Το Παγώνι κι η Αντλία
Διαβάζω εδώ: «Ένα περίεργο ειδύλλιο έχει αναπτυχθεί εδώ και χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία. Στο Μπρίρλεϊ του Γκλόστερσαϊρ, ένα αρσενικό παγώνι έχει ερωτευθεί μια αντλία βενζίνης εξαιτίας του ήχου της! Σε μόνιμη βάση εδώ και τέσσερα χρόνια, το παγώνι πηγαίνει την εποχή του ζευγαρώματος να συναντήσει την αγαπημένη του αντλία. Ο Πι, όπως είναι το όνομα του παγωνιού, δεν λέει να ξεκολλήσει από την αντλία, με τον ιδιοκτήτη του βενζινάδικου να το διασκεδάζει, αφού ο κόσμος μαζεύεται τριγύρω από περιέργεια».
Ο κόσμος μαζεύεται και διασκεδάζει.
Επειδή ακριβώς κανείς ανθρώπινος έρωτας δεν είναι τόσο γελοίος.
Επειδή ακριβώς κανένας άνθρωπος - παγώνι δεν ερωτεύθηκε ποτέ άνθρωπο - αντλία.
Το παγώνι όμως εδώ και χρόνια κατάλαβε, εδώ και χρόνια έπεσε από το βάθρο του έρωτα κι ανέβηκε στο βάθος της αγάπης, εδώ και χρόνια κατάλαβε ότι η αντλία δεν είναι παγώνι αλλά αντλία και την αγάπησε ως τέτοια, ως αντλία, και δεν επιθυμεί πια να ζευγαρώσει μαζί της, παρά μόνο να τον ποτίσει με την βενζίνη της, να βάλει το στόμιο της στο στόμα του και να φιληθούν, αντλία και παγώνι, παγώνι και αντλία, και να αρχίσει να αδειάζει εκείνη από βενζίνη και να γεμίζει αυτό, κι όταν επιτέλους ξεδιψάσει να το λούσει ολόκληρο, ώστε να αρκεί μια σπίθα, μια σπίθα μόνο, για να γίνουν ένα, για να ενωθούν παγώνι και αντλία σε ένα σώμα, σε ένα σώμα φωτιάς.
Το θέμα είναι η αντλία τί σκέφτεται.
posted by Old Boy @ 6:09 μ.μ.
24 comments
24 Comments:
Ας σκεφτούμε και το ενδεχόμενο να είναι απλά ένα ανασφαλές παγώνι... που παρόλη την εντυπωσιακή του εμφάνιση αγαπάει κάποια επειδή ξέρει ότι θα είναι πάντα εκεί... που θα είναι πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά γι αυτόν.. όχι περιπέτειες... όχι κορυφώσεις... απλά εκεί...να τον περιμένει... είναι αυτό αγάπη?... μπορείς να αγαπάς το δεδομένο?
Το παγώνι-φοίνικας περιμένει τη σπίθα.
όλο αυτό το βρίσκω εξωφρενικά γοητευτικό.
αλήθεια!
Οι γυναικες-παγωνια παντως τυχαινει να "ερωτευονται" συνηθως αντρες-γερικες-αντλιες.
--
e.
ωχ! το στανιό μου! πάλι ξανάρθε αυτο το κουφό παγώνι...
Μυστήριο μέγα ο έρωτας, και για τα παγώνια, και για τις αντλίες, και για τους ανθρώπους.
Να είσαι καλά, (για κάποιο απροσδιόριστο λόγο) με έκανες να χαμογελάσω.
"Επειδή ακριβώς κανένας άνθρωπος - παγώνι δεν ερωτεύθηκε ποτέ άνθρωπο - αντλία".
Νομίζεις...
:)
Μια πίπα πάμε να πάρουμε κι' εμείς και το κάνετε θέμα. Αμάν πια.
ισως αρκετα διασκεδαστικο αλλα καθολου καλο για την υγεια του δυστυχου παγωνιου...ελεος..!
Τι έγραψες πάλι...
