από την αρχή προκειμένου να τo αποδεχθείς και νομιμοποιήσεις ή αντίθετα να τo αρνηθείς και ξεπεράσεις, να τo αποδεχθείς ή αρνηθείς με τα δικά σου κριτήρια και όχι επειδή έτσι το βρήκες και επειδή έτσι λένε όλοι ότι πρέπει να είναι, όταν αποφασίζεις πως περισσότερη σημασία έχει ο εσωτερικός σου διάλογος από τις κουβέντες με ανθρώπους που μιλούν για να μιλήσουν, όταν με άλλα λόγια αφοσιώνεσαι στον κόσμο του μυαλού σου χρησιμοποιώντας τον εξωτερικό κόσμο περισσότερο ως ερέθισμα για το πνεύμα σου και λιγότερο για οτιδήποτε άλλο, όταν παραδίδεσαι στους λαβυρίνθους του εγκεφάλου σου, τότε μπορεί κάποια στιγμή να ταξιδεύεις όπως ο Λιντς στις ταινίες του από το ένα δωμάτιο στο άλλο, χωρίς ο υπόλοιπος κόσμος να διακρίνει στο ταξίδι σου αυτό λογική, ειρμό και νόημα.
Για το νόημα του «ΙΝLAND EMPIRE» δεν θα πάρω όρκο, αλλά για τον ειρμό θα πάρω. Ο ειρμός που διαφεύγει στους θεατές δεν είναι ένας ειρμός που λείπει από τον Λιντς. Και δεν πρόκειται ακριβώς για τον ειρμό ενός ονείρου, αλλά μάλλον για τον ειρμό ενός χρονίως ονειροπόλου. Είτε υπάρχει παζλ που αποδομείται σε εκατομμύρια κομματάκια και στη συνέχεια διακλαδώνεται σε άλλα παζλ με αποτέλεσμα να μένουν όλα μετέωρα, είτε δεν υπήρξε ποτέ παζλ, είτε παρά τα φαινόμενα τελικά όλα μπορούν να εξηγηθούν στο μυαλό του Λιντς, εκείνο που έχει σημασία είναι πως ο Λιντς είναι ο μοναδικός σκηνοθέτης με παγκόσμια αποδοχή, που μόνο τον «πούτζον του τον ίδιον» ρωτάει και μόνο σ΄αυτόν λογοδοτεί, για το τι θα γυρίσει και με τι σειρά θα το μοντάρει.
Πώς λέγεσαι εσύ; Υπεραιωνόβιος κινηματογραφικός κανόνας αφήγησης; Σε γράφω.
Πώς λέγεσαι εσύ; Κριτικός κινηματογράφου; Σε γράφω.
Πώς λέγεσαι εσύ; Θεατής που πληρώνει εισιτήριο; Σε γράφω.
Γυρνάω αυτό ακριβώς που θέλω, κι ας μην καταλάβει κανένας τίποτα, κι ας σιχτιρίσουν όλοι την ώρα και τη στιγμή.
Εγώ την καταβρίσκω; Πέρας. Είμαι Καλλιτέχνης και παίρνω τα ρίσκα μου το όραμά μου να θεωρηθεί απάτη, η υστεροφημία μου να πληγεί, χρηματοδότη για ταινία να μην κατορθώσω να ξαναβρώ.
Κι αν η ένσταση είναι ότι έχει πια κοινό που θα τον ακολουθήσει και θα θεωρήσει μεγαλοφυές ό,τι κι αν κάνει, η αντένσταση είναι πως με το «ΙΝLAND EMPIRE» κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να φέρει στα όριά του και τον πιο φανατικό θαυμαστή του.
Μεγάλο αριστούργημα ή παταγώδης αποτυχία, ο χρόνος θα το δείξει και τα αποτυπώματα που θα αφήσει μέσα μας, αλλά ακόμη κι αν δεν μας αφήσει ισχυρά αποτυπώματα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα γονιμοποιήσει κάτι σε φύσεις ξεχωριστές (όπως ο Δημήτρης Παπαϊώαννου που ήταν απόψε στο «ΑΣΤΥ»), γιατί έργα τόσο γενναία, ακόμη κι αν τελικά αποτυγχάνουν να μιλήσουν στον μέσο θεατή, μιλούν πάντως στους καλλιτέχνες, που βλέπουν τις νόρμες να αμφισβητούνται, τα πράγματα να αναταράσσονται, τον κόσμο των παραδομένων συμβάσεων να καταρρέει και τον κόσμο του καλλιτέχνη να τολμά να αναδυθεί στη θέση του, να τολμά να διεκδικήσει τη δική του αλήθεια, με τον κίνδυνο της δικής του κατάρρευσης.

