H Έλενα

Στραμμένοι ο ένας προς τον άλλον, με τα σώματα ενωμένα σε μια αιώνια, αέναη αγκαλιά, αυτοί οι δύο ανθρώπινοι σκελετοί πέρασαν ωκεανούς χρόνου μαζί. Δεμένοι σ' αυτή την άκρως ερωτική στάση εδώ και 5.000-6.000 χρόνια, ήρθαν πριν από λίγες μέρες στο φως κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών κοντά στη Μάντοβα, στα βόρεια της Ιταλίας. Η ανακάλυψη, που όμοιά της δεν έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα, άφησε άφωνη την ομάδα των αρχαιολόγων που εργάζονταν στην ανασκαφή.

Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις τους, πρόκειται για τους σκελετούς ενός άνδρα και μιας γυναίκας και μάλιστα νεαρής ηλικίας, που έζησαν τη Νεολιθική εποχή. Το σφιχταγκαλιασμένο ζευγάρι αποτελεί αίνιγμα για τους αρχαιολόγους, αφού, όπως αναφέρει η επικεφαλής των ανασκαφών, Έλενα Μεντότι, «δεν υπάρχει κανένα προηγούμενο διπλής ταφής τη Νεολιθική περίοδο. Πολύ περισσότερο δύο ενήλικων ανθρώπων, έτσι αγκαλιασμένων. Και δεν πρόκειται για σχήμα λόγου, είναι στ' αλήθεια αγκαλιασμένοι».

Μια εβδομάδα πριν, η Έλενα διάβαζε και ξαναδιάβαζε την επιστολή προσπαθώντας να εντοπίσει σ΄αυτήν ένα σημείο όχι κατηγορηματικό, ένα σημείο που να της άφηνε ένα περιθώριο ελπίδας. Ωστόσο όλα στην επιστολή ήταν σαφή και ξεκάθαρα:
«Σινιορίνα Μεντότι, με μεγάλη μας λύπη σάς ανακοινώνουμε ότι δεν μπορούμε να εγκρίνουμε περαιτέρω κονδύλια για τις ανασκαφές σας. Διαβάσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον όσα αναφέρετε για την πρόοδο που έχει κάνει η ομάδα σας και δεν έχουμε αμφιβολία ότι η αισιοδοξία σας είναι βάσιμη. Ωστόσο έχει ληφθεί η απόφαση -ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος της εργασίας σας- ότι οι επιχορηγήσεις μας πρέπει να στραφούν σε άλλους τομείς».
Ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος. Θα επέμεναν και τώρα που βρέθηκαν οι δύο σκελετοί; Είχε αφιερώσει τα πάντα στο πάθος της, προσωπική ζωή δεν είχε -και τί πήγαινε άλλωστε να πει προσωπική ζωή, τη συνάρπαζε η επιστήμη της-, ήταν και ένιωθε πλήρης. Έτσι πίστευε, κι αφού έτσι πίστευε έτσι ήταν κιόλας. Σήμερα το πρωί, όταν οι δυο σκελετοί ήρθαν στο φως, είχε γνωρίσει την μεγαλύτερη χαρά των 47 χρόνων της. Ήξερε ότι υπήρχε θησαυρός εκεί, οι περισσότεροι συνάδελφοί της διαφωνούσαν, μα να που τώρα επιτέλους δικαιωνόταν. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτό που αποτελούσε θησαυρό για την ίδια, τους συνεργάτες της και τους συναδέλφους της, ήταν αμφίβολο αν εξακολουθούσε να είναι θησαυρός για τους χρηματοδότες της. Αν δεν ήταν, έπρεπε σύντομα να τα μαζεύουν και να φύγουν. Συγκέντρωσε τα (ακόμη κατενθουσιασμένα) μέλη της ομάδας της και τους εξήγησε την κατάσταση: καλώς ή κακώς η επιστήμη τους δεν πουλούσε, δεν πουλούσε τόσο ώστε να βγάζει τα λεφτά της.
Το βράδυ η Έλενα, όταν επιτέλους κατόρθωσε να κοιμηθεί, είδε το ίδιο όνειρο που έβλεπε όταν η μέρα που είχε προηγηθεί της είχε επιφυλάξει συγκινήσεις. Εκείνος να την αγκαλιάζει μια Κυριακή πρωί ζητώντας της να μείνει μαζί του και να δοκιμάσουν την τύχη τους κι εκείνη να του απαντά ότι δεν μπορεί να κλειστεί σε ένα σπίτι, ότι άλλο είναι το κάλεσμά της. Μόνο που τώρα το σκηνικό δεν ήταν ένα σοκάκι της Φλωρεντίας, αλλά την αγκάλιαζε πάνω από την ανασκαφή, δίπλα στους σκελετούς.
Η Έλενα τινάχτηκε απ' τον ύπνο της και άρχισε να σχεδιάζει πυρετωδώς στο λάπτοπ της. Μόλις ξημέρωσε ξύπνησε τους άλλους και τους έδειξε την εκτύπωση: «Κάπως έτσι το φαντάζομαι». Οι εντονότατες διαφωνίες τους γρηγορότατα κάμφθηκαν και με μεγάλη προσοχή ο ένας σκελετός βρέθηκε να σφιχταγκαλιάζει τον άλλο.
«Οι αγκαλιές πρέπει πάντα να τελειώνουν, οι αγκαλιές είναι εξ ορισμού ανεπαρκείς», του είχε πει τότε.
Όχι αυτή όμως. Αυτή θα την αποζημίωνε. Για όλα.