Η ποιότητα της δημοκρατίας

Το να έχουν η Φίφα κι η Ουέφα μια ντιρεκτίβα προς τους τηλεσκηνοθέτες, που τους υπαγορεύει να μη δείχνουν όσους εισβάλλουν στα γήπεδα, είναι κάτι που μπορώ να το καταλάβω: χάνοντας την τηλεοπτική προβολή οι επίδοξοι εισβολείς χάνουν σε μεγάλο βαθμό και το κίνητρο.

Το να αποσιωπά όμως ο εκφωνητής του αγώνα Ελλάδα - Νότια Κορέα το περιεχόμενο του πανό των εισβολέων είναι κάτι που μπορώ να καταλάβω πολύ πιο δύσκολα: η Φίφα κι η Ουέφα θέλουν να προστατεύσουν το εμπορικό τους προϊόν αλλά -θεωρητικά τουλάχιστον- ο εκφωνητής παραμένει πρώτα και κύρια δημοσιογράφος και δουλειά του δημοσιογράφου είναι η καταγραφή των γεγονότων και όχι η επιλεκτική λογοκρισία τους.
Θα μου πεις, τόσο σημαντικό είναι; Και ναι και όχι. Όχι ότι έγινε και τίποτα τρομερό που δεν το είπε. Αλλά με ενοχλεί ιδεολογικά η αντίληψη ότι η κοινωνία χωρίζεται σε κουτάκια, το δικό μου κουτάκι είναι το αθλητικό, το άρτος και θεάματα, εδώ έχω έρθει να περιγράψω έναν αγώνα και αυτά που λένε αυτοί για 70 ημέρες απεργία πείνας είναι επικίνδυνα, μυρίζουν αντιεξουσίλα και αναρχίλα, οπότε ας μην εμπλακώ καλύτερα.
Η δημοκρατία όμως δεν λειτουργεί έτσι, δημοκρατία σημαίνει ακριβώς ότι, όσο αντιδημοφιλές κι αν είναι ή όσο και να καίει ένα συμβάν, οφείλουμε να το καταγράψουμε. Το καταγράφουμε κι από εκεί και πέρα ο πολίτης κρίνει. Σωπαίνοντας όμως, αποκρύπτοντας όμως, δεν επεμβαίνεις μόνο στο περιεχόμενο ενός πανό, αλλά και στο αίσθημα μερίδας ανθρώπων ότι η κοινωνία έχει στεγανά και ότι είμαστε εμείς και εσείς.
Ακριβώς αντίθετη στάση από τον σπορτκάστερ είχαν στο διπλανό κανάλι οι «Φάκελοι» του Παπαχελά, όπου ο Τέλλογλου έδειξε ανθρώπους που σαπίστηκαν στο ξύλο από την αστυνομία off camera και άρα off shock όλων ημών των ανυποψιάστων.
Το συμπέρασμα είναι ότι η ποιότητα της δημοκρατίας δεν είναι δεδομένη, αλλά εξαρτάται και κρίνεται από το πώς θα συμπεριφερθεί την κάθε φορά ο κάθε Παπαχελάς, ο κάθε Τέλλογλου κι ο κάθε Παλομπαρίνι.
Όλα αυτά που λέω βέβαια είναι σε μεγάλο βαθμό υποκριτικά, γιατί κι εγώ δεν είχα γράψει από εδώ λέξη για την απεργία πείνας του Ταράσιου Ζαντορόζνι και του Γεράσιμου Κυριακόπουλου. Αλλά από την άλλη δεν είμαι δημοσιογράφος και μόνη υποχρέωσή μου (διόρθωση: μόνη καύλα μου - τσακώθηκα με τις υποχρεώσεις χρόνια τώρα) είναι να καταγράφω τον μέσα κόσμο μου και ό,τι από τον έξω κόσμο επιδρά σε αυτόν. Η απεργία πείνας δεν επέδρασε επαρκώς. Ίσως αν οι μέρες είχαν γίνει εκατό. Την επόμενη φορά, στους επόμενους απεργούς. Τώρα το αίτημα των συγκεκριμένων για άρση της προφυλάκισής τους έγινε δεκτό και ελεύθεροι πια μπορούν να πλακωθούν στα σπληνάντερα.