Η αντλία δεν σκέφτεται. Είναι πολύ απασχολημένη. Αντλεί.
:-)
"...με τον ιδιοκτήτη του βενζινάδικου να το διασκεδάζει, αφού ο κόσμος μαζεύεται τριγύρω από περιέργεια."
Ο βενζινάς το διασκεδάζει, ο κόσμος απλώς είναι περίεργος, το γράφει ξεκάθαρα. Με βάση την ακριβή εκόνα, τολμώ να παρέμβω στο κείμενό σου:
Ο κόσμος μαζεύεται και κοιτάζει.
Επειδή ακριβώς κανείς ανθρώπινος έρωτας δεν είναι τόσο σοβαρός.
Επειδή ακριβώς είναι τόσο σύνηθες στους ανθρώπους να ερωτεύονται παράλογα εντελώς: άνθρωποι-παγώνια ερωτεύονται ανθρώπους-αντλίες και τούμπαλιν.
***Η αντλία όμως εδώ και χρόνια κατάλαβε, εδώ και χρόνια έπεσε από το βάθρο του έρωτα κι ανέβηκε στο βάθος της αγάπης, εδώ και χρόνια κατάλαβε ότι το παγώνι δεν είναι αντλία αλλά παγώνι και το αγάπησε ως τέτοιο, ως παγώνι, και δεν επιθυμεί πια να ζευγαρώσει μαζί του, παρά μόνο να το ποτίσει με την βενζίνη της, να βάλει το στόμιο της στο ράμφος του και να φιληθούν, παγώνι και αντλία, και να αρχίσει να αδειάζει εκείνη από βενζίνη και να γεμίζει αυτό, κι όταν επιτέλους ξεδιψάσει να το λούσει ολόκληρο, ώστε να αρκεί μια σπίθα, μια σπίθα μόνο, για να γίνουν ένα, για να ενωθούν παγώνι και αντλία σε ένα σώμα, σε ένα σώμα φωτιάς.
Το θέμα είναι το παγώνι τί σκέφτεται.
***ή:
***Το παγώνι όμως αν και πέρασαν χρόνια, δεν κατάλαβε τίποτε, παραπατάει στο βάθρο του έρωτα χωρίς να μπορεί να δει καν το βάθος της αγάπης, εδώ και χρόνια περιμένει να γίνει η αντλία παγώνι και όσο τη βλέπει να παραμένει αντλία τόσο σιχτιρίζει τη μοίρα του, χωρίς αυτό να το αποθαρρύνει και υπομένει με πάθος, δεν επιθυμεί άλλο παρά να ζευγαρώσει μαζί της, παρά μόνο να της φυσήξει ακόμα και τη στερνή του ανάσα, να την ανακατέψει με την βενζίνη της, να χώσει το ράμφος του στο στόμιό της και να φιληθούν, παγώνι και αντλία, και να ρουφήξει όλη τη βενζίνη της, να λουστεί ολόκληρο από αυτή, ώστε να αρκεί μια σπίθα, μια σπίθα μόνο, για να γίνουν ένα, για να ενωθούν παγώνι και αντλία σε ένα σώμα, σε ένα σώμα φωτιάς.
Το θέμα είναι αν το παγώνι πράγματι σκέφτεται.
-----
Δυο βερσιόν νομίζω αρκούν!...
:-)
Πότε θα πάρει το οκ από το παγώνι ,ας πούμε?
candyblue, νομίζω ότι το οκ το παγώνι θα το πάρει όταν πολύ απλά του πει η αντλία :
"ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ..."
Και εκεί θα αρχίσουν όλα...
Αυτή είναι και η απάντησή μου στην ερώτηση του old boy για το τι σκέφτεται η αντλία.