23 Comments:

At 5/13/2007 05:46:00 π.μ., Blogger Thrass said...

Πω... δεν το έχω δει ακόμα και με πώρωσες!
Πάντως, εδώ που τα λέμε, δεν μπορεί, όλο και κάτι θα πίνει :)

 
At 5/13/2007 12:09:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

πώς έβγαλες τόσα συμπεράσματα για τον ίδιο τον Lynch ως ένας ανώνυμος blogger που ασχολείται επί το πλείστον με το ποδόσφαιρο, την πολιτική και ό,τι του έρθει στη σκέψη για να τον διαβάζουν σε ένα blog, άξιον απορίας σου.

 
At 5/13/2007 12:20:00 μ.μ., Blogger 0comments said...

Δηλώνω φαν εδώ και πολλλλά χρόνια
και το συμπέρασμα μου είναι πως πριν το Μαλχόλαντ ήταν απλά ένας πολύ όμορφα και έξυπνα σκοτεινός τύπος. Από κει κι έπειτα άρχιζα να τραγουδάω:
Είναι τρελός ο ... τρελός
Είναι τρελός
Είναι τρελός ο ... τρελός

Απόψε τα μεσάνυχτα βγαίνοντας απ' το Άστυ θα καταλήξω τελικά πόσο τρελός είν' ο ... τρελός

(Πρώτη φορά στη ζωή μου -που μετράει αρκετά χρόνια-βγαίνοντας απ' το Μακεδονικό όπου είχα δει το Μαλχόλαντ είπα "Αυτό είναι σινεμά!!" )

 
At 5/13/2007 12:36:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

πέτυχα σήμερα Κυριακή, στην "Ε", άρθρο περί φοιτητικών εκλογών. Δε ξέρω γιατί μα όντας και παλαιότερα φοιτητής, ένιωθα "ξένος" με όλο αυτό το συναπάντημα, σχεδόν με τρόμαζε να περπατώ στους διαδρόμους και να έρχομαι αντίκρυ με μια τέτοια είδους υλοποίηση πολιτικής δράσης. Χαίρομαι που δε θα ξαναέρθουν τέτοια χρόνια, τα θεωρώ ακόμη, πέρα από την χρησιμότητά τους ως επαγγελματικά εφόδια, χρόνια εξ ολοκλήρου χαμένα όσον αφορά την συναναστροφή και κοινωνικοποίηση. Τελικά, δεν υπάρχει τίποτε πιο ταπεινωτικό από την αφομοίωση σε "αγέλες", δίχως αυτό να σημαίνει κάλεσμα σε επένδυση ουρλιαχτού.

 
At 5/13/2007 03:44:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

βρούβα, πρώτα θα πρέπει να εξετάσεις ποιο είναι το πρόβλημά σου και σε ενδιαφέρει τόσο αν ο old boy έχει το πρόβλημα που αναφέρεις, στο βαθμό που γίνεσαι αγενής.

η όποια εσωτερική ανάγκη του καθενός είναι δική του υπόθεση αρκεί να μην την επιβάλλει. ο old boy ούτε στην επιβάλλει ενώ έχει την ικανότητα να αναλύει με ενδιαφέροντα και ιδιωματικό τρόπο όλα τα θέματα που προανέφερες, χωρίς να γίνεται άδικος.... οι περισσότεροι έχουν ελάχιστες ικανότητες γιατί είναι γενικώς αδιάφοροι και, συνεπώς, πιο συμπλεγματικοί απ΄ άλλους που το παλεύουν.. λίγοι προσπαθούν να ανατρέψουν την αδιαφορία, o old boy σε ενόχλησε, που μόνο αδιάφορος δεν είναι;

 
At 5/13/2007 04:52:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Bρούβα, πράγματι δεν έχω τελειώσει το ΙΕΚ Λιντς, ούτε κατέχω άλλους σχετικούς τίτλους σπουδών.

 
At 5/14/2007 02:43:00 π.μ., Blogger mondo said...

old boy, παραθέτω το λινκ του ποστ σου στο δικό μου, σε σχέση με την ταινία και ελπίζω να μην υπάρχει πρόβλημα :)

 
At 5/14/2007 02:10:00 μ.μ., Blogger adaeus said...

