Μετά το κατ' αρχήν

Κυριακή, 13 Μαϊου, άννο ντόμινι 2007. Η θερμοκρασία αρκετά πάνω από τους 30, αλλά ευτυχώς και αρκετά κάτω από τους 40. Τηλέφωνο. Φίλος. «Έχει έκθεση αυτοκινήτου, πάμε;». Το θέμα με αφήνει μάλλον αδιάφορο, αλλά σκέφτομαι ότι με τον ρυθμό αυτό τον Ιούλιο θα έχει 50 βαθμούς, αρχές Αυγούστου θα φτάσει κατά τόπους τους 65 και από τον Δεκαπενταύγουστο και εντεύθεν η φύση, απελπισμένη που δεν δίνουμε σημασία στις αλλαγές της, θα καταργήσει εντελώς τη νύχτα, μπας και πάρουμε χαμπάρι ότι όσο να 'ναι κάτι σημαντικό παίζει, οπότε, με τα ύστερα του κόσμου επί θύρας, δεν είναι σώφρον να χαλάς χατίρι σε έναν φίλο και να διακινδυνεύεις ακόμη θερμότερο καζάνι στην κόλαση (της οποίας, πάντως, η θερμοκρασία δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη αρμοδίως αν θα αυξηθεί αντιστοίχα με τη γήινη, προκειμένου η ποινή να εξακολουθήσει να είναι ανάλογη του αμαρτήματος).

Φτάνουμε. Διαπιστώνω ότι έχει είσοδο. 9 ευρώ. Προτείνω να δούμε τα εκατοντάδες παρκαρισμένα στο τεράστιο πάρκιν αυτοκίνητα. Είναι εννιά ευρώ φθηνότερα. Συμφέρει. Δεν πείθω. Πληρώνω (πάντα πληρώνουμε όταν δεν πείθουμε, ενίοτε δε και όταν πείθουμε). Για να μην πάνε εντελώς χαμένα, αποφασίζω τότε να ποστάρω τους βαθυστοχασμούς μου, εφαρμόζοντας δηλαδή το ίδιο ακριβώς κόλπο που εφαρμόζω και ως προς την άλλη έκθεση, την έκθεση της ζωής μου. Το ίδιο ακριβώς κόλπο με το ίδιο ακριβώς κίνητρο.
Τι είδα στην έκθεση; Αυτοκίνητα. Πολλά αυτοκίνητα. Πάρα πολλά αυτοκίνητα. Και μοντέλες. Πολλές μοντέλες. Πάρα πολλές μοντέλες. Στέκουν δίπλα ή κάθονται μέσα στα αυτοκίνητα, συμβολίζοντας με τον πλέον εύγλωττο τρόπο τη γονιδιακή προδιάθεση του ετεροφυλόφιλου άνδρα στον τρόπο που βλέπει το άλλο φύλο: δεν υπάρχει άντρας που να μην αντιμετωπίζει κατ' αρχήν τις γυναίκες ως μοντέλα αυτοκινήτων. Αυτό το κατ' αρχήν δεν παλεύεται. Οι διαφοροποιήσεις αρχίζουν από το πώς πορεύεται ο καθένας μετά από αυτό το κατ΄αρχήν και είναι εν τέλει οι διαφοροποιήσεις αυτές που εξηγούν (σε συνδυασμό βέβαια και με τον αναπόφευκτο -και τρομακτικό για τις πιο υποψιασμένους- ρόλο του τυχαίου, του συμπτωματικού και του μοιραίου στη ζωή) το προσωπικό στάτους του καθενός.

Μπροστά σε κάθε μοντέλο μια ταμπελίτσα με τα τεχνικά χαρακτηριστικά και την τιμή. Οι μοντέλες ενσωματώνουν και προσωποφορούν τα τεχνικά χαρακτηριστικά τους, αλλά η τιμή τους δεν αναγράφεται κάπου εμφανώς. Νεοέλληνες που ποθούν τα μοντέλα φανερά και τις μοντέλες ημιφάνερα. Μην αγγίζετε. Τις μοντέλες. Τα μοντέλα αγγίξτε τα και μπείτε και καθίστε στο τιμόνι του οδηγού. Σας φωτογραφίζουν κιόλας. Στο τιμόνι ενός αυτοκινήτου που δεν θα οδηγήσετε ποτέ. Προσομοιώσεις. Ο καπιταλισμός δεν θριαμβεύει βασιζόμενος στις ανάγκες αλλά στις επιθυμίες. Να είχα αυτό το αυτοκίνητο. Να το είχες γιατί; Το δικό σου δεν σου κάνει; Για να το οδηγείς; Για να ξεχωρίζεις; Για να σε κοιτάνε και να σε ζηλεύουν; Το έχεις ανάγκη ή το επιθυμείς; Έχεις ανάγκη να επιθυμείς; Να επιθυμείς τι, όμως; Οι επιθυμίες μας τρυπήσανε το όζον.

Το αυτοκίνητό μου κλείνει δεκαετία του χρόνου. Το αυτοκίνητό μου = το εφάπαξ του πατέρα μου. Ζω μαζί του, πριν χρόνια παραλίγο να πεθάνω μαζί του, με πάει εκεί που θέλω, εκπληρώνει τις ανάγκες μου και δεν επιθύμησα ποτέ το αυτοκίνητο του πλησίον μου.

Αυτοκίνητα που αγαπάμε σαν ανθρώπους, άνθρωποι που αγαπάμε σαν αυτοκίνητα και τελικά αυτό είναι το κλειδί, αυτό είναι το επόμενο βήμα του κάθε κατ' αρχήν, όταν δηλαδή επιλέγεις τον άνθρωπό σου παρά τα αναπόφευκτα τεχνικά ελαττώματά του και αποφασίζεις να πληρώσεις πάση θυσία το τίμημα για να τον έχεις, όπως κι αυτός επιλέγει εσένα παρά τα δικά σου αναπόφευκτα τεχνικά ελαττώματα και αποφασίζει να πληρώσει πάση θυσία το τίμημα για να σε έχει.

Δηλαδή αυτός που μένει μόνος δεν είναι τελικά αυτός που ψάχνει το ιδεατό, αλλά αυτός που ψάχνει το ιδεατό με όρους χιλιομέτρων ανά ώρα και κυβισμού, δεν είναι δηλαδή αυτός που σκέφτεται με πρότυπα αθεράπευτα ρομαντικά, αλλά αυτός που σκέφεται με πρότυπα αθεράπευτα καταναλωτικά κι αθεράπευτα αγοραία. Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι ο τυφλός υλισμός του δευτέρου και είναι αυτός ο υλισμός που επιστρέφει και τον χτυπά σαν μπούμερανγκ, όταν περνούν τα χρόνια και σώνονται οι συναισθηματικές αντοχές του, σώνονται οι αντοχές του να επενδύει στην ελπίδα ανεύρεσης της πιο φανταχτερής ύλης που μπορούν να αγοράσουν τα λεφτά του.

Στη ζωή σου δεν γίνεται να δίνεις την καρδιά σου επ' άπειρον. Από ένα σημείο και ύστερα δεν θα σου 'χει απομείνει καρδιά να δώσεις.