Καλημέρα σας
Η αντλία καμαρώνει σαν παγώνι. Το παγώνι αντλεί από την αντλία θαυμασμό και γοητεία. Κουλουβάχατα! Ακόμα κι οι παρομοιώσεις χάνουν το νόημά τους.
the gas pump doesn't think
cause the gas pump knows everything
Peacock love
θα διαλεξω την εκδοχη της ροδιας.συχνα καταλαβαινεις οτι με τον αλλο δεν ταιριαζετε,οτι αλλα πραγματα προσφερετε και περιμενετε,και οτι αυτο δε θα αλλαξει ποτε μαλλον,αλλα επιμενεις.αντεχεις και περιμενεις...γιατι ειναι πια αργα να φυγεις..
Ακούγεται σαν παιδικό παραμύθι.
Γιατί τα παραμύθια και ..τα παγώνια, γνωρίζουν ακόμα πως στην αγάπη δεν υπάρχουν όρια...
Άλλος κανείς;
Θα παγώνει μάλλον τό παγώνι
H αλήθεια είναι ότι τα έχω με τον ιδιοκτήτη. Την πρώτη φορά που άπλωσε το χέρι του επάνω μου, ένιωσα ένα σύγκρυο, δεν ήξερα εάν έπρεπε να του δοθώ ή να κάνω την δύσκολη. 'Αργησα λίγο να αρχίσω να χύνω την βενζίνη στο αυτοκίνητο - ένα κόκκινο Τογιότα ήταν, θυμάμαι -αλλά μετά με συγκίνησε η στιβαρότητα του αντρικού χεριού, η σιγουριά στις κινήσεις του, το βλέμμα που εξερευνούσε διεξοδικά κάθε σπιθαμή μου. 'Ετσι η σχέση συνεχίστηκε για χρόνια. Εγώ υπέκυπτα σε κάθε του επιθυμία και εκείνος, δεν έχω παράπονο, μου φερόταν όσο πιο καλά μπορούσε. Την πρώτη φορά που ήρθε ο Πι, το παγώνι για εσάς, είχαμε έναν από τους μεγαλύτερους καβγάδες μας. Πείσμωσα και αρνιόμουν να βγάλω βενζίνη, προφασιζόμενη τεχνικά προβλήματα. Ο Πι με πλησίασε και βλέποντας την θλίψη μου, άνοιξε την εντυπωσιακή ουρά του. Είδα ότι υπήρχαν και άλλοι άνδρες που δεν θέλουν μόνο να σε χρησιμοποιήσουν αλλά και να σου προσφέρουν. Εσείς μπορεί να γελάτε, αλλά ο Πι κι εγώ καταλαβαινόμαστε. Η χρηστικότητα και η ομορφιά έχουν βρει σε εμάς το τέλειο συνδυασμό. Και άσε τον βενζινά να μας παρακολουθεί χαμογελώντας. Αυτός μπορεί να έχει μόνο το κορμί μου...
πραγματικά εξαιρετικό
old boy, μού θύμισες το "Fog Horn" του Ray Bradbury.
Παραθέτω απόσπασμα της συγκλονιστικής συνεύρεσης του τέρατος με τον φάρο.
...
The Fog Horn blew.
And the monster answered.
...
The monster was rushing at the lighthouse.
The Fog Horn blew.
The monster stopped and froze. Its great lantern eyes blinked. Its mouth gaped. It gave a sort of rumble, like a volcano. It twitched its head this way and that, as if to seek the sounds now dwindled off in the fog. It peered at the lighthouse. It rumbled again. Then its eyes caught fire. It reared up, threshed the water, and rushed at the tower, its eyes filled with angry torment.
...The huge eye on the right side of its anguished head glittered before me like a cauldron into which I might drop, screaming. The tower shook. The Fog Horn cried; the monster cried. It seized the tower and gnashed at the glass, which shattered in upon us.
...The monster crashed upon the tower. The tower fell.
Then it was over and there was nothing but darkness and the wask of the sea on the raw stones.
Ίσως η αντλία σκέφτεται ότι έχουν γίνει καταπληκτικά σχόλια σε αυτό το ποστ.
Χρειάζεται προσοχή με τα βίτσια του παγονιού..
Θα πάρει πολλούς μαζί του πάνω στο διαολεμένο έρωτά του.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home