Αποκλείουμε το γεγονός να μας αρέσουν οι ταινίες του, χωρίς πάντα να μπορούμε να εξηγήσουμε το γιατί? Εμένα πάντως αυτό μου συμβαίνει... και όχι μόνο στις ταινίες του εν λόγω σκηνοθέτη, αλλά και σε άλλα θέματα (ερωτικά και μη).

 
At 5/14/2007 05:40:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Πολύ ενδιαφέρον το ποστ σου, Μοndo. Δεν τα είχα σκεφτεί αυτά που γράφεις: http://sensationforbeginners.blogspot.com/2007/05/faith-inland-empire-david-lynch.html
Και το τραγούδι απ' το σάουντρακ σκίζει. Μου αρέσει που το «INLAND EMPIRE» τελειώνει με παρόμοιο τρόπο με το «SHORTBUS»: σαν γιορτή. Εντάξει, το «INLAND EMPIRE» σαν πειραγμένη γιορτή :)

 
At 5/14/2007 06:48:00 μ.μ., Blogger neutrino said...

Υποκλιθηκα κι εγω στην αυτοκρατορια της ενδοχωρας, παρα τα οσα ειχα ακουσει πριν τη δω. Και μονο η καταβυθιση στο παραισθησιογονο συμπαν θα μου αρκουσε. Αλλα και παλι, δεν ειναι και εντελως ακαταληπτος ο εφιαλτης του Λυντς. Μπορει να μην εχει γραμμικη αφηγηση (ποιο ονειρο, ποιος φοβος, ποιος εφιαλτης και ποια παραισθηση εχει γραμμικη αφηγηση;) ομως ο Λυντς μας δινει πολλα κλειδια (καλα κρυμμενα βεβαια) για να αποκωδικοποιησουμε (αν το θελουμε) τις παραλληλες πραγματικοτητες.

 
At 5/14/2007 07:31:00 μ.μ., Blogger mondo said...

κατά κάποιο τρόπο κάθε τέλος και μία γιορτή old boy κι ας είναι πειραγμένη... ίσως η "πίστη" να είναι το α και το ω στη ζωή μας, δεν είναι τυχαίες τόσες θρησκείες... ίσως αν δεν πιστεύαμε στους ρόλους μας να μην υπήρχαν κοινωνίες... (σε λίγο θα γίνει ποίημα)

πάντως, το face value της ιστορίας είναι ότι πρέπει να υπήρχε λόγος που η πρωταγωνίστρια ταυτίστηκε τόσο με το ρόλο της στις πρόβες, από εκεί άντλησα τα υπόλοιπα :)

 
At 5/15/2007 03:52:00 μ.μ., Blogger alximist said...

α, ΔΕΝ ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΕΒΓΑΛΕ ΝΕΑ ΤΑΙΝΙΑ, ΝΑ ΔΩ ΑΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΕΔΩ. ΠΑΝΤΩΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΙΝΕΜΑ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΑΛΧΟΛΑΝΤ ΝΤΡΙΒΕ... οκ δεν ειναι πασατεμπο οι ταινιες του... θελει να μπορεις να δει και παραπερα...

 
At 5/16/2007 01:05:00 μ.μ., Blogger ggl said...

Λοιπόν το έργο έχει το εξής νόημα: Αν έχεις μια καινούργια Digital Camera και λέγεσαι Δαβίδ o Λιντσαριστής έχεις κάθε δικαίωμα να βγάλεις ένα φράγκο παραπάνω παίζοντας με το καινούργιο σου μηχάνημα.
Όλοι θα πιστέψουν πως "κάπου το πάει ο τύπος". Είναι η ίδια στάση που είχε ο Ανδρέας Πολεμοτρύπης όταν έκανε τις εκθέσεις εκρηκτικής τέχνης. Έβγαζε πολλά γρόσα με το "ίσως κάνω κάτι που εσύ απλοϊκέ μου θεατή δεν σκαμπάζεις".

Λοιπόν ο Δαβίδ είναι γυμνός.

 
At 5/16/2007 01:57:00 μ.μ., Blogger neutrino said...

ggl
Δε θα συμφωνησω (και σορυ που πεταγομαι στο ασχετο), ειδικα για την συγκριση με τον Πολεμοτρυπη (lol).
Εκεινος επαιζε (με υπερεπιτυχημενο τροπο ειναι αληθεια) με την εμπορικοτητα των εικονων του. Ηξερε να χειριζεται το pop και να το προωθει.
Ο Δαβιδ κανει το ακριβως αντιθετο. Δεν παιζει με εμπορικες εικονες, πειραματιζεται με αντιεμπορικα νοηματα. Και δν μενει στο φαινεσθαι (στο οποιο τοσο επεμενε ο Αντρικος) αλλα προσπαθει να αποτυπωσει πτυχες του ειναι. At least that's how I see it.

