Τι του είπαν οι γονείς του

Ένας επαγγελματίας παίκτης χτυπάει εσκεμμένα την ώρα του αγώνα έναν άλλο επαγγελματία παίκτη, με αποτέλεσμα να του προξενήσει σοβαρό πρόβλημα, να τον στείλει νοσοκομείο και να χάσει τη συνέχεια του τουρνουά. Ο επαγγελματίας παίκτης που έδωσε το χτύπημα είναι 24 ετών, Βραζιλιάνος και παίζει μπάσκετ μακριά από τη χώρα του (στις ΗΠΑ), ενώ αυτός που χτυπήθηκε είναι 23 ετών, Έλληνας και παίζει μπάσκετ μακριά από τη χώρα του (στην Ιταλία). Διαβάζοντας τα όσα γράφει ο Νίκος Ζήσης σχετικά με τα συναισθήματα που του προξένησε ο τραυματισμός του, μένω στην ακόλουθη φράση για τον άνθρωπο που τον χτύπησε:

«Ήθελα να ήξερα τι του είπαν οι γονείς του όταν γύρισε σπίτι του.

"Μπράβο καμάρι μας";».

Λες και πρόκειται για δυο εντεκάχρονους που τσακώθηκαν στην αλάνα της γειτονιάς τους.

Ξενίζει, ξενίζει ως παρωχημένη και ντεμοντέ αυτή η αίσθηση ντροπής που δεν πηγάζει μόνον από εσωτερικούς ηθικούς κώδικες, αλλά και από έξω, από την οικογένεια.

Η φράση του Ζήση με συγκινεί γιατί περιγράφει έναν κόσμο καλύτερο απ' τον αληθινό, έναν κόσμο που το σωστό είναι ακόμη διακριτό από το λάθος, έναν κόσμο που δεν έχει ακόμη ενηλικιωθεί, που δεν έχει όμως ακόμη ενηλικιωθεί με την κακή έννοια του όρου, με την έννοια του κυνισμού και των συμβιβασμών, γιατί ο Νίκος έχει χάσει τον αδελφό του και έχει σίγουρα ενηλικιωθεί με την (επώδυνη αλλά) θετική έννοια του όρου.

Ο Νίκος είναι λοιπόν άντρας, αλλά εγκαλεί τον Βραζιλιάνο με κατηγορητήριο παιδιού, ίσως επειδή ανάμεσα σε ενηλίκους η ντροπή για κάτι κακό εξαρτάται πάντα από τη συνείδηση ενός εκάστου, ενώ ανάμεσα σε παιδιά η ντροπή για κάτι κακό δεν φαίνεται να είναι διαπραγματεύσιμη.