Ιt's nine in the evening, the beginning of May
~~~
~~~
είναι 9 το βράδυ, αρχές Μάη και μου γράφω πάλι από ανάγκη,
από την μία και μόνη ανάγκη, από την ανάγκη να κρυφτώ, να κρυφτώ δημόσια, να κρυφτώ από την διπλή ανικανότητα, την ανικανότητα αφενός να αφηγηθώ την ιστορία οποιουδήποτε άλλου και αφετέρου να σταματήσω να επιδίδομαι στην διαρκή αφήγηση της δικής μου ιστορίας, γεγονός που μας οδηγεί -όπως φαντάζομαι θα έχεις ήδη καταλάβει- σε μια χοντρική κατηγοριοποίηση τριών ειδών γραφής και τεσσάρων ειδών ανθρώπων:
- Ποιητής είναι ο μη φυσιολογικός άνθρωπος που δεν έχει την ικανότητα να αφηγηθεί την ιστορία του, καθώς στο μυαλό του το παρελθόν του είναι ένα στρώμα γεμάτο κενά που καταστρέφουν την συνοχή και την γραμμικότητα μιας ιστορίας, αλλά κι ένα στρώμα διάσπαρτο από λάμψεις και σπαράγματα ανάμεσα στα κενά, από λάμψεις και σπαράγματα που στη συνέχεια αποτυπώνονται σε ποιήματα, σε ποιήματα που τα χαρακτηρίζουν έτσι οι άλλοι και όχι ο ίδιος.
- Συγγραφέας είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος που έχει την ικανότητα να αφηγηθεί την ιστορία του, αλλά όχι μόνο αυτή, έχει τη δυνατότητα να αφηγηθεί και τις ιστορίες άλλων, ενεργοποιώντας την φαντασία του, συναισθανόμενός τους, σωπαίνοντας τη δική του φωνή, ακούγοντας τη δική τους και μιλώντας με αυτή.
- Άνθρωπος που δεν γράφει είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος που έχει την ικανότητα να αφηγηθεί την ιστορία του, αλλά όλως παραδόξως χωρίς τη συντροφιά της ανάγκης γραπτής αφήγησής της.
- Μπλόγκερ είναι ο μη φυσιολογικός άνθρωπος που έχει ανικανότητα μεν να πει την ιστορία άλλων με τη φωνή τους, ικανότητα και ανάγκη δε να πει τη δική του με τη δική του, ανάγκη μάλιστα τέτοιας υστερικής εντάσεως, που συχνά πυκνά τον κάνει να αναρωτιέται αν ζει για να ζήσει ή για να έχει υλικό για να γράφει και αν εν τέλει η ζωή είναι αναγκαίο κακό προκειμένου να μπορεί να ποστάρει.
Sincerely, Old Boy.
posted by Old Boy @ 8:07 μ.μ.
24 comments
24 Comments:
Ολντ μπόυ*, Αρανίτσης** και Κοέν*** σ' ένα κείμενο μαζί. Αυτά είναι.
*** To long:
Μια ειλικρινής και βαθιά (όχι απαραίτητα παθιασμένη), αλλά μάλλον μελαγχολική επιθυμία.
** Εν τω μεταξύ, ο Αρανίτσης - μετά τόσο καιρό - σίγουρα πρέπει να έχει αντιληφθεί ότι (όταν γράφει) παίζει στο όριο επιτυχημένου/αποτυχημένου αποχωρισμού. Μια δύσκολη άσκηση.
* Δεν ξέρω. Αναγκαίο κακό πρέπει να είναι οι αναγνώστες :))
εγώ: γιατί γράφεις;
εσύ: γιατί το έχω ανάγκη
αν υποθέσουμε ότι η ζωή είναι, στο μεγαλύτερο μέρος της, η αφήγηση των πολλών μέσα από τις ανάγκες τους, τότε και ο χρόνος είναι πιο φιλόξενος όταν τις πραγματοποιούν :)
εξαιρετικα διεισδυτικο!
παλι μας αφησες με το στομα ανοιχτο!
σορυ,novalis ο Αρανιτσης(αλλη προσωπικη υποκλιση...)που ειναι στο παρον κειμενο?
εγώ ήμουν η ανώνυμη, ξέχασα να βάλω id :)
Μπλόγγερ είναι ένας ακόμα άνθρωπος που θέλει να πετάξει, και είναι ο μόνος που μπορεί και να τα καταφέρει.
Επίσης, μπλόγκερ είναι ο συγγραφέας που πετάει με δωρεάν φτερά.
Ο μπλογκερ οδηγειται στο γραψιμο απο αναγκη αφου κανεις γυρω του δεν αντεχει ν' ακουει πλεον τη φλυαρια του.
@ squarelogic:
στο λινκ της φωτογραφίας :)
(και στην β' παράγραφο)
thanks novalis!