 
At 5/16/2007 03:13:00 μ.μ., Blogger ggl said...

α) Ένα νετρίνο ποτέ δεν πετάγεται στο άσχετο, ακολουθεί πάντα ένα λεπτόνιο για να υπάρχει ηρεμία στο σύμπαν.

β) Ο καπιταλισμός δεν γνωρίζει τι σημαίνει "αντιεμπορική" εικόνα. Αν πάρεις ένα κενό φιλμ και γράψεις Δ.Λ. από πάνω αυτό το φιλμ θα "πουλήσει".

γ) Η θέση του παρατηρητή είναι σημαντική για το πώς αντιλαμβάνεται μια αλληλεπίδραση. Ωστόσο, η αλληλεπίδραση είναι πάντα συγκεκριμένη, ασχέτως του παρατηρητή. Αλλά εδώ που το σκέπτομαι το πείραμα εξαρτάται και από την αλληλεπίδρασή του με τον παρατηρητή. Τέλος πάντων με αυτό το τελευταίο παραληρηματικό μακρινάρι εννοώ και εγώ: At least that's how I see it.

 
At 5/16/2007 05:36:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

GGL, ωστόσο το έργο παίζεται σε ένα σινεμά στην Αθήνα. Αν ήταν πιο στρωτό, αν όλα έβρισκαν στο τέλος μια εξήγηση, μάλλον το έργο θα παιζόταν σε πολύ περισσότερα. Οπότε η Neutrino έχει ένα δίκιο που μιλάει περί αντιεμπορικότητας.

 
At 5/17/2007 12:12:00 π.μ., Blogger ggl said...

Νομίζω ότι Lost Highway, Mulholland Drive δεν ήταν "συμβατικά" έργα και όμως είχαν ευρύτερη αποδοχή. Ήταν δηλαδή εμπορικά. Το ζήτημα δεν είναι η "εκκεντρικότητα" του Δ.Λ. είναι η επανάληψη εμμονών χωρίς ίχνος ανανέωσης. Ο Δ.Λ. έχει πρόβλημα έμπνευσης πλέον, αλλά παραμένει ο Δ.Λ για αυτό παίζεται η ταινία του στο Άστυ. Το Inland Empire είναι το Eraserhead χωρίς την αγνότητα της πρώτης ματιάς.

 
At 5/17/2007 02:39:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

GGL, τις εμμονές του τις επαναλαμβάνει, αναμφίβολα. Αλλά χωρίς ίχνος ανανέωσης; Να δυο ίχνη που βρήκα εγώ: 1) Το δωμάτιο με τους κουνελανθρώπους, που και όλη η ταινία να είναι χαώδης, είμαι σίγουρος ότι θα επηρεάσει καλλιτέχνες όλων των ειδών στο μέλλον. 2) Όταν το όποιο γραμμικό ενδιαφέρον έχει πάει προ πολλού περίπατο και κάποια στιγμή προς το τέλος επανέρχεται με το θάνατο της Λώρα Ντερν, όταν ο θεατής έχει ξανακολλήσει στην οθόνη, αυτός εντελώς επίτηδες και εντελώς εσκεμμένα βάζει τους τρωγλοδύτες δίπλα στην πεσμένη Ντέρν να πιάνουν έναν ξεκούδουνο διάλογο. «Τι σκατά λες μωρό μου τόση ώρα», ρωτάει ο μαύρος την γιαπωνέζα, αφού αυτή -τραυλίζοντας σχεδόν= μας έχει κάνει επί πεντάλεπτο τα νεύρα τσατάλια. Δίπλα η πρωταγωνίστρια πεθαίνει κι εμείς δεν την βλέπουμε καν ακούγοντας μια άσχετη γυναίκα που κομπιάζει να συζητά για άσχετα πράγματα. Εδώ υπάρχει μια δήλωση απόλυτης απεξάρτησης και ελευθερίας από τα δεσμά της όποιας ιστορίας, την οποία θεωρώ ανανεωτική.
Κι εγώ των ιστοριών είμαι. Κι εγώ του νοήματος. Το Mulholland Dr μου άρεσε πολύ μεν, δεν καταλάβαινα γιατί να μην βγάζει νόημα όμως. Μόνο όταν πολύ μετά διάβασα για κάποια κλειδιά (κλειδιά που δεν έδωσε ποτέ ο ίδιος ο Λιντς) και ξαναείδα την ταινία την αγάπησα. Tώρα πιθανώς αυτό που περιγράφω να είναι το χειρότερο είδος θεατή του Λιντς, αλλά τι να κάνουμε.
Θέλω να πω ότι αν είχα δει το «ΙΝLAND EMPIRE» χωρίς την εμπειρία του «Μulholland Dr.» θα συμμεριζόμουνα σε μεγάλο βαθμό τα όσα λες. Τώρα τα συμμερίζομαι σε αρκετά μικρότερο, χωρίς όμως να μην καταλαβαίνω και την οπτική σου.

