Ο Συρανό και οι Σειρήνες
Ένα μεγάλο κύμα σκέπασε και ξύπνησε τον Συρανό. Έκανε να κουνηθεί αλλά συνειδητοποίησε ότι ήταν δεμένος χειροπόδαρα στο κατάρτι ενός ξύλινου πλοίου. Πώς βρέθηκε εκεί, τι θέση είχε εκείνος μέσα σ' ένα έπος; Τότε ο Συρανό τις άκουσε. Ήταν τραγούδι αυτό που λέγαν; Ήταν μουσική αυτό που τον κατέκλυζε; Ό,τι κι αν ήταν έπρεπε να πάει κοντά τους. Τις έβλεπε, τις άκουγε, τις ήθελε. Αρκεί να μπορούσε να λυθεί.
Μπορούσε. Τα σχοινιά δεν ήταν τόσο ισχυρά. Όχι τόσο ισχυρά όσο ο πόθος του.
Μπορούσε, αλλά αποφάσισε ότι δεν θέλει.
Τώρα που η μύτη του δεν φαίνεται να ενοχλούσε τις Σειρήνες, τώρα που καλούσαν εκείνον και όχι τα λόγια εκείνου και την μορφή κάποιου άλλου, τώρα που στο καράβι ήταν μόνος του, ο Συρανό αποφάσισε να γίνει ο υποβολέας του ίδιου του του εαυτού.
Κόμπλεξ και απωθημένα μιας ζωής ξεβράστηκαν από μέσα του και ο Συρανό απάντησε στο τραγούδι των Σειρήνων με το δικό του τραγούδι, τις δικές του λέξεις, το δικό του παραμύθι.
Ο Συρανό είχε με τα χρόνια αποκτήσει με την τέχνη του φλερτ μια εξοικείωση τρόπον τινά απρόσωπη και καταλάβαινε ότι τα έμπειρα «επαγγελματικά» του λόγια ήταν πολύ πιο αποτελεσματικά από τα παράφορα λόγια της άπειρης ερωτικής του νεότητας. Καταλάβαινε δηλαδή ότι στο ξελόγιασμα σημασία έχει η τεχνοτροπία και όχι η αλήθεια.
Οι Σειρήνες δεν ήταν μαθημένες να ακούν τίποτε άλλο και ο Συρανό άρχισε να ξεκουρδίζει την μελωδία τους, να σπάει τον ρυθμό τους, έτσι ώστε σύντομα το κάλεσμά τους από ανωτέρα ερωτική βία είχε μετατραπεί σε μια κακόηχη σειρά ασυντόνιστων φάλτσων.
Και μετά σώπασαν εντελώς.
Και μετά ακουγόταν μόνο εκείνος:
«Θα κόψω απ΄το πλευρό μου ένα κομμάτι σάρκα και θα το φορέσω στον αφαλό σου, να μην κρυώνεις τα βράδια. Θα με μοιράσω και θα με τοποθετήσω σε κάθε απροστάτευτο εκατοστό σου».
Οι Σειρήνες άρχισαν η μία μετά την άλλη να πέφτουν με μανία με το κεφάλι πάνω στο πλοίο.
Η θάλασσα έγινε κόκκινη.
Το τραγούδι τους δεν ξανακούστηκε ποτέ και ποτέ κανείς δεν έμαθε αν αυτοκτόνησαν από ερωτική παράκρουση ή από έσχατη αισθητική απελπισία.
Ο Συρανό πάντως, βέβαιος για την πρώτη εκδοχή, λύθηκε με ένα γεμάτο χαμόγελο και ξεγέλασε τη δίψα του με μερικές χουφτιές κόκκινο αλμυρό νερό.
Όσο την ξεγελούσε σκεφτόταν με ποιόν τρόπο θα ενσωμάτωνε σκηνές από την εμπειρία του αυτή στο επόμενο υποβολίκι.
posted by Old Boy @ 12:49 π.μ.
13 comments
13 Comments:
Cyrano: Quelque chose que sans un pli, sans une tâche, J’emporte malgré vous. Et c’est… Roxane: C’est?… Cyrano: Mon panache.
Μετάφρασε, Κρυστάλλη και για μας τους μη γαλλομαθείς.
συγγνώμη, δεν ήξερα που να βρω κάποια μετάφραση (δεν έχω μάλιστα υπόψη μου ελληνική έκδοση του Συρανό)... πρόκειται για τους τελευταίους στίχους του έργου, όπου ξεψυχώντας ο Συρανό λέει ότι παρά τους εσωτερικούς εχθρούς που πολεμούσε μια ζωή (δειλία, υποκρισία κτλ.) πεθαίνοντας παίρνει μαζί του κάτι που δεν έχει τσαλακωθεί, που δεν έχει λεκιασθεί. Κρεμάμενη από τα χείλη του, η Ροξάν τον ρωτάει τι, και εκείνος απαντά "το λοφίο μου". Όταν το πρωτοδιάβασα το ερμήνευσα περισσότερο ως αξιοπρέπεια, αλλά νομίζω ότι για τους Γάλλους σημαίνει επίσης την πόζα, την εικόνα. Νόμισα ότι ίσως οι στίχοι αυτοί να αποτέλεσαν έμπνευση για το πολύ όμορφο κείμενό σου (μου θύμισε επίσης και έναν διάλογο στο Νησί της προηγούμενης ημέρας του Έκο, που όμως δεν μπορώ να βρω για να παραθέσω)
χεχεχε - το ξέρεις ότι ανέβασα μια δική μου "επίσκεψη" στον μύθο του Οδυσσέα προχθές;
Την καλημέρα μου Old-boy.
