Ανθρωπάνθρωπος

Συνταρακτικές εξελίξεις στο χριστιανικό μέτωπο.

Σε άρθρο του για την κοινή διακήρυξη Πάπα - Οικουμενικού Πατριάρχη, ο Κώστας Μπέης επισημαίνει:

«Καθένας εύκολα μπορεί να διακρίνει τη λεπτή χειρονομία για αποφυγή δογματικής αδιαλλαξίας, καθώς η κοινή διακήρυξη περιορίζεται να επικεντρωθεί στις ακόλουθες τρεις διαστάσεις του Ιησού:

(α) ότι, ώς την τελευταία στιγμή του μαρτυρίου του στον Σταυρό, διακατεχόταν από ανεπιφύλακτη αγάπη για τους ανθρώπους κάθε εποχής, σε σημείο ώστε «την ψυχή αυτού θή[-ναι] υπέρ των φίλων αυτού»,

(β) ότι για μας τους ανθρώπους εκουσίως παρέδωσε το πνεύμα του, και

(γ) ότι έκτοτε είναι σκηνωμένος μέσα στον νου και στην καρδιά μας και, κατά την ωραία διατύπωση του Παύλου, «οικεί εν υμίν»

Μ' αυτήν την τελευταία διατύπωση (ότι δηλαδή αφ' ης ο Ιησούς επί του σταυρού παρέδωσε το πνεύμα του, «είναι μέσα μας η ζωντανή παρουσία του Θεού») οι ηγέτες των δύο μεγάλων χριστιανικών Εκκλησιών, για πρώτη φορά, αποφεύγουν ν' ανατάμουν και να εμφανίσουν με οντολογικές διαστάσεις το χριστιανικό μήνυμα της ανάστασης, κάνοντας έτσι το πρώτο βήμα για την απαιτούμενη μεγάλη πορεία, στην οποία επίσης αναφέρθηκε η κοινή διακήρυξή των, δηλαδή την ανάγκη της ερμηνείας των Ευαγγελίων σε αρμονία με τι σύγχρονες πνευματικές και φιλοσοφικές κατακτήσεις.

Στον ελλαδικό χώρο, πρώτος ο συνάδελφος Μάριος Μπέγζος, διαπρεπής καθηγητής της Φιλοσοφίας των Θρησκειών στο Πανεπιστημίο Αθηνών, από ετών με έμφαση τονίζει την ανάγκη για «φιλοσοφική αυτοκριτική της θρησκείας» στο πλαίσιο «διαλεκτικής σύνθεσης του παραδοσιακού με το σύγχρονο». Αλλά και ο ήδη αρχιεπίσκοπος Αμερικής π. Δημήτριος, στην πρώτη διδακτορική διατριβή του, ενθαρρύνει τους θεολόγους της Εκκλησίας «να αρχίσουν έναν πραγματικό διάλογο με τον διανοούμενο κόσμο της εποχής τους».

Εκκλήσεις εις ώτα μη ακουόντων, ώς τώρα. Ομως η κοινή διακήρυξη του Πάπα και του Οικουμενικού Πατριάρχη ενεργοποιεί το καθήκον, πρωτίστως των φιλοσοφημένων εργατών του Λόγου ν' ανοίξουν αυτόν τον οφειλόμενο διάλογο αυτοκριτικής σ' ένα χώρο που, με τη φωτισμένη εξαίρεση ορισμένων πατέρων της Εκκλησίας, εθίστηκε σε θρύλους και μύθους, ενώ η ουσία του Θεού είναι απρόσιτη στον ανθρώπινο νου».

Εκτιμάται ότι στο πέρας αυτού του «διαλόγου αυτοκριτικής», Πάπας και Οικουμενικός Πατριάρχης με νέα κοινή τους διακήρυξη:

(α) θα ζητήσουν αναδρομική υπερδιχιλιετή συγγνώμη για την ντεπασέ παραμύθα της ανάστασης, η οποία άλλωστε αντίκειται σε κάθε επιστημονική γνώση,

(β) θα προβούν στην αυτοδιάλυση των εκκλησιών τους και στην μετατροπή τους σε κέντρα θεολογικού προβληματισμού, με κυρίαρχη φιγούρα έναν Ιησού όχι πλέον Θεάνθρωπο αλλά Ανθρωπάνθρωπο, έναν ψυχάκια Ιησού με illusions of grandeur, με παραισθήσεις μεσσιανικού μεγαλείου, έναν διά της ψευδαισθήσεως πως είναι ο Χριστός σαλό.