 
At 5/17/2007 10:47:00 π.μ., Blogger neutrino said...

Συγγνωμη που πεταγομαι ξανα (οχι στο ασχετο ομως, κι εσεις βομβαρδιζετε συνεχως με λεπτονια και αναγκαζομαι να ακολουθησω!).
Προσωπικα εκφραζω ενα τριτο ειδος θεατη, αυτου που καταγοητευτηκε απο το Inland χωρις πριν να εχει δει αλλη ταινια του. Ειδα εκ των υστερων το Mulholland που μου φανηκε πιο βατο,και μου αρεσε εξισου, οπως και το Straight Story που κινειται σε αλλο μηκος κυματος, αλλα ειναι επισης σγκλονιστικο μες στη λιτοτητα του. Οταν φτασω στο Eraserhead, ggl, πιθανον να διακρινω μια επαναληψη. Αλλα, δεδομενου οτι εξερευνα τον ταραγμενο ψυχισμο του (μας), δεν δικαιουται να επαναπροσδιορισει το ιδιο (ανεξαντλητο) θεμα 30 χρονια μετα, με μια νεα οπτικη, οπως αυτη επηρεαστηκε απο το χρονο (με οποιο τροπο); και ισα ισα, με τον ΠΛΕΟΝ αντιεμπορικο τροπο, αρα οχι για τα λεφτα. (ακομα και το ονομα "David Lynch" δεν αντεχει το word of mouth, και το ξερει πολυ καλα, παρολα αυτα προτιμησε να κανει κατι ακομα πιο δυσνοητο και μη προσιτο). Οσο για το αλλο επιχειρημα, οτι το κανει δλδ για να πουλησει "ιδιοφυια", αυτο ο χρονος θα το δειξει και το ξερει και αυτο πολυ καλα.
[απο εκει και περα, για τα του Inland, δε σχολιαζω περαιτερω, εχω πει ηδη αρκετα στο μπλογκ μου (εδω), για να μην καταχρωμαι κι αλλο το χωρο του old boy].
σορυ για τα σεντονια και την καταχρηση, αποχωρω διακριτικα :)

 
At 5/17/2007 10:54:00 π.μ., Blogger neutrino said...

sorry sorry που ξαναπεταγομαι, ξεχασα να το κολλησω στο προηγουμενο σχολιο: οι Κουνελανθρωποι, oldboy, ειναι κομματια απο μια μικρου μηκους ταινια (Rabbits) που γυρισε ο Δαβιδ το 2002. Bρισκεται στο Internet αν το ψαξεις, εχει καποιο ενδιαφερον (εντελως μα εντελως σουρεαλ though).
*intereseting trivia: το ενα κουνελι ειναι η Naomi Watts!

 
At 5/17/2007 07:05:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Νeutrino, αν ξανααπολογηθείς που κάνεις σχόλιο θα αποβληθείς άπαξ δια παντός ;) Για το «Rabbits» κάτι είχα ακούσει αλλά μου είχε φανεί ράδιο αρβύλα. Διαπιστώνω τώρα ότι δεν ήταν.

 
At 5/17/2007 08:32:00 μ.μ., Blogger Sisyfina said...

Ο άνθρωπος είναι Μάγος, οι ταινίες του είναι τριπάκια (και με τις 2 έννοιες)είναι όνειρα που δεν καταφέρνεις να θυμηθείς αλλά ούτε και να ξεχάσεις, είναι το βαθύ θολό υποσυνείδητο που στον πάτο του λάμπει η ομορφιά και το σκοτάδι.
Δεν είναι απαραίτητο να κατανοούμε κάτι για να μας αρέσει, όπως δεν ισχύει και το αντίθετο, σωστά;

 
At 10/09/2007 07:04:00 μ.μ., Blogger Photographer@Athens said...

Πραγματικό αριστούργημα!

Ο Λιντς με τον Τριερ ειναι οι μονοι που απέμειναν!

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home