Τα Βατραχοπέδιλα του Μωάμεθ

Ο Μωάμεθ ήταν να πάει στο βουνό.

Αλλά δεν πήγαινε.

Είδε και απόειδε το βουνό και πήγε αυτό στον Μωάμεθ.

Μα εκείνος είχε ήδη πάει θάλασσα.

(ΥΓ. Συνήθως, όταν γράφω τέτοιες σαχλαμάρες, κάτι θέλω να πω, κάτι που δεν θέλω να πω ευθέως. Γράφοντάς το, το βγάζω από μέσα μου και προσωρινά ησυχάζω. Αν ξαναπέσει στο μέλλον το μάτι μου σε τέτοια κείμενα, θα θυμηθώ ότι «αυτό εννοούσα» - ότι «έτσι ένιωθα τότε» και θα σχηματιστεί ένα ακόμη κομματάκι του παζλ της ιστορίας μου. Το συγκεκριμένο ποστ δεν έχει κρυμμένα προσωπικά νοήματα. Μπορεί λοιπόν το ποστ αυτό να διαφοροποιείται από τα ομοειδή του ως προς την υποκειμενική μου ερμηνεία, προφανώς όμως δεν διαφοροποιείται από τα ομοειδή του ως προς την αντικειμενική του ερμηνεία, ως προς την ερμηνεία που του δίνει ο τρίτος αναγνώστης.

Και είναι ακριβώς αυτό το ανοικτό νόημα των λέξεων,

που μπορεί από την μια να εμποδίζει την μετάδοση στον αναγνώστη της συγκίνησης που τυχόν νιώθει αυτός που γράφει,

αλλά από την άλλη καθιστά την γραφή ένα υποκατάστατο βασίλειο ελευθερίας, υποκατάστατο του μόνου αληθινού βασιλείου ελευθερίας, του απροσπέλαστου βασιλείου των σκέψεων, το οποίο γίνεται μερικώς προσπελάσιμο μέσα από κείμενα αμφίσημα, μέσα από κείμενα που κινούνται στο ερμηνευτικό ημίφως,

ένα ημίφως που μπορεί να σημαίνει ότι χαράζει ή σουρουπώνει,

σουρουπώνει ή χαράζει).