O Αντρέας

Ο Αντρέας ήταν συμφοιτητής της αδελφής μου. Πάνε έξι – επτά χρόνια τώρα από την τελευταία φορά που τον είδα στη σκηνή. Στο τέλος κάθε χρονιάς η σχολή τους έδινε μια θεατρική παράσταση Οι παραστάσεις ήταν συλλογικές και σπονδυλωτές κι έτσι έπαιζαν πολλά παιδιά από λίγη ώρα. Το σύντομο χρονικό διάστημα που ήταν στην σκηνή ένιωθα πως συνέβαινε κάτι εντελώς διαφορετικό απʼ αυτό που ένιωθα βλέποντας τους άλλους. Γελούσα και που τον έβλεπα. Ευφορία είναι μάλλον η σωστή λέξη: μου προξενούσε αστραπιαία ευφορία με δυο σχεδόν ανεπαίσθητες κινήσεις του σώματός του, με δυο σχεδόν ανεπαίσθητες εκφράσεις του προσώπου του. Και κρίνοντας από τα γέλια του κοινού δεν ήμουν ο μόνος. Στα δραματικά σκετς ήταν τόσο συγκινητικός όσο αστείος στα κωμικά. Τον ρωτούσα αν θα ασχοληθεί επαγγελματικά με την ηθοποιία, προτρέποντάς τον παράλληλα να το κάνει, αλλά ήταν από τότε σεμνός, ντροπαλός, διστακτικός κι απαισιόδοξος. Πέρσι, συμπτωματικά, τον ξανασυνάντησα. Μου είπε πως ασκούσε μεν το επάγγελμά του, αλλά ταυτόχρονα θα έπαιζε και σε μια «κανονική» παράσταση η οποία θα ανέβαινε σύντομα. Αμέλησα να πάω να τον δω, αμέλησε να με ενημερώσει ότι η παράσταση ξεκίνησε. Ρώτησα κι έμαθα πως φέτος δεν έπαιζε πουθενά.

Δεν παριστάνω τον ειδικό και δεν είμαι ειδικός. Τι σχέση έχει όμως η εξειδίκευση με τα συναισθήματα που σου μεταδίδει ένας ηθοποιός; Έχει, αν ο Αντρέας είναι το αντίστοιχο των μπαλλαδόρων συμμαθητών, που ντριμπλάροντάς μας στην σχολική αυλή μάς φαίνονταν σαν Μαραντόνα, αλλά σε επίπεδο υψηλού ανταγωνισμού το μέγεθός τους μίκραινε απελπιστικά. Από την άλλη το ωμό ταλέντο δεν κάνει μπαμ όταν το βλέπεις; Αλλά αν κάνει μπαμ γιατί δεν είχε την αντίστοιχη συνέχεια;

Μπορεί να την έχει στο μέλλον. Μακάρι. Αλλά και πάλι. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο; Γιατί να μην αρκεί το ταλέντο;

Ταλέντα φιμωμένα, ταλέντα ματαιωμένα, ταλέντα αποσιωπημένα.

Είναι πράγματι μεγάλη αμαρτία να παρατάς το ταλέντο σου, αλλά δεν είναι ακόμη μεγαλύτερη προστυχιά να μην αρκεί το ταλέντο σου;

Nαι, χρειάζεται η πίστη, ο αγώνας, η επιμονή, αλλά τι γίνεται αν η επιμονή είναι κι αυτή ένα ταλέντο, ένα ταλέντο που στερείσαι;

Ίσως σε κάθε άνθρωπο που δεν αφοσιώνεται ολόψυχα στο ταλέντο του, επειδή τελικά αυτό δεν ήταν τόσο ζωτικής σημασίας για τον ίδιο, να αντιστοιχεί κι ένας άνθρωπος που ακριβώς επειδή το ταλέντο του είναι ζωτικής σημασίας για τον ίδιο, δεν αντέχει και να το βλέπει να μην έχει την αναγνώριση που θεωρεί πως του αξίζει.

Ίσως δηλαδή η αφοσίωση στο ταλέντο να χρειάζεται γαϊδουριά και όχι υπερευαισθησία, αδιαφορία για τη γνώμη των άλλων και εμμονή στη γνώμη τη δική σου, με τον υπαρκτό όμως τότε κίνδυνο, αυτό που έχεις να μην ονομάζεται στην πραγματικότητα ταλέντο αλλά ψώνιο.

(Κείμενο γραμμένο για το «Hotel Memory»).