Η Θυσία

O Aντώνης είχε μια θεία Σμυρνιά που έλεγε τον καφέ. Όχι τον Παντελή. Τον άλλο, τον κανονικό. Ο Αντώνης βασικά δεν πίστευε σε αυτά, αλλά η θεία του δεν είχε λαθέψει ποτέ. Του είχε ας πούμε προφητέψει ότι στο πρώτο ντέρμπι που θα παίξει στο Καραϊσκάκη θα του πετάξουν κάτι τσιμέντα, αλλά αυτός δεν είχε να φοβάται τίποτα, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να τον βρουν τα τσιμέντα στο κεφάλι και να μείνει στον τόπο. Χρόνια και εκατοντάδες καφέδες μετά, σημειολογώντας κάτι άλλα κατακάθια (καφέ), του εξήγησε ότι τα τσιμέντα εκείνα δεν είχαν ριχθεί με κακό σκοπό, αλλά ότι αντίθετα ήταν τα εγκαίνια του γκρεμίσματος του γηπέδου, προκειμένου να χτισθεί (με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους για το Kράτος, την Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων, τον Εθνικό Πειραιώς και τον ερασιτέχνη Ολυμπιακό) ένα νέο γήπεδο, όπου ο Αντώνης έμελλε να δοξαστεί. Όσο χτιζόταν το γήπεδο στον Αντώνη πέταξαν οι ίδιοι άνθρωποι σε ένα άλλο γήπεδο κάτι ρουκέτες, αλλά η θεια του τον είχε και πάλι προειδοποιήσει να μην φοβάται. Ο Αντώνης, άνθρωπος καθόλου φιλοχρήματος και εντελώς αισθηματίας, έκανε πέτρα την καρδιά του και μολονότι δεν ήθελε να φύγει από μια ομάδα που έπαιζε από παιδάκι, ακολουθώντας τις εντολές της μοίρας του, όπως τις ερμήνευε αυθεντικά η θεία του, πήρε μεταγραφή. Η θεία του τον ορμήνευσε να μην πάρει απλώς μεταγραφή αλλά να γραφτεί και μέλος. Υπάκουσε χαριεντιζόμενος με προέδρους που του είχαν στερήσει τίτλους και πριμ τίτλων τόσα χρόνια, με προέδρους που τον είχαν αποκαλέσει κότα και λαγό και με αγνούς φιλάθλους που τόσα χρόνια χαριεντίζονταν κι αυτοί μαζί του, εξασκούμενοι στην τσιμεντοβολή και στις φυσουνομαχίες. Η θεία του είχε δίκιο: ο Αντουάν ζούσε τις μεγά - τις μεγάλες του στιγμές στο γήπεδο που με τόσες θυσίες χτίστηκε. Πήρε δύο νταμπλ, διαφήμισε κουφώματα, ρολόγια χειρός, γκρίζαρε λίγο ακόμη κι έγινε ακόμη πιο Κλούνεϊ κι απ' τον Κλούνεϊ. Το μόνο του πρόβλημα ήταν ότι ο αθλητικός Τύπος ήταν εξαιρετικά αυστηρός μαζί του και στο παραμικρό του λάθος τον σταύρωναν, τη στιγμή που δεν παραδέχονταν (με την εξαίρεση ολίγων) τις μεταφυσικές του ιδιότητες, όπως το ότι καθοδηγεί εξαιρετικά την άμυνά του και ότι ψαρώνει τα αντίπαλα φορ στα τετ α τετ. Αλλά ο Αντώνης ήταν ψυχάρα και άντεχε τον πόλεμο των αθλητικογράφων.

Την περασμένη Τρίτη, στον καθιερωμένο εβδομαδιαίο καφέ, η θεία του του είπε ότι θα σκοράρει. «Είσαι σίγουρη, θείτσα;» την ρώτησε με μάτι που έλαμπε. Ήταν. Την επόμενη ημέρα η ομάδα του με φουλ κόντρα διαιτησία και σε ένα γήπεδο εκκλησία κινδύνευε να αποκλειστεί από μια ομάδα Β' Έθνικής. Ο Αντώνης δεν θα είχε πρόβλημα, γιατί αυτό θα ήταν ωφέλιμο για το γενικότερο καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου, ωστόσο πρόεδρος της αντιπάλου ομάδος ήταν ο Αλέξης Κούγιας και τον Αντώνη τον είχε πειράξει η συγγνώμη που ο Κούγιας είχε ζητήσει από τον Κεχαγιόγλου.

Έτσι, ακολουθώντας το ριζικό του, έντεκα λεπτά πριν λήξει η παράταση προωθήθηκε σε κόρνερ για να σκοράρει. Φρικαρισμένοι στον πάγκο οι προπονητές του του φώναζαν να γυρίσει στο τέρμα του. Ο Αντώνης όμως τους έγραψε στους παλιούς του τους κροτάφους, γιατί ήξερε ότι θα βάλει γκολ.

Δεν έβαλε όμως. Είχε κάνει λάθος για πρώτη φορά η θεία του; Αυτόν δεν τον ένοιαζε και τόσο, ο Αντώνης ήταν βασικά του Ορθού Λόγου και του Διαφωτισμού και όχι των προλήψεων. Αλλά η θεια του; Η θεια του η Σμυρνιά, η θεια του η γερόντισσα πλέον; Πώς θα το έπαιρνε; Θα γινόταν ερείπιο κι αυτό ο Αντώνης δεν μπορούσε να το δεχτεί με τίποτα.

Τσέκαρε τις προθεσμίες του και είδε ότι αν σκοράριζε την Κυριακή η θεία του θα είχε προφητέψει και πάλι σωστά. Για μια ακόμη φορά έκανε πέτρα την καρδιά του και κάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα. Την επόμενη μέρα οι εμπαθείς δημοσιογράφοι μίλησαν για γκάφα.

Η θεία του ήταν ευτυχισμένη όμως; Ήταν.