Ως συνήθως

Έχει περάσει ένας χρόνος και ακόμα να ξεπεράσει το γεγονός του θανάτου του. Του δικού του θανάτου. Ένα χρόνο τώρα καθημερινά μουρμουράει, καθημερινά μεμψιμοιρεί, καθημερινά τρώγεται με τα ρούχα του. Οι φίλοι του τον παίρνουν με το κακό («Λες και είσαι ο πρώτος που πέθανε. Λες κι είσαι ο τελευταίος. Τόσος εγωισμός πια;»), τον παίρνουν με το καλό («Κλαψομουνιάζεις τόσο πολύ για το θάνατό σου, που αφήνεις τη ζωή να κυλά μέσα απ’ τα χέρια σου»), αλλά ματαιοπονούν· έχει πάντα κάτι να αντείπει. Ισχυρίζεται ότι δεν είναι και τόσο άνευ σημασίας το να είσαι νεκρός, ισχυρίζεται ότι δεν πρόκειται για κάποια ασήμαντη μικροενόχληση.

Παύση.

Ως εδώ οι γελοίοι ισχυρισμοί του.
Τον αποσπώ βιαίως από την συντροφιά των φίλων του και τον κατουράω. Εγώ τον σκέφτηκα, δικός μου είναι, έρμαιό μου είναι, ό,τι θέλω θα τον κάνω. Θα ‘θελα να τον αναπτύξω, να τον κάνω ιστορία, να πάψω να μπορώ να τον κάνω ό,τι θέλω, να μπορεί να κάνει κι εκείνος το δικό του. Θα ‘θελα αλλά δεν μπορώ.
Γι’ αυτό και τον εκδικούμαι, γι' αυτό και τον ξεφτιλίζω, γι’ αυτό και σταματάω εδώ να γράφω γι’ αυτόν.
Μείνε τώρα έτσι, αγαπητέ μου.
Κατουρημένος και νεκρός.
Χωρίς ιστορία να φιλοξενήσει τις εγωκεντρικές σου γκρίνιες.
Ήσουν ένα σπέρμα ιστορίας που ως συνήθως χύθηκε έξω.

Πάλι καλά να λες που έγινες ποστάκι.

Πάλι καλά να λέω κι εγώ.