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς πατώντας τη φωτογραφία βγαίνει το κείμενο του Αρανίτση. Κανονικά θα έπρεπε να βγαίνει μόνο πατώντας τη δεύτερη παράγραφο. Είναι ωραίο όμως μερικά πράγματα να είναι ανεξήγητα :)
Νοvalis, αυτό για το όριο πετυχημένου/αποτυχημένου αποχωρισμού δεν το κατάλαβα. Όσο για το άλλο που λες ότι είμαι στο ίδιο κείμενο με τους άλλους δύο, άστο γιατί θα μας πάρουν με τις πέτρες και δικαίως. Άλλα μεγέθη.
Μην είστε τόσο σίγουρος (πως οι πέτρες δεν θα κυλήσουν, μαγεμένες, πίσω απ' τις λέξεις)
Οκ ως προς το μέγεθος. Αν κι η ιστορία θα δείξει ;)
Πάντως, μεγαλύτερη σημασία έχει, IMHO, η απόλαυση που λαμβάνεις από την ανάγνωση (ή την γραφή. Βίτσια είναι αυτά [λααααλ]). Εξού κι η κοινή αναφορά.
Όσον αφορά στον Αρανίτση, επανέρχεται τελευταία σε θέματα που - θα 'λεγες - πως θα τα είχε λύσει (by now). Ας πούμε το πρόβλημά του με το ποτό. Ή την σχέση της γενιάς του με την μουσική. Ή την Κέρκυρα.
Bloggito ergo sum?
Είναι το μπλογκιν ενασχόληση παραληρηματική (ακολοθεί κοπύ)
Ονομάζω παραληρηματικές όλες τις δουλειές που το κύριο εργαλείο τους είναι η γνώμη την οποία έχουμε για τον εαυτό μας και πρώτη ύλη τους, η γνώμη που έχουν οι άλλοι για μας. Ο όρος φυσικά αρκετά συχνά λαμβάνεται στραβά, ως μια εκτροπή από το κανονικό, με κατεύθυνση προς το χειρότερο, το ανισόρροπο, με συμπτώματα αλλοίωσης των πνευματικών ικανοτήτων, διαστροφής του γούστου, ασυνάρτητα λόγια. Την ίδια στιγμή όμως, παρά την παθολογική της χροιά, μπορεί να δηλώνει, η ίδια αυτή λέξη, την υπερβάλλουσα ζωτικότητα, κάτι σαν ξεχείλισμα εσωτερικής ενέργειας που καταλήγει σε μια έντονη παραγωγή ψυχικής δραστηριότητα, και μ’ αυτήν την τελευταία σημασία χρησιμοποιείται εδώ.
Δεν έχω κάτι να σχολιάσω, δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω ότι για πολύ καιρό ήμουν ερωτευμένος με το Famous blue raincoat και ιδιαίτερα με την εκτέλεση της Tori Amos.
Σκιές, ωραίο κομμάτι. Τίνος είναι;
Δικό σου κομμάτι είναι λοιπόν. Πολύ δυνατό.
Λέω να κάτσω με τους ποιητές, αν δεν είχατε αντίρρηση...και να χαζεύω απέναντι.
gs
Παρα πολυ καλο post.Food for thought...
μου πέρασε και μένα από το μυαλό και με μια πρόσφατη αναφορά σε performance και τον Joseph Beuys, να μια ενδιαφέρουσα ακόμα οπτική....
''Μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη ότι το μπλόγκιν είναι μια νέα μορφή performance. Είσαι μπροστά σε κοινό, υπάρχει διάδραση, υπάρχει η γέννηση ενός τύπου καλλιτεχνικής έκφρασης, κάτι θες να πεις...κι αυτό που λες επηρεάζεται από το ποιος σε βλέπει. Μόνο που είμαστε και η τσόχα και το κογιότ. Εξημερώνουμε τον εαυτό μας.''
http://maskesiliou.blogspot.com/2007/03/erase-and-rewind.html
με την προσωπική μου αντίληψη ότι αυτό που λες δεν θα έπρεπε να επηρεάζεται από το ποιός βλέπει.
Και που να κατατάξει κανείς αυτούς που τό posting τους είναι αναγκάιο κακό προκειμένου νά ζήσουν;
Olyf, αν το εισπράττουν ως κακό, στους μαζοχιστολόγους :)
Gasireu, η Μαρκησία πάντα τα λέει ωραία. Όσο για το ότι δεν θα έπρεπε να επηρεάζεται, δεν είναι πάντα εφικτό, αφού ο (και) προσωπικός - ημερολογιακός χαρακτήρας του μέσου είναι δύσκολο να μην συνυπολογιστεί. Ο συγγραφέας π.χ. μπορεί να περνά δικές του σκέψεις μέσω των ηρώων του και να καμώνεται ότι είναι δικές τους σκέψεις. Άσε που θα δημοσιευθούν μετά από μήνες ή το πιθανότερο χρόνια. Εδώ είναι δυσκολότερο να πεις ότι κάτι δεν είναι δική σου σκέψη, συν το ότι γράφεις και τσουπ ποστάρεται, όχι μετά από μήνες, ούτε μετά από χρόνια, αλλά τώρα.
Eν τω μεταξύ, ξαναβλέπω το βίντεο του «Famous Blue Raincoat» και διαπιστώνω ότι φωνητικά κάνει η Κέλλυ Σακάκου.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home