Πολύ εύστοχο κείμενο. Σύμφωνα με κάποιους μελετητές της Οδύσσειας, το τραγούδι των Σειρήνων αντιπροσωπεύει τη δύναμη της αφήγησης αυτή καθ' εαυτή. Το παραμύθι που ακούει ο δεμένος στο κατάρτι Οδυσσέας δεν είναι δηλαδή κάποιο ανόητο ερωτικό κάλεσμα, αλλά η συνέχεια της δικής του ιστορίας, η ίδια η Οδύσσεια.
Ο δικός σου Συρανό δεν θα μπορούσε άρα να βρει πιο επιτυχημένο τρόπο για να εξολοθρεύσει τις Σειρήνες από το να τους αφηγηθεί (έστω και αλληγορικά) την ίδια την ιστορία του χαμού τους. Ούτε πιο δροσερό νερό για να ξεγελάσει τη δίψα του από το αίμα των εξαίρετων όσο κι επικίνδυνων αυτών παραμυθούδων.
Έχει πολύ ενδιαφέρον πάντως η αλληλεπίδραση αφήγησης και πραγματικότητας μέσα στο αφηγηματικό πλαίσιο μιας φανταστικής ιστορίας.
Υ.Γ. Αυτό με τα κομμάτια του που τους τα μοιράζει παραπέμπει λίγο σε εκδίκηση του Πενθέα προς τις Βάκχες ή κάνω λάθος;
Τι είναι υποβολίκι;
silvia, αυτό που σου κάνει ο old-boy:)))
Η τελική σκηνή περιέχει έναν ασύγκριτο λυρισμό. Μήπως είναι ma panache? Αναρωτιέμαι. Δεν έχω λεξικό μαζί μου. Ο Edmond Rostand μας χάρισε ένα αριστούργημα στους αιώνες των αιώνων. Η αλήθεια είναι ότι όποιος δεν γνωρίζει γαλλικά δεν μπορεί να αξιολογήσει το μεγαλείο του συγγραφέα. Θα μου πείτε ότι το ίδιο ισχύει και με τον Ντοστογιέφσκι, τον Καμί και τον Σελίν. Ναι, αλλά εδώ μιλάμε για πρόζα. Και η αναζήτηση των κατάλληλων λέξεων είναι μια διαδρομή που μόνο όσοι από εσάς γράφουν μπορούν να εκτιμήσουν. Εμπρος old boy στο δρόμο που χάραξε ο Edmond.
Ο υποβολέας είναι αρχαιότερος του υποκειμένου, όχι με την έννοια της χρονικής διαδοχής αλλά με την έννοια ότι προηγείται επειδή ακριβώς το διέπει. Ο καημένος ο Συρανό κοιτάζει ψηλά και βλέπει ΜΙΑ πραγματικότητα να κινείται, να χειρονομεί και να φωνάζει έξω από αυτόν με μόνο σκοπό τον ίδιο. Το πολύ ΣΕ ΘΕΛΩ το βαριέται και ο πόθος που στο τέλος φεύγει. Βέβαια, μόνο μέσα από τον υποβολέα των άλλων ο Συρανό αποδεσμεύει την επιθυμία του και ακολουθεί δικό του υποβολέα. Για τις σειρήνες ήταν αισθητικό το πρόβλημα και κατόπιν ερωτική παράκρουση, γι’ αυτό έπεφταν με το κεφάλι πρώτα, δεν άντεχαν να βλέπουν και να ακούν έναν ξεκούρδιστο να τις λατρεύει. Η πιο μεγάλη ερωτική παράκρουση είναι να γουστάρεις κάποιον που απελπίζει την αισθητική σου ;-D
Mπαμπάκη, νομίζω ότι ο Όμηρος πρέπει να είναι περήφανος για μας τα παιδιά του ;)
Ηelix Nebulae, όχι δεν παραπέμπει εκεί ούτε εκεί που λέει ο Κρυστάλλης ούτε πουθενά θα έλεγα :) Πολύ όμορφη πάντως αυτή η ερμηνεία για το τραγούδι των σειρήνων ως συνέχεια της ιστορίας, δεν την είχα υπόψη μου.
«Η πιο μεγάλη ερωτική παράκρουση είναι να γουστάρεις κάποιον που απελπίζει την αισθητική σου». Ωραίο αυτό, Senso.
Silvia, υποβολίκι είναι μια λέξη ευγενική προσφορά του ιστολογίου μας στην ελληνική γλώσσα και σημαίνει την πράξη που κάνει ο υποβολέας όταν υπαγορεύει στον ηθοποιό τα λόγια του.
Τον Συρανο,ρομαντικο ηρωα των παιδικων χρονων,τον εκανες εναν επιτηδειο που ασχολειται με τεχνοτροπιες ξελογιασματος.Απο την αλλη,η αεναη σφιχταγκαλια των σκελετων σε παρακινησε να γραψεις ενα ποστ με πιο ευαισθησια.
Παραξενος ανθρωπος εισαι old boy αλλα μου αρεσουν οπως εχω ξαναπει αυτα που γραφεις εστω κι αν δε συμφωνω (ή δεν καταλαβαινω) παντα.
Με εντυπωσιάζει η ευκολία των χαρακτηρισμών σε ότι έχει να κάνει με την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του άλλου.Αν από αυτό το κείμενο μπορείς να πεις κάποιον παράξενο(;)..είναι εντυπωσιακό.Η ιστορία και πολύ όμορφη είναι και με συγκίνησε ιδιαίτερα.Τα κείμενα προσεγγίζονται με την ματιά που καθορίζει η αφετηρία μας.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home