Η Μεταμφίεση

Είχε συμπληρώσει εννέα μήνες στην εταιρία. Ήξερε ότι μόλις έκλεινε χρόνο δεν θα της ανανέωναν τη σύμβαση. Ήξερε ότι σε τρεις μήνες θα έψαχνε πάλι για δουλειά. Ήξερε ότι σε τρεις μήνες δεν θα έψαχνε για άντρα. Αγραναπαυόταν ακόμη απ΄τον τελευταίο χωρισμό. Αγρανάπαυση που η διάρκειά της παρέπεμπε μάλλον σε οριστικό πέταγμα λευκής πετσέτας. Αλλά ηλικιακά ήταν νωρίς ακόμη για τέτοια παραίτηση. Όπως ηλικιακά ήταν ήδη αργά για τη συνεχή τραμπάλα ανεργίας - εργασίας. Δεν της έφταιγε κανείς. Έτσι τουλάχιστον έλεγε στον εαυτό της. Ας είχε σπουδάσει κάτι που θα μπορούσε να της εξασφαλίσει δουλειά. Ας μην είχε σπουδάσει κάτι που πετούσε στα σύννεφα. Γενικότερα ας μην πετούσε μια ζωή στα σύννεφα. Μια ζωή παρά κάτι χρόνια: τα τελευταία της αγρανάπαυσης. Όχι ακριβώς αυτά δηλαδή. Τα πρώτα δύο η αγρανάπαυση είχε περισσότερο γεύση ελπίδας παρά απελπισίας. Τα τελευταία δύο τόσο η ελπίδα όσο και η απελπισία περιορίζονταν σε μικρές (ολοένα και πιο σποραδικές - ολοένα και πιο σύντομες) αναλαμπές, αφήνοντας την μερίδα του κτήνους στην αδιαφορία. Αδιαφορούσε. Για τη ζέστη το χειμώνα και το αβέβαιο μέλλον του πλανήτη. Για το Deal και την Μαρία την Άσχημη. Για να βάψει τα νύχια της. Για να βάψει τους τοίχους του κληρονομημένου της διαμερίσματος. Για το τι θα κάνει τρεις μήνες μετά (τρεις μήνες μετά θα έβλεπε τι θα έκανε). Για την πρόσκληση στο πάρτι μασκέ.

«Αποκλείεται να μην έρθεις. Θα είναι όλη η εταιρία».

«Καλά, θα δω».

Τελευταία στιγμή αποφάσισε να πάει. Αλλά έπρεπε να ντυθεί και κάτι. Τι όμως; Στο μυαλό της ήρθε ένα έργο που είχε διαβάσει μικρή στα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» και της είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Θα το δοκίμαζε κι ας μην πετύχαινε. Δεν θα χαλούσε ο κόσμος. Πέτυχε όμως. Και όχι λίγο. Η μεταμφίεσή της ήταν απόλυτα επιτυχημένη, απόλυτα πειστική, πιο πειστική από οποιουδήποτε άλλου από τους δεκάδες καλεσμένους.

Είχε ντυθεί Αόρατος Άνθρωπος.