1265

Ακολουθεί ένα ακόμη αμιγώς ποδοσφαιρικό ποστ, προς δικαίωση προχθεσινού σχολιαστή που εύστοχα παρατήρησε ότι ασχολούμαι κυρίως με το ποδόσφαιρο.

~~~

1) Οι λόγοι του «διαζυγίου», όπως υποστήριξε ο Ριβάλντο, ήταν οι εξής:

«Ο πρόεδρος μου είπε ότι το συμβόλαιο που έχεις θα παραμείνει όπως είναι, όταν έφυγα από το σπίτι του τον Φεβρουάριο. Δεν κράτησε όμως το λόγο του».

«Χθες είχα ραντεβού με τον κ. πρόεδρο, αλλά εδώ και 15 μέρες προσπαθώ να μιλήσω μαζί του για το θέμα της παραμονής μου στην Ελλάδα, αλλά δεν τα καταφέρνω».

«Ο πρόεδρος μου δίνει την εντύπωση ότι δεν είχε το κουράγιο να μου πει κατάμουτρα αυτά που μου είπε στο σπίτι του».

«Μπορεί να είχε μετανιώσει σε όσα είχε υποσχεθεί σε εκείνη την κουβέντα μας τον Φεβρουάριο, αλλά ας μου το έλεγε σαν άντρας με άντρα».

~~~

2) Ο έμπειρος παράγοντας συμπεριφέρθηκε με αλαζονεία. Όπως «σκούπισε» τον Μπάγιεβιτς και τον Ιωαννίδη, όπως «έστειλε» τον Σιγάλα και τον Τζιοβάνι, την ίδια συμπεριφορά επεφύλασσε και στον σπουδαίο Ριβάλντο. Τι κάνει ο Κόκκαλης με μαθηματική ακρίβεια; Όταν επιθυμεί να αποφύγει κάποιον, δεν του βγαίνει στο τηλέφωνο! ΄Η αλλάζει τον αριθμό του κινητού του. Η τακτική του ποτέ δεν τον πρόδωσε και ο λόγος ήταν ένας και μόνος: ουδείς έδειξε κότσια και σθένος να αντιπαραταχθεί με τον Κόκκαλη. Κανένας δεν έδειξε περίσσευμα ψυχής.

~~~

Το δεύτερο δημοσίευμα μιλά για αλαζονική συμπεριφορά. Πράγματι, δεν φαίνεται άδικος ο χαρακτηρισμός. Για τι είδους αλαζονεία πρόκειται όμως; Στην καθαρόαιμη αλαζονεία ο αλαζόνας όχι μόνο πιστεύει ότι αυτός είναι κι άλλος δεν είναι, αλλά δεν θα διστάσει να διατρανώσει την υπεροχή που θεωρεί ότι έχει. Αν ο Κόκκαλης ήταν καθαρόαιμα αλαζόνας θα σήκωνε το κινητό του και θα έλεγε: «Ρίμπο, αγόρι μου, μείνε με τα μισά ή φύγε, γιατί είσαι και 36 πια. Take it or leave it. Και σχετικά σύντομα, γιατί έχουμε και δουλειές να κάνουμε». Ο Κόκκαλης κρύβεται. Και η τακτική του αυτή είναι κατά τα φαινόμενα πάγια στους χωρισμούς με συναισθηματικό κόστος. Η αλαζονεία του Κόκκαλη είναι αλαζονεία δειλή, αλαζονεία αυτιστική: δεν μπορώ να αντέξω να αντιπαρατεθώ με το πρόβλημα ευθέως, δεν μπορώ να το κοιτάξω στα μάτια, να το λύσω και να ησυχάσει το κεφάλι μου. Τα μάτια μου τα κλείνω, τα αυτιά μου τα κλείνω και το πρόβλημα θα εξαφανιστεί κάποια στιγμή από μόνο του. Και, ω του θαύματος, το πρόβλημα κάποια στιγμή εξαφανίζεται. Μέχρι τότε όμως θα μου λένε: «Κύριε Πρόεδρε, σας πήρε ο Ιωαννίδης 123 φορές, ο Σιγάλας 158, ο Μπάγιεβιτς 164, ο Ζιοβάνι 204».

Έχουμε στο μυαλό μας τους μεγαλοεπιχειρηματίες ως ανθρώπους θετικούς, πρακτικούς, αποφασιστικούς, ανάλγητους. Νομίζουμε ότι το να μη σηκώνεις το τηλέφωνο ή να το κλείνεις όταν σε παίρνουν, είναι γνώρισμα μόνο ανθρώπων της παραίτησης, μόνο ανθρώπων που η ζωή τούς φαίνεται βαριά κι ασήκωτη.

Η ζωή αποδεικνύει διαρκώς ότι ο άνθρωπος είναι πλάσμα τόσο θαυμαστά πολύπλοκο, που θα έπρεπε να καταργηθούν δια νόμου τα κάθε λογής στερεότυπα.

Ο Σωκράτης κρύβεται, ο Σωκράτης δεν σηκώνει το τηλέφωνο γιατί του είναι δυσάρεστο, ανακαλύπτω -όχι χωρίς έκπληξη- πως πίσω από το προσωπείο του καρχαρία ο Σωκράτης είναι αδελφός μου.